MOJA METARMOFOZA – czyli słów kilka o tym jaką drogę pokonałam, aby czuć się ze sobą dobrze

Ponad miesiąc temu zadeklarowałam się na Facebooku, że właśnie wykupiłam karnet i dam znać jakie są efekty.

Nadejszła wiekopomna chwila zatem.

Umówmy się. Nigdy nie byłam gruba. Jestem wysoka, więc kiedy przybierałam na wadze nawet 10 kilogramów, to rozchodziło się po ciele sprawiając, że byłam nieco większa niż ustawa przewiduje. Dzisiaj patrząc na zdjęcia sprzed 2-3-4 lat widzę jednak, że wcale nie było tak dobrze jak myślałam, ale o tym za chwilę.
Wydawać by się mogło, że największego spustoszenia w moim ciele dokonały dwie ciąże, ale przed urodzeniem dzieci też zdązyłam się zapuścić. Na głowie miałam niewiadomoco, szukając fryzury i koloru farby, bardzo często o tej farbie zapominając. Ze sportem miałam tyle wspólnego co z fizyką kwantową. Ograniczałam się do jazdy na rowerze jakieś 20 razy do roku.
W konsekwencji moja kondycja fizyczna była gorsza niż teraz, a miałam dwadzieścia kilka lat, moje ciało nie było w ogóle jędrne, a na pupie i udach z dnia na dzień odkładało się coraz więcej cellulitu. Na wielkie wyjścia, żeby się sobie podobać dosyć mocno się malowałam, a na co dzień wyglądałam jak szara mycha.pl.

Potem na świecie pojawił się Michaś. Bycie rodzicem było równie niespodziewane co męczące. Nasz pierwszy syn okazał się mieć w ofercie wszystkie te cechy niemowlaka, o których piszą i ostrzegają w poradnikach dla młodych rodziców. Nieustanne kolki, 2 lata nieprzespanych nocy, nasze wszystkie błędy wychowawcze jakie mogliśmy popełnić, histeria i brak rytmu dnia sprawiły, że wyglądałam jak zombie. Podkrążone nieustannie oczy, szara cera i waga na plusie. Nie miałam prawa jazdy,nie mogłam wyjść do ludzi, siedziałam z dzieckiem w domu, a swą frustrację i smutki zajadałam pysznościami w postaci domowych frytek, późnych kolacji i tony słodyczy. Humor pozostawał bez zmian, a dupa była coraz większa.

Na ostatnim zdjęciu, tym na którym trzymam tort możecie zobaczyć moją sławną oponkę. Rozmiar 42. Tak…ramiona i brzuch były moją zmorą. Krótko po zrobieniu tego zdjęcia znalazłam nową pracę. Pracę stresującą na tyle, że w bardzo krótkim okresie czasu schudłam jakieś 8 kilogramów. Byłam szczupła, ale moje ciało stało się galaretą. Zero mięśni. Naprawdę zero. Nigdy nie uprawiałam żadnego sportu. Na w-f przychodziłam ze zwolnieniem lekarskim. Stałam się typem skinny fat.
I kiedy tak schudłam, kiedy wydawało mi się to takie fajne zaszłam w ciążę z Marcinem. Kolejne zaskoczenie, jednak tym razem wiedzieliśmy, że nie popełnimy tych samych błędów. Ciąża była fajna, ja wyglądałam fajnie,a po narodzinach Marcina spotkała nas miła niespodzianka w postaci śpiącego dziecka i nas samych mega ogarniętych, wiedzących co to rytm dnia itp.
Kilogramów po drugiej ciąży było mniej, a ja postanowiłam szybko się ich pozbyć. Pisałam o tym w ostatnim poście.
Po wszystkich popełnionych błędach w domu Basia Szmydt przekroczyła dumnie próg siłowni. Pierwszy raz w życiu. Pierwszy raz w życiu ćwiczyłam na maszynach, na orbitreku. Dowiedziałam się co to martwy ciąg i plank. Z każdym dniem pokonywałam swoje granice, ale tak jak wspominałam nie mogłam wykorzystać tego karnetu i treningów w pełni. Na jakiś czas znowu odpuściłam. Rozmiar ubrań 40.

Nadszedł magiczny dzień trzydziestych urodzin. Ci, którzy czytają bloga wiedzą, że przeżywałam te urodziny i wszystko to co ma się po nich wydarzyć jak mrówka okres co najmniej. W każdym bądź razie stworzyłam wtedy swoją listę 30 marzeń, a jednym z nich było posiadanie ciała, o jakim zawsze marzyłam. Wiedziałam, że albo teraz, abo nigdy. Wymyśliłam sobie, że to mój ostatni dzwonek, żeby wyglądać najlepiej jak potrafię. Znalazłam inną siłownię, której warunki mi bardziej odpowiadały, i na którą było mnie stać i poznałam Rafała. Postawiłam wszystko na jedną kartę. Podporządkowałam ćwiczeniom cały dzień. Musiałam pozmieniać priorytety. Przygotowywanie posiłków w domu zgodnie z dietą, odpowiednio długi sen, żeby można było schudnąć i zbudować mięśnie, czas na trening siłowy i godzinne bieganie, a wszystko to połączone z pracą i opieką nad 2 chłopców skurczyło moją dobę do minimum. Oberwało się również blogowi.

