ZRÓBMY Z ŻYCIA EVENT

–  Z każdej pierdoły robisz event – powiedział on, z pretensją taką jakby w głosie, ale jednak i z błyskiem w oku.
– Ale, że co? – odpowiedziałam elokwentnie ja.
– No nic, po prostu ci mówię.
– Aha – odpowiedziałam, i uruchomiłam w swej głowie lawinę analitycznego, iście kobiecego myślenia.

Nie kłóćmy się już. Chodź, wyjdźmy z domu. Pojedźmy gdzieś, odklejmy te nasze dzieci od sofy. Pojedźmy gdzieś niedaleko. Tu zaraz za zakrętem jest kawałek lasu. Weźmy koc, kanapki z kiszonym ogórkiem i termos z herbatą. Ja wiem, że ta Tajlandia taka kusząca, ale nie damy rady tym razem. Zobacz, tu też jest fajnie. Tylko proszę załóż chłopcom koszule w kratę. Tak sobie dzisiaj wymyśliłam. Bo widzisz ja wezmę aparat i jak zwykle z resztą będę uwieczniać momenty. Kocham je kolekcjonować, wiesz? A potem oglądać już wywołane, te chwile, wklejone w album, który z rąk do rąk będzie przechodził w zimowe wieczory, kiedy zatapiamy się w nasze sofy. Kocham mieć poczucie sprawczości, a mam je wtedy, kiedy mówisz mi, że z każdej pierdoły robię event. Zatem zróbmy sobie event z życia Kochanie! Dlaczego nie?

Upiekę buraka, pokroję go w cienkie plasterki, a potem nazwę go „carpaccio”, bo to jedno z ładniejszych słów, jakie ostatnio słyszałam.
Zrobię kolację we włoskim stylu, choć przecież nic z tych Włoch sobie nie przywieźliśmy. Kupię włoskie wino w Biedronce, a Ty mi powiesz, że to przecież nic nie szkodzi, bo jest naprawdę dobre. Założę sukienkę w kratkę, tę samą co na Travestre, i to nic, że jesteśmy teraz na naszej wsi, i że pada. Przecież wiesz doskonale, że jestem mistrzynią w budowaniu nastroju. Tym razem może być włoski.
Zrobię ci rano espresso i powiem, że jeśli nie wypijesz go ze mną na tarasie, to się obrażę. A potem ty mnie przytulisz i powiesz, że mam rację, i że to przecież ważne jest, by tę kawę rano razem pić.
Nazbieram do wazonu kwiaty, a ty nawet nie zauważysz, że to chwasty, na które jeszcze niedawno tak kląłeś.
Cały dzień będę nadużywać zbyt egzaltowanych słów. Wszystko będzie dla mnie „amejzing”, „absolutnie wyjątkowe”, „zachwycające” i „cudowne”. I pewnie przesadzam, ale tak mi tu dobrze z wami.

Więc chodź na tę polanę, powiedz czy tu jest dobre miejsce? Zawołaj chłopców. Ja rozłożę kawałek tkaniny, który wziął się w aucie nie wiadomo skąd. Dam wam po kanapce i po kubku herbaty, a Wy powiecie jak tu cicho i jak pachnie. I że jak to dobrze, że się z domu ruszyliśmy, i że to był pomysł wspaniały. A ja wtedy pomyślę sobie, że udał mi się ten event.