MOJE DZIECIŃSTWO – SZALONE LATA 90-te

Do napisania tego wpisu i przywołania moich najfajniejszych wspomnień z dzieciństwa zaprosiło mnie PZU Pomoc.
Aktualnie, wchodząc na stronę www.wakacjezpzu.pl możesz bezpłatnie ubezpieczyć swoje dziecko na cały okres wakacji od następstw nieszczęśliwych wypadków. Wystarczy wypełnić formularz i wyrazić zgody marketingowe. Ubezpieczenie działa przez 24 godziny na dobę, w Polsce i za granicą. Obejmuje pomoc medyczną, psychologiczną i rehabilitacyjną w razie potrzeby. I choć nasze dzieciństwo nie zawsze było bezpieczne, o czym za chwilę Ci przypomnę, to jako rodzice lubimy czasem dmuchać na zimne. Mam rację?

Przywołać wspomnienia z mojego dzieciństwa? To naprawdę nie jest trudne.
Szalone, analogowe lata 90-te! Wakacje, które według mnie trwały w nieskończoność, miesiące spędzane u babci na wsi, dziecięca kreatywność w zabawie, która nie wymagała często żadnych zabawek, nieustannie posiniaczone kolana
i zadrapane łydki, do leczenia których potrzebna była tylko babka lancetowata i trochę wody.
Mam tego więcej! Pamiętam to wszystko doskonale i kolekcjonuję te wspomnienia niczym największy skarb.
To co? Może przeżyjmy to jeszcze raz? W końcu nas, dzieciaków lat 90-tych jest tutaj naprawdę sporo 🙂

Zakończenia roku szkolnego nie można było wymyśleć w lepszym czasie niż koniec czerwca. Kiedy cała kuchnia mojej mamy pachniała świeżym koperkiem, barszczem z botwinki, rabarbarowym ciastem i kompotem z truskawek. Miałam to szczęście, że kiedy wracałam po szkole do domu, czekała w nim na mnie babcia i dwudaniowy obiad z deserem. Najmilej wspominam właśnie te letnie obiady, zlew pełen słodkich truskawek i kompot pity prosto z dzbanka, mimo że babcia wtedy krzyczała.
Ten obiad należało szybko zjeść, a potem jeszcze szybciej wybiec na dwór, gdzie na trzepaku już czekały na mnie moje najlepsze przyjaciółki. Z mojej kieszeni wystawała zwinięta i długa guma od majtek, którą dała mi babcia. To skakanie przez gumę miało nam zająć cały dzień aż do wieczora. Rozciągałyśmy ją między trzepakiem, a naszymi nogami i rozgrywałyśmy kolejne rundy gry. Dziś już chyba nie przypomnę sobie jej zasad, ale wiem, że byłam w tym mistrzem. Gdy gra w gumę się w którymś momencie znudziła zwisałyśmy do góry nogami z trzepaka i wspólnie odliczałyśmy dni do wakacji. Pod naszymi głowami zamiast atestowanego podłoża bitumicznego leżały sobie po prostu płyty chodnikowe. Nie przypominam sobie, żebym kiedyś spadła z tego trzepaka 🙂 Gdy dzień się kończył, a w roku szkolnym było to zawsze na trochę przed godziną 19:00, wracaliśmy wszyscy do domu na wieczorynkę. Jedyną bajkę, którą emitowano tego dnia. Czekaliśmy z utęsknieniem na kolejne odcinki „Smerfów”, a gdy te się kończyły dźwięk „Wiadomości” mówił nam, że pora na kolację i kąpiel, co by zmyć ten cały trzepakowy brud.

Koniec roku! Wyczekany, wytęskniony. Pamiętam jak maszerowałam do mojej podstawówki w białych podkolanówkach do kolan, butach zwanych lakierkami, aksamitnej granatowej spódnicy, którą co roku szyła mi babcia, białej bluzce i kokardą we włosach większą niż moja głowa. Ah! No i z kwiatkiem i słowami mamy, które musiałam zapamiętać: „Pamiętaj Basiu, by kwiatka Pani dać kwiatem do góry”. Dużo tych rzeczy było do zapamiętania. Mogłam to jednak przećwiczyć. W końcu droga do podstawówki, którą pokonywałam sama już od najmłodszych lat, miała jakieś 2 kilometry, kilka przejść dla pieszych i skrzyżowań. Uwielbiałam chodzić do szkoły na piechotę, a jeszcze bardziej z tej szkoły wracać do domu. Ileż człowiek wtedy po drodze rzeczy odkrywał, ileż skarbów znajdywał! Standardowo droga do szkoły zajmowała mi pół godziny, natomiast droga powrotna jakieś 3,5 godziny.

Po szkolnym przedstawieniu, po wysłuchaniu przemówienia pani dyrektor i piosenki o lecie, które czeka na nas już za rogiem, po odebraniu świadectwa w końcu mogliśmy wszyscy wybiec ze szkoły i poczuć tę cudowną wolność, którą dawały wakacje. Nigdy nie zapomnę tego uczucia. To było jak obietnica wszystkiego, co najlepsze, mimo że nikt z nas nie myślał o nowych zabawkach. Przed nami była wizja niekończącej się zabawy, wielkiej nudy, włażenia wszędzie tam, gdzie wchodzić nie powinniśmy, jedzenia lodów wodnych w smaku przypominających płyn do mycia naczyń i chipsów, które nazywały się chyba „Rufelsy”, w paczkach których można było znaleźć najprawdziwsze pieniądze złożone w kosteczkę.

