O TYM DLACZEGO NIE WARTO UFAĆ BLOGEROM, A NA PEWNO NIE MI

Mam chwilę. W końcu! Niedziela wieczór – całkiem miło ze strony moich dzieci, że właśnie w niedzielny wieczór postanowiły mnie nagrodzić wolną chwilą.
Pyk! Laptop odpalony.
Pyk! Karta z aparatu włożona do komputera.
Pyk! Pyszny drink ze świeżo wyciskanym sokiem (rzecz jasna!) zrobiony – kto bogatemu zabroni.
Pyk! i play lista na youtubie puszczona.

Warunki idealne dla mojej radosnej twórczości!
Tylko ja jakaś taka mało radosna. Styrana, zmęczona i połamana – owszem.
Ale, ale…na żadnym zdjęciu tego nie widać. Mam za to cudowną dokumentację minionego weekendu, a ja sama oglądając ją prawie zapominam jak mnie kręgosłup napiżdża. Zatem dziś słów kilka o tym, dlaczego nie warto ufać blogerom, a przynajmniej mi. Zainspirowana niekiedy słowami pretensji, zasłyszanymi od znajomych, przyjaciół, znajomych – znajomych itede, o tym jak to ja rzygam szcześciem, postanowiłam, absolutnie nie przestawać tego robić, bo taka przecież była myśl przewodnia, w mojej głowie przy zakładaniu tego bloga. Niemniej jednak w dniu dzisiejszym, kiedy przyszło do podsumowania tygodnia w zdjęciach – poczułam się sama ze sobą nieswojo. Dlaczego ?

Zacznijmy od śniadania.
Tadammmm!

Cudowne śniadanie! Uwierzcie mi na słowo. W towarzystwie przyjaciółki. Problem polega na tym, że było przed siódmą, a do zdjęcia ogarnięty został właśnie ten stół. Dochodząc do tego stołu, trzeba było ominąć odkurzacz, mop, szczotkę na długim kiju, wszystkie szmaty do podłogi, rozwalone po podłodze rodzynki i lego duplo. Nad talerzem z chrupiącym chlebem i kremowym twarożkiem poleciało parę słów na k… kiedy moja delikatna stopa stanęła właśnie na to lego duplo…Wspomniałam, że było przed siódmą? Piękna pobudka – owszem. Ale nie w sobotę, i nie po nocy nieprzespanej w łóżku z Marcinem…

Po śniadaniu czas nastawić zmywarkę i ogarnać chałupę. Wszak porządek musi być. W czynności tej nie ma większej filozofii. Nie ma, jeśli w domu nie mieszka z Wami taki roczniak jak mój.

Wchodzi wszędzie, rozbija się, wszystko wkłada do buzi, palce do kontaktów, włazi po schodach, pod prysznic, bawi się drzwiami, rurą od odkurzacza, ucieka po całym domu, kiedy chcę mu zmienić pieluchę. Sprawia, że trzeba mu ją zmieniać kilkanaście razy dziennie, jest władczy, zaborczy, uroczy i wciąż mnie kokietuje. Jest najlepszą dietą cud – wciąż jestem w ruchu. Jest moim dzieckiem, jest cudowny, ale nikt mnie tak dawno nie zmęczył.
Tuż po tym kiedy zaśnie, stery przejmuje jego starszy brat, który wpada na coraz lepsze pomysły. Dziś wspiął się na szczyt regału, o czym dowiedziałam się wchodząc do pokoju, i uznał, że jest Spider Manem i zamierza z niego skakać. Próbowałam grozić, krzyczeć, straszyć i ostrzegać. Nic to jednak nie dało, bo urodziłam największego indywidualistę, o jakim świat słyszał. Poszliśmy więc na kompromis i rozłożyliśmy na dywanie wszystkie poduchy z sofy w salonie. Miękkie lądowanie i spokój ducha, że nie złamie sobię ręki. Niech lata. W końcu nie codziennie rodzi się superbohater.W salonie nie ma na czym siedzieć, w pokoju dzieci rozpierducha, ale Spider Man jest w locie. To najważniejsze.

Skoro jedno lata, a drugie śpi, chwila dla mnie. Chwila trwa 2 minuty, bo moje dzieci mają zarejestrowany czujnik, który informuje je, kiedy mama jest wolniejsza i bardziej do dyspozycji. Mamo piciu, mamo kupa, mamo wstałem, mamo zobacz jak skaczę, mamo opowiem Ci dowcip, mamo masz poduszkę pod głowę, mamo a co czytaaasz, mamo, a chcesz moją książeczkę, mamo a czy kupisz mi karabin, mamo a zrobisz mi sok, mamo a kiedy tata wraca, mamo a włączysz mi bajeczkę, mamo znudziło mi się skakanie.

To sobie pOOdpoczywałam!

Mam wreszcie zdjęcie pycha ciasta drożdżowego i kajzerek. I wierzcie mi nie wiem co mi do łba strzeliło, żeby po nocy nieprzespanej zamiast położyć się krzyżem na łóżku – piec te cholerne kazjerki. Owszem były pyszne, owszem poszły w dupę, ale mam chyba duży problem z umiejętnością odpoczywania.
Serio. Nie umiem odpoczywać. Nie potrafię. A na moim blogu co druga z Was uzna, że moje życie po pracy to jeden wielki, rodzinny chillout.  Są momenty, pojedyncze chwile, kiedy się zapomnę, jak w reklamie delicji conajmniej. Ale generalnie ciągle coś muszę robić. Kiedyś kiedy studiowałam dwa kierunki dziennie, jednocześnie pracując – czułam się z tym świetnie. Dziś jestem styrana i zmęczona sama sobą. Swoją ciągłą, nieskończoną listą rzeczy do zrobienia, która nie ma nic wspólnego z perfekcjonizmem, czy też doskonałą organizacją. Wynika raczej z ciągłego dowartościowywania się. Coś ewidentnie idzie nie tak. Jasne – mam małe dzieci i męża za granicą, to pewnie stąd ten ból kręgosłupa. Głupie kazjerki i blacha ciasta pieczone w „w wolnej chwili” na pewno nie są temu winne. Uczę się ciągle rezygnować z różnych zobowiązań, ustalam priorytety i naprawdę sama się couchuję ile wlezie, ale wciąż wracam do punktu wyjścia.

Mój świat nie jest różowy. Jestem pełna sprzeczności.
Mam nieogolone nogi i odpadają mi moje starannie przyklejane sztuczne rzęsy.
Mam brudną podłogę i nie mam czystych skarpetek dla chłopców na jutro.
Żeby napisać tego posta – musiałam włączyć starszemu bajki, które umiejętnie go odmóżdżają, zamiast poczytać mu nowo wypożyczone książki z biblioteki.
Żeby napisać tego posta zrezygnowałam ze sprzątania domu, nastawienia prania i spakowania nas na nowy poniedziałek.

Jak u Was? Jak Wasz weekend? Idealny ? 🙂

Ściskam ciepło.