fbpx

WYRUSZ W PODRÓŻ – POZNAJ SIEBIE. Czyli czego się dowiedziałam o sobie po kilku miesiącach na Karaibach.

Autor: Basia Szmydt

No to wyruszyłam w podróż i to nie byle jaką, bo 5-cio miesięczną. Podobno to dobra okazja, by poznać siebie.
Według mnie to dobra okazja również do tego, by poznać swoją rodzinę, spojrzeć z innej perspektywy na relacje w niej panujące, na swoje małżeństwo, macierzyństwo, na to, by zobaczyć czego nam brakuje, za czym tęsknimy, w czym jesteśmy naprawdę dobrzy i co musimy każdego dnia pielęgnować.
Te kilka miesięcy na Karaibach, z dala od naszego domu, z dziećmi, z którymi spędzamy praktycznie 24 godziny na dobę, w nowym miejscu, w czyimś mieszkaniu, bez swoich rzeczy, bez znajomych, przyjaciół, rodziny – to jeden z największych egzaminów, jaki przyszło nam wszystkim zdać. Dziś nie chcę się na ten temat rozpisywać. Zrobię to, gdy wrócimy do kraju. Dziś chcę ci napisać czego dowiedziałam się o sobie po tych prawie 4 miesiącach na wyspie. Pewne rzeczy mnie totalnie zaskoczyły. Wydawało mi się, że niektórych zdań nigdy nie wypowiem, a tu proszę – zaskoczenie. Głównie dla mnie samej.

Oto niektóre z moich odkryć.

1. JA WCALE NIE CHCĘ MIESZKAĆ ZA GRANICĄ!

Tu się zdziwiłam najbardziej. Wiesz dlaczego? Bo odkąd pamiętam rozważałam wyprowadzkę za granicę. Najchętniej to widziałabym siebie w roli hipiski, mieszkając w wielkim vanie, ze ścianami obłożonymi sklejką, z wielkim rodzinnym łóżkiem, na którym będziemy jeść arbuzy, a sok z tych arbuzów będzie kapał na naszą narzutę w kwiatki. Boże uchowaj. Podróżowanie jest esencją mojego życia, ale dopiero tutaj zrozumiałam, że moją bazą jest Polska, że choćby nie wiem jaka była, jakich polityków musiałabym oglądać w telewizji, i jak długo musiałabym czekać w kolejce do lekarza, to właśnie w Polsce chce mieć stały adres. Nieważne czy mój dom zostanie tam gdzie stoi teraz, czy będziemy w tym samym miejscu, czy będziemy mieć małe mieszkanko w kamienicy, czy może stary dom gdzies koło Kazimierza dolnego – nie chcę wynosić się z kraju. W życiu, przysięgam, nigdy w życiu nie sądziłam, że wypowiem to zdanie, ale emigrantka ze mnie marna.

2. NIE CHCĘ WYJEŻDŻAĆ WIĘCEJ NA ŚWIĘTA DO CIEPŁYCH KRAJÓW

Coś, o czym marzyłam od bardzo długiego czasu. Zostawić w cholerę tę świateczną gorączkę i uciec gdzieś w tym czasie, najlepiej pod palmę z drinkiem w dłoni. Nie dla mnie. Wychodzi na to, że więcej we mnie tradycjonalistki, niż hipiski. Lubię, gdy na wszystko jest czas i odpowiednie miejsce, lubię następujące po sobie pory roku. Święta w tropikach? To nie ma sensu. Porzuciłam to marzenie.

3. NIE CHCĘ UCZYĆ SIĘ JĘZYKA FRANCUSKIEGO.

Ha! Powiedziałam to! W liceum uczyłam się francuskiego i byłam naprawdę dobrą uczennicą. Potem wielokrotnie wyjeżdżałam do rodziny, do Paryża, gdzie jak zaczarowana słuchałam rozmawiających ze sobą Francuzów. Miałam takie poczucie, że ten francuski to moja powinność, bo liceum, bo ten Paryż z rodziną. że skoro poświęciłam mu tyle czasu, to moim obowiązkiem jest się go uczyć i swobodnie komunikować.
Po kilku miesiącach na Karaibach stwierdziłam, że wcale nie mam ochoty się uczyć tego języka. To co umiem mi wystarcza. Pogadam sobie w sklepie o pogodzie, zrobię zakupy, utnę pogawędkę z sąsiadem przy porannej kawce na balkonie, obejrzę bajkę z dziećmi. Na tym zakończę. Przynajmniej narazie. Może to kwestia zmęczenia wyspą, może mi się odmieni, gdy wrócę do Polski. Póki co – non, merci! 🙂
Czas spróbować czegoś nowego.

