Dzień taki krótki.
Ciężko znaleźć chwilę na fotografowanie codzienności, kiedy tyle rzeczy wzywa.
Wszystko trzeba powiesić, przywiercić, kupić, zamówić, przemyśleć i zaprojektować.
Ciężko w tym wszystkim złapać rytm. Taki stały, pewny i bezpieczny.
Dużo łatwiej się zapalić, wszędzie spóźnić i zmęczyć.
Ciężko jest dłużej zachwycać się kuchnią z palet, jeśli się wie, że może być wygodniej i lepiej.
Każdy dzień to dla nas łapanie stałych punktów programu, który serwuje nam nowy adres.
Dopiero teraz wychodzi jak bardzo lubimy stagnację, przewidywalność i poczucie stałości.
No więc tworzymy tę stałość. Szczypiemy się nawzajem, kiedy jedno albo drugie dostaje szajby i zaczyna narzekać, i szukać tej dziury w całym.
I jeszcze coś. Trochę bardziej niż zazwyczaj szukamy tych momentów, kiedy się zwalnia i nie biegnie ciągle po coś.
Proszę oto te momenty. Na kuchni z palet pyszna jagnięcina. W pobliskim lesie pachnąca ziemia. W domu ta sama dobra kawa.
