WCIĄŻ NA COŚ CZEKAM

Zimą czekam na wiosnę. Myślę sobie o tym świecie kwitnącym, o tym, że samochód w końcu umyję. I okna! Jak szaleć to szaleć. Czekam na wiosnę, bo wiosną to w ogóle garaż posprzątam, szpilki sobie kupię i zacznę łykać witaminy. Narazie czekam.
W środę czekam na weekend, bo wtedy sobie na przykład poczytam i w weekend ugotuję coś innego niż kotlet z ziemniakami. W weekend to sobie gdzieś pójdziemy i coś porobimy, i wszystko nadrobimy, ale narazie jest środa, więc narazie jeszcze czekamy.

Pytam Tomka czy karnet na siłownię kupił, tak przy kawie porannej, od niechcenia. Mówi, że nie, bo czeka. Aż przyjdzie nowy miesiąc, bo teraz to bez sensu. Lepiej poczekać. Najlepiej na wspomnianą już dzisiaj wiosnę, bo wiosną to z reguły jest najlepiej. Ze wszystkim.

Chciałam dokończyć pralnię. Wiecie, takie cudowne pomieszczenie w domu, wszystkorobiące. Niestety postanowiłam poczekać. Na urlop Tomka, na wenę tówrczą, na może miesiąc nowy. O tak! Zacznę od poniedziałku. Wtedy sobie wszystko rozpiszę. Życie, karierę, zajęcia dodatkowe, jadłospis dla całej rodziny i listę książek do przeczytania. Wszystko sobie od poniedziałku rozpiszę, ale narazie to mamy czwartek, więc na spokojnie. Poczekam. Na ten poniedziałek, w którym to oczywiście zacznę wszystko od nowa.

Filmy na DVD leżą poskładane w zgrabny stosik. Nie oglądam. Czekam. Na wolny weekend. Na to, aż dziadkowie zabiorą moich synów, a ja z miską popcornu, w dresach, z lodami i winem obejrzę ciurkiem trzydzieści.

Ostatnio rozmawiałam z koleżanką. Powiedziała: Wiesz Basia, niech no mi skończą tylko łazienkę, piec zainstalują, sofy nowe przywiozą i wtedy to ja już odpocznę. Jezu jak ja wtedy odpocznę, jak nigdy! Ale narazie muszę poczekać. Sama rozumiesz.

Mój tata ma w piwnicy milion gazet wędkarskich. Nie czyta narazie. Czekają na emeryturę.

Jest jeszcze moja babcia, która przez ostatnie 30 lat gromadziła w wersalce nowe koszule nocne, ręczniki z metkami, różowe, puchowe, wilgoci nie wchłaniające. Na szpital, żeby świetnie i z klasą wyglądać. Dziś z nią rozmawiałam. Ma się dobrze całkiem, szpital jej nie wzywa, a koszule i ręczniki mole w cholerę zjadły.

I tak sobie myślę, że chyba lepiej jest żyć po prostu. Tak normalnie. I gdy najdzie ochota na ten film Allena, to go obejrzeć z lampką wina kosztem sińców pod oczami rano. I na siłownę pojechać też jak najdzie o-ochota, tak by ciało rozruszać, spocić się dla przyjemności, a nie dla wyzwania kolejnego. Nie, że teraz wszystko, albo nic. Bo wiadomo, że z takim nastawieniem to już wypada tylko zaczekać do początku miesiąca, roku, tygodnia. Nie inaczej.

Coś mi się wydaje, że życie to nie jest poczekalnia, i że zrobiło nam się coś takiego, że jak mamy coś robić na trochę to lepiej tego w ogóle nie robić. No chyba, że w końcu nadejdzie ten poniedziałek, ten urlop, albo miesiąc nowy. To wtedy już można rzecz jasna, hulaj dusza – piekła nie ma.
Dużo rzeczy mi ucieka, bo wciąż je odkładam. Postanowiłam, a jakże, noworocznie, żyć w nowym rytmie. Z tej okazji za ostatnie pieniądze kupiłam szminkę. Różową wściekle. Wprawdzie miałam kupić ją dopiero na wiosnę, ale okazuje się, że w styczniu, i w dodatku w środę również doskonale wygląda.