4. JESTEM WYSTARCZAJĄCO DOBRĄ MAMĄ

Niby to takie oczywiste, niby to wiedziałam, ale zawsze gdzieś pod skórą miałam te mikroskopijne wyrzuty sumienia, że może coś robię nie tak, może za mało czasu im poświęcam i tak dalej. Wiesz o czym mówię? Taka już nasza natura kobieca, by zamiast siebie chwalić, to non stop dajemy sobie kopniaki. Tutaj moje macierzyństwo, wszystko to, co starałam się przekazać moim dzieciom, wszystkie te książki, które im czytałam na dobranoc – skrystalizowało się pod postacią moich synów. Mądrych, kulturalnych, ciekawych świata i potrafiących powiedzieć do mnie takie zdania jak : „Proszę nie przerywaj mi”, „Mamo chcę mieć teraz godzinę dla siebie” czy „Chcę jutro spędzić z tobą czas sam na sam”. To, że potrafią wysyłać mi takie komunikaty to moja i Tomka ciężka praca, to czas, który mamy dla nich i milość, którą im dajemy każdego dnia. Ostatni raz tyle czasu, by obserwować moje dzieci miałam, kiedy były niemowlakami. Ostatni raz tyle czasu z nimi spędzałam też jakoś wtedy. Daję sobie medal za cierpliwość, a swoim synom podwójny za to jakimi fajnymi chłopakami są.

5. LEPIEJ MI SIĘ ŻYJE, KIEDY JESTEM ZORGANIZOWANA

Karaiby to dla nas prawie nieustające wakacje. Nawet, kiedy muszę popracować, to robię to w hamaku z laptopem na kolanach.
To miejsce nie sprzyja zorganizowaniu. Szczerze powiedziawszy to mamy stan permanentnego urlopu i wszyscy mamy tego po dziurki w nosie 🙂 Lepiej mi się funkcjonuje, kiedy jestem zorganizowana. Kiedy budzik dzwoni raniutko, kiedy pakuję Michałowi jedzenie do szkoły, kiedy zawożę dzieciaki do placówek, kiedy planuję posiłki, ćwiczę, systematycznie odpisuję na maile, mam względny porządek w domu. Nie zrozum mnie źle, nie mam na myśli bycia perfekcyjną, ale poczucia, że ogarniasz swój dzień, że on ci nie przeciekł przez palce, że go wykorzystałaś. Tutaj nie jestem w stanie powiedzieć ci jaka jest data w kalendarzu. Chyba nie umiałabym tak funkcjonować na dłuższą metę. Tęsknię za swoim domem, za rytmem dnia dla nas wszystkich, za obowiązkami. Brzmi surrealistycznie, ale taka jest prawda 🙂

6. MUSZĘ POBYĆ SAMA.

Mam być dobrą mamą, żoną, kochanką, blogerką, córką, wnuczką, przyjaciółką? Nie ma sprawy, ale muszę mieć święty spokój choć przez godzinę, każdego dnia. Na Karaibach zrozumiałam, że muszę o to zabiegać jeszcze bardziej. Funkcjonuję prawidłowo, jeśli mam szansę pobyć sama choć przez kilka chwil. To tłumaczy dlaczego lubię chodzić sama ze sobą na obiad czy kawę i nie uważam tego za coś dziwnego. Wręcz przeciwnie. Muszę zebrać myśli do kupy, pooddychać, porozmawiać ze sobą. Wtedy mogę wracać do „stada”. To ważne, w końcu jestem jego przywódcą 🙂 Ostatnio pisałam o tym nieco więcej, dłużej i bardziej szczegółowo – zerknij!

7. SEKRETEM URODY JEST OPALENIZNA 

Proste? Proste! I odkrywcze! Od prawie 3 miesięcy się nie maluję, używam kilku kosmetyków, z których główne to antyperspirant, szampon i odżywka, a mimo to czuję się ze sobą dobrze. Ah zapomniałabym! Na wadze mam dodatkowe minimum 5 kg, ale nie przejmuję się tym za bardzo. Noszę non stop tę samą sukienkę, koszulkę i spodenki jeansowe i też nie bardzo się tym przejmuję. Dlaczego? Bo jestem opalona.
Człowiek opalony wygląda zdrowiej, ładniej, bardziej świeżo. Ja na pewno. Już teraz wiem co mi nie pasowało we mnie jesienią, zimą i wiosną – byłam za blada! Poza tym witamina D to najlepszy lek na każdą depresję. Mam zamiar ją suplementować po powrocie jak szalona.

