CO DOBREGO? Coś na szybko poproszę.

Śniadanie. Na szybko. Zaspaliśmy do przedszkola. Robimy dzieciom ich „kaszkę”, czyli jaglany koktajl. Miksujemy ugotowaną, ciepłą kaszę jaglaną z mlekiem migdałowym albo ryżowym i miodem. Każdy dostaje po dużym kubku i pije swoje śniadanie przez słomkę. Pożywne i zdrowe. Pomyślałam – zróbmy podobne dla siebie! Do kaszy i roślinnego mleka zamiast miodu dodałam banana, łyżkę kakao i baaaardzo dojrzałą gruszkę, którą miałam wyrzucić. Koktajle to dobry sposób na ratowanie tych brzydkich i przejrzałych owoców. Nasze śniadanie było gotowe. Jeszcze filiżanka czarnej kawy z odrobiną cynamonu i można zaczynać dzień 🙂 Koktajl wyszedł gładki i kremowy. I zrobił się praktycznie sam w blenderze.

Drugie śniadanie to mój ulubiony pudding chia. Zalewam nasiona chia mlekiem roślinnym i przez kilka minut mieszam co chwilę. Szybko! W ten sposób pudding nie zamienia się w bryłę. Do tego kilka owoców kiwi zblendowanych na mus i garść nerkowców. Super smaczne! Jestem uzależniona od tego puddingu. Najbardziej lubię go na mleku kokosowym. Mogłabym go jeść kilka razy dziennie. Zastępuje mi słodycze serio. Zwłaszcza, że też jest ekspresowo, tak na szybko!

Na obiad zupa kokosowa z soczewicą i pomidorami z puszki. Ugotowana dzień wcześniej nabiera wybitnego smaku nazajutrz. Wysłałam Tomka po kolendrę i mleko kokosowe, a potem nastawiłam zupę, która też praktycznie robi się sama w pół godziny. Mina mojego męża, który zjadł jej cały garnek w jedno popołudnie – bezcenna. Miska zupy i dwie kromki dobrego pieczywa to pożywny i sycący obiad. Uwielbiam zupy!

Potem wpadły dzieci do domu, z których jedno było w nienajlepszym humorze. Foch jak stąd do NYC. Wystarczyło, że zaproponowałam mu „zabawę” w robienie soku i zły humor znikł. Oto dzbanek autorskiego soku Marcina z pomarańczy i mandarynek i jego duma z siebie  – też na zdjęciu.

Po soku znowu czas gdzieś jechać. Wszęzie szybko, wszędzie spóźnieni prawie. Zabieram jedzenie ze sobą. Znowu wegański smalec, który mogłabym pochłaniać kilogramami. Tym razem z dodatkiem ugotowanej kaszy gryczanej. Po prostu pycha. Do tego ulubione chrupkie pieczywo z Lidla i ogórki kiszone mojej teściowej i jestem w niebie. Zjedliśmy podczas jazdy samochodem. Samochód jechał szybko. Można? Można.

Co na podwieczorek dla Maluchów? Niech będzie koktajl. Miksujemy cały dzień. Dziś przepis Michała. Zmiksował kiwi, ananasa i mleko kokosowe. Wyszedł koktajl pinacolada! 🙂 Pycha.

Na kolację warzywa, ostatnie i trochę przywiędłe znalezione w lodówce. Wyjmujesz takie i myślisz sobie, że z tej „bidy” nic już nie będzie. Nic bardziej mylnego. Wyszorowane wodą, pokrojone w kawałki, skropione oliwą i posypane ziołami, pieczone razem z główkami czosnku sprawiają, że w domu pachnie ciepłem i miłością. Do tego sos tahini (2 łyżki pasty sezamowej tahini + 2 łyżki soku z cytryny + ząbek czosnku + trochę wody wymieszane w blenderze) i kasza pęczak jeśli ktoś jest bardzo głodny. To jest pyszne.

Tym sposobem, tak całkiem na szybko wyszedł nam zupełnie zdrowy dzień. Niby nic nowego. Wciąż zajadamy się tymi samymi rzeczami i czas już chyba zdjąć z półki wszystkie kucharskie książki i poszukać nowych inspiracji. O książkach też ci niedługo napiszę, a tymczasem powiedz mi o swoich super foods robionych „na szybko”.

ps. powiem Ci tylko, że u mnie wiosna. U sąsiada na działce jest cała masa bazi, a mnie udało się sfotografować pierwszy klucz ptaków, jaki pojawił się nad naszym domem. Podobno gdzieś w Polsce przyleciały już bociany. Koty u nas na wsi zaczynają się drzeć jak głupie, w końcu marzec.

A pozostając w tematach przyrodniczych, to musisz wiedzieć, że na ich punkcie mam prawdziwego pierdolca. Naprawdę, jeśli zapytasz mnie jakie jest moje największe marzenie, tuż po podróży do Tajlandii i NYC – to będzie to obserwowanie ptaków przez cały boży dzień, w budce obserwacyjnej w Poleskim Parku Narodowym. Kilka dni temu odkryłam skąd mam ten gen przyrodnika. Otóż jeżdżąc ostatnio autem, czy to ze wsi do wsi, czy to po Kampinosie z Simplicite, czy też do Lublina, wciąż widziałam duże, drapieżne ptaki. Pewnie jastrzębie, ale słabo się na nich znam. Były duże, miały zakrzywione dzioby, ogromne skrzydła i siedziały po jednym na każdym drzewie, albo na trawie, na poboczu. Jeździłam tak widząc codziennie kilka (oprócz oczywistych dziesiątek ulubionych saren) i zastanawiałam się dlaczego nikt mnie nie rozumie, nikt mi nie wierzy. Postanowiłam podzielić się tym z moim tatą i wiesz co? Wziął mnie do salonu, odsłonił zasłonę i powiedział „Zobacz ten tutaj przylatuje tu codziennie i czai się na moje wytresowane sikorki”. I to właśnie była ta nić porozumienia, która sprawiła, że pomysł odwiedzenia w niedługim czasie Poleskiego Parku Narodowego przestał wydawać się tak absurdalny. Oto zdjęcie jastrzębia z okna salonu moich rodziców. Jeśli go nie widzisz to ja nie wiem jak my się zrozumiemy na innych płaszczyznach 😀
Puenta jest taka, że gotować można na szybko, ale trzeba zwolnić, żeby dostrzec jastrzębia.