MOJE DZIECIŃSTWO – napiękniejsze!

Wczoraj świętowaliśmy Dzień Dziecka. Pojechaliśmy do babci Gosi. Kiedy chłopcy byli zajęci doprowadzaniem mieszkania babci do stanu poniżej wszelkiej krytyki, ja wyjęłam zdjęcia w wielkich pudłach. Zdjęcia nieposegregowane, niepoukładane chronologicznie – luzem. Każde zaskakuje i wywołuje uśmiech na twarzy. Wczoraj świętowałam swój dzień dziecka. W domu moich rodziców jak zwykle o tej porze na stole stały pachnące piwonie, był kompot z rabarbaru i truskawki ze śmietaną. Lato!

Najpiękniejsze lato, jakie pamiętam było na wsi u mojej babci. Spędzałyśmy tam z moją siostrą dwa miesiące wakacji. Często wyjeżdżałam tego samego dnia, w którym świętowałam zakończenie roku szkolnego (swoją drogą – czyż moi rodzice nie mieli dobrze??!!). To były najlepsze wakacje, jakie mogłabym sobie wyobrazić będąc dzieckiem. Nic nie pachnie piękniej niż polska wieś latem. Bylam beztroskimi dzieckiem, kreatywnym, do domu wpadałam tylko po to by coś przegryżć. Pajdę chleba z miodem z dziadkowej pasieki, kubek mleka, cedzony przez chusteczkę prosto od krowy rzecz jasna, najlepszą zupę z warzyw, które rano musiałam przyniesć z ogrodu. Raz w tygodniu babcia i dziadzio jeździli do małego miasteczka na większe zakupy, a my czekałyśmy z siostrą na drodze wypatrując ich z daleka. To było coś! Czasami nie trzeba było wcale przychodzić do domu, żeby coś zjeść. Właziłam na drzewa w poszukiwaniu najlepszych papierówek czy czereśni i jadłamje, aż rozbolał mnie brzuch. W tamtych czasach nie do pomyślenia było siedzenie w domu, kiedy była piękna pogoda. Najlepsza zabawa była na dworze. Budowałam domki, adaptując jakiś kącik i znosząc tam stare fotele, słoiki, gotując oszukane zupy i mielone z błota, zamiatając podłogę własnoręcznie zrobioną miotłą z gałęzi. Grałam w piłkę nożną, strzelałam z procy, podziwiałam żniwa, szukałam najlepszych gniazd kur i w dziadkowym kapeluszu znosiłam je do kuchni babci. Z ciotecznym rodzeństwem graliśmy w karty albo w „państwa-miasta”. Albo w eurobiznes oczywiście. W telewziji były dwa programy, nudne jak flaki z olejem i czasami jak padał deszcz oglądałam coś w stylu McGaywera. Całe dnie spędzałam nad małą rzeczką w towarzystwie mojej wiejskiej paczki. Budowaliśmy tamy z kamieni i kąpaliśmy się, aż do wieczora.
Rozbijałam kolana, a najlepszą na to receptą był liść babki znaleziony przy drodze. Do koleżanek w Lublinie pisałam listy, nie smsy. Jaka radość, gdy listonosz przynosił list z odpowiedzią! Czułam się wtedy taka dorosła. Wieczorem sen przychodził niemal błyskawicznie, pod kołdrą wypełnioną gęsim pierzem, tak grubą, że nie byłam w stanie dostrzec własnych palców u nóg.

Jeździłam czasem z rodzicami na wycieczki. Na Roztocze, do Warszawy. Wszystko mnie zachwycało, wszystko było takie wow! (zostało mi do dzisiaj). Bo czy można było sobie wyobrazić lepszą przygodę niż wyjazd pociągiem w towarzystwie kuzynów na cały dzień do stolicy? Z termosem pełnym słodkiej herbaty i kanapkami z mortadelą. Smakowała najlepiej. Jechaliśy z nosami przy szybie zachwycając się łąkami i domami tak szybko migającymi za oknem. Nikt nie chciał mieć więcej, wszyscy wyglądaliśmy podobnie, mieliśmy podobne marzenia i te same uśmiechy na buziach. Z owej wycieczki zadzwoniłam do babci, z automatu, wrzucając do niego żeton z duża literą „A”.

Na koniec kilka moich ulubionych zdjęć z dzieciństwa.
Robione u profesjonalnego fotografa z bukietem ukochanych piwonii: Proszsz jaka byłam śliczna. Moja mama wciąż dziwiła się dlaczego mam takie rzadkie włosy. Pewnego dnia ciocia zapytała mamy dlaczego ta robi mi grzywkę od potylicy prawie? Grzywka została przerzedzona, włosy zagęściły się jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki 🙂

Zdjęcie z mojej komunii i ja licząca ogrom kasy, który wtedy dostałam – 700 złotych!!!! Niestety nie nacieszyłam się nią za długo, bo moi rodzice postanowili kupić za nią nowy dywan. Na pocieszenie dostałam zegarek z pływającą rybką zamiast wskazówki – #tylewygrać!

Opowiedzcie mi o swoim najpiękniejszym wspomnieniu z dzieciństwa.