Na dziś to wszystko. Zebrałam na szybko moje ostatnie przemyślenia i widzę, że całkiem ciekawe wnioski mi z tego wszystkiego wyszły. Przede wszystkim to bardzo oczyszczające móc powiedzieć sobie, że czegoś już dłużej nie chcesz robić (jak to miało miejsce u mnie z francuskiem) albo, żeby przyznać, że miejsce, które wydawało ci się totalnym, bezapelycyjnym rajem może w istocie tym rajem wcale nie być. Przyznanie się przed samą sobą i światem do tego jest mega uczuciem. Fajnie jest móc uczyć się o sobie nowych rzeczy, dojrzewać przy tym, dorastać, stwierdzać co się lubi, a czego nie, wbrew swoim ograniczającym przekonaniom. I pozostać przy tym sobą rzecz jasna.
Wreszcie fajnie jest prześwietlić te swoje marzenia, wyobrażenia o sobie samej, o tym jak mi się wydawało, że powinnam żyć i stwierdzić, że wcale nie chcę być dziewczyną w drodze, bez adresu, za granicą.
Że wolę siebie gotującą wigilijny barszcz i zbierającą nowalijki w ogródku, niż wcinającą ananasy gdzieś na drugim końcu świata.
Pod warunkiem, że będę opalona 🙂

_MG_8729

Loading

Spodobają Ci się także:

12 komentarzy

Karolina 9 lutego, 2018 - 7:41 pm

Basiu – pozwolę sobie na kilka słów komentarza niekoniecznie na temat wpisu ale całokształtu 🙂 jako że bloga odkryłam niedawno i… przepadłam! przeglądam nieregularnie kilka blogów ale u Ciebie – odnalazłam się jak w domu. I najchętniej – wybacz szczerość – od razu umawiałabym się z Tobą na kawę 🙂 nie że wszystko mi idealnie pasuje, wiadomo, ale klimat, Twoja osobowość, podejście do wielu spraw – no tak niesamowicie mnie inspiruje że aż się zadziwiam. Keep going, że tak powiem! No i koniecznie podczas kolejnej wizyty u rodziców w Lublinie muszę odwiedzić ten mega lumpeks na Jana Pawła, mijałam go kilka razy już 😉
A w temacie wpisu – tak, dobrze jest czegoś doświadczyć i wyciągnąć wnioski. Też tak mam. Mi sporo dal do myślenia pobyt w Stanach. Tyle że języków to lubię się uczyć, francuski nawet studiowałam 😉 Ach, no i ta konieczność bycia samej – mój priorytet! jako mama trójki na domowym etacie nie wyobrażam sobie inaczej, jestem tym hausmenedżerem ale sorry, raz w tygodniu minimum samotna kawa! Właśnie kombinuję jak i gdzie tu się wyrwać w ten weekend…

Reply
Ela - themomentsbyela.pl 9 lutego, 2018 - 9:38 pm

Pięknie wyglądasz w czarnej sukience. Fajne masz wnioski, widać że piszesz to co ci tak naprawdę w sercu gra.
Opalenizna to rzeczywiście klucz do dobrego samopoczucia. Dlatego w lecie czuję się tak fajnie w jasnych ciuchach.
Zawsze chciałam mieszkać za granicą, męczy mnie to z pół życia i tak naprawdę chciałbym wyjechać na kilka miesięcy żeby stwierdzić – w domu najlepiej.

Reply
sysia_bu 10 lutego, 2018 - 10:32 am

Basia wpis mega superaśny…. a opalenizna zgadzam się… ja uwielbiam być opalona… ale wiesz co ( pisałam już nie raz tu na blogu i na insta żebyś mi te nogi chowała), o ile opalenizna na opalonego działa rewelacyjnie to na tego patrzącego z boku depresyjnie :))) dlatego cieszę się że chcesz już wracać:)))

Reply
Agnieszka 10 lutego, 2018 - 5:01 pm

Rzeczywiście służy Ci ta opalenizna, wyglądasz przepięknie 🙂 i tak naturalnie. Miło czytać, że uznajesz Polskę za swój dom i nie chcesz emigrować. To obecnie rzadko spotykana postawa 🙂