Bawiliśmy się w podchody, huśtaliśmy się na huśtawkach osiągając maksimum ich możliwości, graliśmy w dwa ognie na ulicy, ścigaliśmy się na „wigrusach”, a niektórzy na BMX-ach, a na rolkach osiągaliśmy tak zawrotne prędkości, że do dziś zastanawiam się jak to było możliwe? Może jechałam na tych rolkach tak szybko, bo znalezionym w garażu śrubokrętem taty odkręciłam z nich hamulce? To była prędkość! Wakacje w mieście miały swój urok, ale to na te wiejskie czekałam najbardziej na świecie. Dwa letnie miesiące u babci Zosi. Bez rodziców i bez całodziennej opieki dorosłych. Pamiętam, że u babci nie miałam żadnych zabawek, ale mój dzień wypełniony był po brzegi. Chodziliśmy nad rzekę i budowaliśmy na niej tamy ze znalezionych wielkich głazów. Trochę bolało, gdy spadł taki na dużego palca u nogi, ale z pomocą jak zawsze przychodziła babka lancetowata. W tej rzece pływaliśmy na wielkich dętkach z traktorowych opon do momentu, aż nasze usta były sine. Wystarczyło wtedy wyjść trochę na łąkę, ogrzać się w letnim słońcu, zjeść kawałek chleba z masłem i cukrem i można było wracać do zabawy.

Budowałam też domki. Już wtedy kręciło mnie urządzanie wnętrz. Znajdowałam sobie jakiś kąt na podwórku u babci. Mógł to być skrawek ziemi pod wielką wierzbą albo balkon bez barierki w domu, który dopiero się budował, albo kąt w garażu pełnym, traktorów i kombajnów. Zewsząd znosiłam do tego mojego domku różne graty: stare fotele, zardzewiałe fajerki, pustaki, poobijane i przerdzewiałe garnki, noże, widelce, miotły, wyszczerbione szklanki i inne przedmioty codziennego użytku. Rano chodziłam do babcinego ogrodu z motyką i wykopywałam warzywa na zupę. Trochę na tę zupę prawdziwą, na którą po południu wołała mnie babcia i był to jedyny słuszny powód, by przyjść z dworu do domu, a trochę na zupę dla lalek, bo barszcz z buraków wychodził mi po mistrzowsku. Do tego kotlety mielone z błota oczywiście. Wieczorem szłam z blaszanym kubeczkiem do cioci, do obory, w której dojone były krowy. Do tego kubeczka ciocia przecedzała mi mleko, które razem z pajdą chleba posmarowanego masłem i miodem z dziadkowej pasieki stanowiło najlepszą w życiu kolację.
Zasypiałam przykryta niemożliwie grubą kołdrą wypełnioną gęsim pierzem, spod której nie było mnie widać, rozmyślając o tym, co spotka mnie następnego dnia. I tak przez całe wakacje.
Nie pamiętam, byśmy się nudzili, byśmy chodzili za dorosłymi z prośbą, by się z nami pobawili. Oni byli zajęci swoimi sprawami, a my swoimi. Niekoniecznie bezpiecznymi, niekoniecznie takimi, które by się im spodobały, ale to właśnie między innymi z takich chwil i zabaw składało się nasze dzieciństwo. Czasem wracaliśmy do domu z krwawiącymi kolanami, czasami ranę trzeba było polać obficie wodą utlenioną i zabandażować, a czasem jeszcze, choć rzadko, ale jednak, wracało się do domu ze złamaną ręką. I przysięgam, że bardziej niż bolącą ręką martwiłam się jak ja mam teraz o tym powiedzieć rodzicom?! Przecież się wyda, że właziłam na najwyższe drzewo w okolicy albo „spacerowałam” po betonowych płytach, z których budowano nowe bloki nieopodal.

Kiedy to wszystko wspominam myślę sobie, że my dzieci lat 90-tych mieliśmy i dużo beztroski, i swobody i jednak szczęścia, że jesteśmy dziś cali i zdrowi. Tych wspomnień nikt nam nie odbierze. To się już nie powtórzy. Gdybym mogła tylko jeden, jedyny raz w całym moim życiu cofnąć czas, to chciałabym właśnie przeżyć wakacyjny tydzień, kiedy byłam dzieckiem. Poczuć znowu tę wolność, ponudzić się i poczekać, aż z tej nudy powstaną jakieś genialne, nie zawsze bezpieczne pomysły, pograć w króla skoczka i spróbować nie rozbić sobie głowy, poskakać na wielkim stogu siana, pojeździć z wujkiem kombajnem, wykąpać się w rzece i jeść czereśnie prosto z drzewa. Chciałabym poczuć się dokładnie tak jak wtedy.
Dziś prawie 30 lat później uśmiecham się szeroko na myśl o tych wszystkich dniach, ściskam w ręce plik bezcennych zdjęć i marzę o tym, by moje dzieci miały choć w połowie tak piękne wspomnienia z dzieciństwa jak ja. Bo może to tylko nam dorosłym dziś wydaje się, że my mieliśmy lepiej? Może nasze dzieci, w swoich dziecięcych główkach mają myśli podobne do naszych, kiedy byliśmy mali? Mam ogromną nadzieję, że tak właśnie jest!

A jakie są Twoje najpiękniejsze wspomnienia z dzieciństwa? Na myśl o czym uśmiechasz się dziś od ucha do ucha? Gdzie rozbijałaś swoje kolana i łokcie i gdzie najwyżej udało Ci się wdrapać? 🙂

Na fanpage’u PZU właśnie wystartował konkurs, w którym do wygrania są vouchery o wartości 2000 zł. Wystarczy, że pokażesz swoje zdjęcie z dzieciństwa i opiszesz swoje najpiękniejsze wspomnienie. 

Wpis powstał we współpracy z PZU Pomoc.