JESTEM MISTRZEM LOGISTYKI

Jestem mistrzem logistyki. Sama sobie ten tytuł przyznałam i tak łatwo z niego nie zrezygnuję.
7 rano budzik dzwoni.
„Mamusiu proszę zrób mi kaszkę” – od tego zdania zaczynam dzień. Dla jednej kaszki jednak szkoda wstawać z łóżka. W ciągu pierwszych 15 minut robię kaszkę dla starszego, kaszkę dla młodszego, kawę dla siebie, włączam bajeczkę, szykuję ciuchy dla M&M’sów, zalewam owsiankę, sprawdzam internety, pakuję jedzenie do pracy, pakuję laptopa. w 45 minut od pobudki, obładowana jak wielbłąd pustynny, na jednym ramieniu torba, na drugim komputer, nosidełko z Marcinem, a za rączkę Michaś, co by ze schodów się nie s…z pierwszym lutego odmówił posługi.
Oczywiście nie zapomniałam o worku ze śmieciami, świeżo wypranych kocykach do przedszkola i paczce pampersów do żłobka, bo się skończyły.
W torebce zaś mam mandat do zapłacenia, skrapowy album do wysłania, recepty do wykupienia i telefon z nieskończonym smsem do męża. Okej wszyscy pozapinami, załadowani. Jedziemy.
Podczas jazdy po Lublinie wznoszę się na sam szczyt moich możliwości podzielności uwagi. Jednocześnie karmię Młodego herbatnikami, odpowiadam Michałowi na milion pięćset pytań dotyczących funkcjonowania świata, kończę pisać smsa i staram sie nie wjechać w dupę panu przede mną. Docieramy do placówek opiekuńczo-wychowawczych! Dzieci odstawione, a ja mam w końcu 15 minut, żeby robić zakupy na dzisiejszy obiad, kolację, jutrzejsze śniadanie. Mózg pracuje na najwyższych obrotach, a ja non stop zadaję sobie pytanie „Co ja mam zrobić na obiad do jasnej cholery?!”. Po raz kolejny obiecuję sobie, że zacznę planować posiłki. yhy.
Przez kolejne kilka godzin skupiam całą swoją uwagę na pracy. No dobra 80 % uwagi. 20 % jest mi potrzebne do zrobienia przelewów, kupienia brakujących papierów do zaproszeń przyjaciółki, kombinowania gdzie by tu pojechać na wakacje, rejestrowania nas na badania okresowe i umawiania się na wizytę do krawcowej. W międzyczasie dzwoni mój mąż, żebym sprawdziła mu o której ma pociąg z Warszawy do Lublina.  Pyta jak mi mija dzień. Spoko.
Czas się zbierać. Zgarniam M&M’sy, pakuję do nosidełek. Nie mogąc zapiąć Michała w pasy (puchowa kurtka!) zastanawiam się, kiedy skończy się ta cholerna zima. Wszyscy zapięci. Jedziemy. Kierunek dom. Prosto do domu. Nic po drodze.
Niedoczekanie. Po drodze okazuje się, że trzeba zatankować auto, kupić bułkę tartą do kotletów i bibułę do przedszkola.
Docieram do domu i znów obładowana jak wielbłąd, z dodatkowymi siatkami z zakupami zmierzam w kierunku drzwi.
Zgadnijcie czy klucze mam na wierzchu ?
No i w tym momencie zawsze mam zagwozdkę…czy od razu otwierać butelkę wina czy też może nakarmić najpierw dzieci 🙂
Żarcik. Wino poczeka. Do weekendu. Z resztą dziś i tak nie mogę. Za 3 godziny, tuż po tym jak uśpię Maluchy, znowu wsiadam w auto i jadę po Tomka, do Warszawy. Nie zdąży na ostatni pociąg. Dwa red bulle. Płyta z imprezowymi hitami do samochodu. Okulary wyczyszczone i do przodu.
Jestem Mistrzem Logistystyki. Wiem to. Tak jak każda z Was. Każdego dnia.