JUŻ NIEDŁUGO – nie mów mi tego

„Już niedługo” – najbardziej denerwujący mnie ostatnio zwrot.
Należę do osób niecierpliwych, która jednak tę swoją niecierpliwość całkiem nieźle potrafi po swojemu okiełznać.
Potrafię sobie wytłumaczyć, że mój umysł potrzebuje kilku tygodni, by przyswoić jakiś materiał i czegoś się nauczyć.
Rozumiem, że potrzeba czasu, by nauczyć dziecko korzystania z nocnika, i że choćbym bardzo chciała to nie przyspieszę tego stanu.
Brałam na klatę fakt, że muszę czekać kilka lat, by mój dom zaczął przypominać miejsce, w którym można mieszkać. W tym zakresie stałam się mistrzem zen. Jeździłam kilkadziesiąt razy wciąż patrzeć na te same zimne mury z dziurami zamiast okien i powtarzając magiczne „już niedługo”. Nie słuchałam tych, którzy mówili, że można szybciej, łatwiej i taniej. To ja byłam tą, która mówiła „powoli, wszystko w swoim czasie”. I na litość boską! Nie chcę już słyszeć, że to za wcześnie z tą przeprowadzką. Że łazienka nie skończona, kuchni brak, i że jak to tak?

A no tak właśnie. Jestem już spakowana od miesiąca. Od miesiąca żyję na kartonach i od miesiąca krok po kroku wprowadzam się do nowego domu. Z sukcesem. Ku przerażeniu mojego męża, rodziców i teściów nie przestaję się uśmiechać i zasiedlać kolejnych kątów nowego już domu zgrabnymi kartonami. Nie straszne mi zimne kąpiele – podobno to ujędrnia skórę. Nie straszne mi niewykończone pokoje i ta mikroskopijna ilość przedmiotów, które posiadamy – w końcu nie od dziś wiadomo, że minimalizm to coś, co mnie kręci. Brak ogrodu, to błoto, w którym niedługo będziemy tonąc również mnie jakoś specjalnie nie rusza.

Bo dość mam już tego „powoli”. Po prostu.
Czas zapuścić korzenie 🙂
Przeprowadzam się za kilkadziesiąt godzin.

Na koniec moja instagramowa radość podczas wnoszenia pudeł i nasza duma – wyczekana biała podłoga. Dołącza do kolekcji elementów domu z cyklu „kto wam to będzie mył”. Do następnego 🙂