Pierwsze treningi z Rafałem były wbrew temu co się spodziewałam całkiem przyjemne. Nauka Piotrka (mojego poprzedniego trenera), nie poszła w las. Okazało się, że daję radę technicznie. Stopniowo zaczęliśmy zwiększać obciążenia. Tak naprawdę musiałam na początek schudnąć. Stąd dieta. O niej więcej napiszę w kolejnym poście, niemniej jednak głównymi jej założeniami było pilnowanie wagi białka, węglowodanów i tłuszczy, nie podjadanie między posiłkami, niskokaloryczność posiłków i praktycznie całkowita rezygnacja ze słodyczy czy innych grzeszków. To nie było dla mnie ciężkie. Lubię czysto jeść. Lubię czuć smak ryby cz brokuła bez żadnych przypraw. Już po tygodniu zaczęłam widzieć pierwsze efekty diety.
Jeśli chodzi o ćwiczenia to na początku nie widziałam żadnych rezultatów. Ramiona wciąż wisiały, triceps w anatomii mojego ciała nie istniał, uda wciąż były pełne, a brzuch wystający. Ciągle jednak słyszałam, żeby spać odpowiednio długo, nie stresować się, ładnie jeść i robić co trzeba. Więc robiłam. Ćwiczyłam 3 razy w tygodniu. Ćwiczyłam jednego dnia plecy i biceps, drugiego plecy i triceps (czy jakoś tak), a trzeciego nogi. Po każdym treningu siłowym biegałam na orbitreku lub bieżni. Czasami na zewnątrz, po okolicznych łąkach. Zaczynałam od 20 minut, ostatnio przebiegłam prawie 8 km w niecałą godzinę. Pozostałe dni zostawiałam sobie na regenerację. Ani razu nie odwołałam treningu, nawet kiedy miałam pierwszy dzień okresu. Czasami kiedy wydawało mi się, że prędzej padnę niż podniosę sztangę, to ćwiczenia dawały mi niezłego kopa, żeby przeżyć fajnie resztę dnia. Okazało się, że mam w sobie więcej siły niż przypuszczałam, że mogę i chcę więcej.
To uczucie kiedy calusieńka mokra po wysiłku biorę prysznic i jestem tak cudownie zmęczona jest nie do opisania!
Motywujące było również to, że ćwiczyliśmy razem z Tomkiem. Po powrocie z siłowni rozmawialiśmy długo o wszystkim co związane z ćwiczeniami. Nawzajem się nakręcaliśmy i wciąż nakręcamy. To jest fantastyczne.

No dobrze. Zatem co osiągnęłam po miesiącu ćwiczeń.
– Straciłam 3 kilogramy tłuszczu.
-Straciłam boczki, tzw muffin topy, czyli ten rodzaj ciałka, który wypływa ze zbyt obcisłych spodni.
-Mam szczuplejsze ramiona,
-duuuużo szczuplejsze nogi,
-Moje łydki stały się bardziej umięśnione i smukłe,
-Pupa dzięki Bogu nie straciła rozmiarów, ale poszła w górę,
-Buzia zeszczuplała,
-Mam lepszą kondycję i więcej siły,
– Mam lepszy humor i jestem mniej zestresowana
– Mam nową sukienkę w rozmiarze 36

No właśnie sukienka. Moja pierwsza w życiu 36. Okej być może firma miała zaniżoną numerację, bo wciąż noszę 38. Być może jest na mnie dobra tylko wtedy kiedy jestem na czczo, ale sam jej zakup i strzelenie sobie słit foci w lusterku sprawił, że zamiast zaliczać kolejny kryzys nabrałam wiatru w żagle i chcę więcej.

Kryzysy się zdarzają. To normalne. Pierwszy kryzys zdarzył mi się jakie 1,5 miesiąca po rozpoczęciu ćwiczeń. Nie miałam siły, nie widziałam efektów i marzyłam o wielkim torcie czekoladowym. To tzw. ściana 🙂 Trzeba wtedy po pierwsze wskoczyć na bieżnię i przemóc się. Po drugie pójść na ten tort czekoladowy i potraktować to jako dyspensę raz w tygodniu (więcej o niej napiszę w poście o jedzeniu), a po trzecie zrobić coś dla siebie.

Mam wobec siebie i swojego ciała dalsze plany. Nie spocznę póki nie zobaczę sześciopaka na brzuchu. Dlaczego miałoby mi się nie udać? 🙂 Wystarczyło zacząć. Być fair wobec siebie i tylko siebie i po prostu robić co trzeba bez zbędnego analizowania czyt. wymówek. Nie ma w tym głębszej logiki. Wciąż powtarzam sobie, że jestem hardkorowym koksu, że samo się nie zrobi i że (sorry) nie ma opierdalania się. Nie ma to innych słów. Wybaczcie. Poza tym trzeba pozwolić sobie na to by być początkującym. Nieważne czy startuje się z rozmiaru 52 czy z 42.

Tak więc nagrajcie sobie dobrą muzykę, włóżcie słuchawki na uszy, rozgrzejcie dobrze kostki i kolana i idźcie się przebiec. Lato potrwa jeszcze maksymalnie półtora miesiąca i uwierzcie mi, że kolejne miesiące nie będą pachnieć rozgrzanym asfaltem, świeżo skoszoną trawą i powietrzem po burzy. To właśnie teraz jest idealny moment, żeby zacząć.

ps. poniżej skutek uboczny ćwiczeń i osiągania celów. Miliony słitfoci w moim telefonie. Uwielbiam!
Uwielbiam, bo cieszę się, że jestem taka dzielna i sama siebie nagradzam. Bo wszystko czego dokonuję teraz ze swoim ciałem to prawie tylko moja zasługa. Prawie, bo bez mojego cudownego męża i fajnego trenera nie dałabym rady.

Pozdrawiam Was serdecznie. Nowa ja 🙂