Reply
Kasia - byledo20.pl 10 lutego, 2018 - 7:13 pm

Basiu, czytam Twój blog od dawna a to, że komentuję dzisiaj po raz pierwszy jest trochę efektem mojej podróży wgłąb siebie. Udałam się w nią całkiem niedawno, chociaż mam 32 lata. a tym roku zamierzam mocniej eksplorować nieznane tereny 😉 Szczerość wobec siebie i świadomość tego, które opinie i przekonania są naprawdę nasze a które zostały nam wpojone, dają ogromną ulgę, poczucie wolności i odwagę, aby żyć po swojemu. Może wydaje się to zabawne, ale jeszcze jakiś czas temu nie napisałabym nic pod tekstem, który wywarł na mnie wrażenie. Nie odważyłabym się, bo byłam sumą przyklejonych mi w dzieciństwie etykietek i przekonań: wierzyłam, że jestem nieśmiała, wycofana, że nie mam nic ciekawego i ważnego do powiedzenia a poza tym – nie warto opowiadać o sobie zbyt wiele innym ludziom. Tymczasem splot różnych życiowych doświadczeń, godziny przemyśleń oraz to, że zostałam podwójną mamą, sprowokowało stopniowo zachodzące zmiany i doprowadziło mnie do momentu, w którym byłam gotowa zawalczyć o siebie, swoje marzenia,m.in, o tym , żeby wyrażać siebie poprzez pisanie (założyłam blog), żeby tworzyć prawdziwe i szczere relacje. Nagle okazało się, że jestem bardziej otwarta na ludzi, śmiała i skłonna do emocjonalnego ekshibicjonizmu, niż ktokolwiek by podejrzewał 😉 Wiem, że to jestem prawdziwa ja! „Ja”, którą akceptuję i lubię. Dla każdej z nas Dziewczyny – takiej podróży, która zaprowadzi w nieodkryte zakamarki własnej duszy!

Reply
Basia Szmydt 10 lutego, 2018 - 7:38 pm

Cudowny komentarz – dziękuję <3 i dalszej fascynującej podróży Ci życzę 🙂

Reply
Maria 11 lutego, 2018 - 1:57 pm

Czyli podróż przyniosła ci wiele korzyści 🙂

Reply
Katinka 12 lutego, 2018 - 9:25 am

Jezu Basik! Ta opalenizna to SAMA PRAWDA!!! Ja też jestem bladzioch z natury, więc latem jak głupia, pędzę z pracy do domu (lub do parku, gdziekolwiek gdzie jest dużo słońca!) żeby … choć z godzinkę posiedzieć na balkonie, poczytać i opalać się! Obiad i chatę ogarniam po tej obowiązkowej dawce witaminy D! Nagle cudownie znikają moje cienie pod oczami, wyglądam zdrowo! Więc tak, ta opalenizna robi robotę!
PS. Twoja dodatkowo konturuje sylwetkę, bo patrząc na wszystkie Twoje zdjęcia powiedziałabym, że spokojnie minimum 5kg masz na minusie! (ale tak na serio: może macie tam złą wagę? Przecież te ananasy i inne kokosy nie mogą powodować + kg!)

Reply
Basia Szmydt 12 lutego, 2018 - 11:26 am

Ananasy nieee, ale bagietka z masłem, wino i domowa pizza już tak 🙂

Reply
Kasia 12 lutego, 2018 - 3:19 pm

Ręke dałabym sobie uciąć ze schudłas tam, a nie przytyłas, naprawde opalenizna az tak odchudza?! 😉 moze faktycznie to waga jest zepsuta.. 😉
mam nadzieję ze rozwiniesz jeszcze temat tego co Ci sie nie spodobało/rozczarowało/negatywnie zaskoczyło na Karaibach. Patrząc z boku wydaje się że życie w takim miejscu nie może być 'gorsze’ niż w Polsce (przy założeniu oczywiscie, że ktos jest gotowy na emigrację i może zarabiać tam i funkcjonować na jakimś normalnym poziomie :)). Ciepło, pięknie, pewnie trochę spokojniej żyje się niż np. u nas w miastach.. wiadomo że od problemów życia codziennego nie ucieknie sie w żadnym miejscu na ziemi, ale jednak zawsze wydawało mi sie, że żyjąc w takim 'rajskim’ miejscu łatwiej byłoby mi 'wstawać prawą nogą’ niż np. w szaroburej styczniowej Warszawie.. 😉 ciekawi mnie dlaczego jednak po paru miesiącach stwierdzasz ze to nie jest raj? Pozdrowienia:)

Reply
Sowia Wola 14 lutego, 2018 - 9:45 am

Bardzo ciekawe spostrzeżenie dotyczące języka 😛 Czasami już tak bywa, że nagle orientujemy się, że już umiemy go wystarczająco dobrze 🙂 Pozdrawiam!

Reply
Askadasuna 18 lutego, 2018 - 12:59 pm

O jak ja bym chciała wyjechać gdzieś na tyle miesięcy 😀 Głównie dla słońca, baaardzo tęsknie za słońcem, uwielbiam je i od wiosny do wczesnej jesieni jest niesamowicie szczęśliwa, a potem tylko szaro, buro, smutno i ponuro. Póki co do takich podróży daleka droga, ale może za kilka lat i mnie przytrafi się coś tak dobrego? Na chwilę obecną staram się szukać dobrych rzeczy w codzienności 🙂

Reply

Zostaw komentarz

Serwis wykorzystuje pliki cookies. Korzystając ze strony wyrażasz zgodę na wykorzystywanie plików cookies. Ok, rozumiem