HURRA! W KOŃCU DOTARLIŚMY NA PODLASIE!

Marzyło mi się to Podlasie od lat i wciąż nie było dobrej okazji, by w końcu się tam wybrać. Zawsze to miejsce wydawało mi się bardzo odległe. Ostatni raz na dłużej byłam tam chyba w 4 klasie podstawówki na wycieczce i musiała to być świetna wycieczka, bo zapamiętałam ogrom szczegółów. Pamiętam jak zapalałam cieniutką świeczkę w jednej z cerkwi, pamiętam kolorowe domki na jednej z podlaskich wsi, pamiętam wyprawę do puszczy. Chciałam bardzo tam wrócić. W końcu udało się! Udało się połączyć przyjemne z pożytecznym. Za nami dwa dni na Podlasiu, z których przywiozłam „kilka” zdjęć i chęć, by wracać tam tak często jak się da, bo Podlasie jest po prostu przepiękne.

Opowiem Ci co robiliśmy na Podlasiu.

Poszliśmy na spacer po Białymstoku, gdzie chłopcy zachwycali się napotkanymi rzeźbami.

Zjedliśmy naprawdę dobre lody na Rynku Kościuszki.

Weszliśmy do bardzo starej katedry i na tablicach przeczytaliśmy, że nie została zniszczona podczas wojny. W środku akurat trwał ślub i zgodnie stwierdziliśmy, że poszlibyśmy na białostockie, prawdziwe wesele 🙂

Odwiedziliśmy park przed Pałacem Branickich, gdzie wzruszyłam się okropnie, kiedy zobaczyłam małego Marcina patrzącego do góry na rzeźbę Atlasa dźwigającego Ziemię. To jest taki złoty moment, który rozumie tylko mama 🙂
W Pałacu Branickich jest teraz piękna aula i uczelnia – to chyba bardzo inspirująco słuchać wykładów w takim miejscu.
A z tyłu pałacu jest ogród z rzeźbami mitycznych bogów i bożków, i woda jest, i myślę sobie, że w lecie tym Białostoczaninom musi być tu strasznie przyjemnie. Podczas spacerowania po parku spotkaliśmy kilkanaście par robiących sobie ślubne sesje. Love is in the air!
Potem znaleźliśmy jeszcze dobre espresso i pojechaliśmy w gości.

A ugościli nas Magda i Maciek znani z sieci jako mmcooking. Zrobili nam dobrą kolację, pościelili wygodne łóżko, a ich córka użyczyła moim chłopcom swoich zabawek. Była radocha!

Wstaliśmy rano i po pysznym śniadaniu zapakowaliśmy nasze maluchy do auta. Kierunek – Białowieża. Wyruszyliśmy na poszukiwania wielkich żubrów. Po drodze mijaliśmy miejscowość Hajnówkę, co dla fanów kryminałów Katarzyny Bondy, a zwłaszcza jej „Okularnika” jest atrakcją turystyczną. Zatrzymaliśmy się na moment w pięknej wsi Trześcianka, gdzie przy drodze w równym rzędzie stały drewniane, kolorowe chaty. Krótszym bokiem do ulicy – nie bez przyczyny! Tak zarządziła dawno temu Królowa Bona, o czym przeczytaliśmy na tablicy informacyjnej pod piękną, soczyście zieloną, drewnianą i niestety zamkniętą cerkwią. Spójrz jak tam pięknie!

Pożeganaliśmy Trześciankę i wpisaliśmy na naszej nawigacji Białowieżę, bo to ona właśnie była celem naszej podróży i lekcja przyrody, którą chcieliśmy zaserwować dzieciakom. Musisz wiedzieć, że nasze dzieci nie zawsze były szczęśliwe na myśl, by ruszyć się z domu. Najchętniej hibernowałyby się na sofie przed telewizorem, niezależnie od pory roku. O tym, że jesteśmy złymi rodzicami i po prostu wyrzucamy ich na dwór pisałam ci tutaj. Osiągnęliśmy jednak sukces wychowawczy i na koniec dnia, podczas wycieczki po puszczy Michaś zapytał czy możemy tak jeżdzić co tydzień 🙂
Dojechaliśmy pod bramę Puszczy Białowieskiej, do Białowieży i stamtąd pojechaliśmy pod ścieżkę przyrodniczą Żebra Żubra. To poprowadzona przez puszczę, świeżo wyremontowana kładka, która ma długość około trzech kilometrów (do przejścia dla maluchów), i która kończy się rezerwatem dzikich zwierząt żyjących w puszczy. Coś wspaniałego. Szliśmy sobie tak przez tę puszczę i można było odetchnąć tak głębiej, tak jak tylko w lesie się da. I ciszy też można było posłuchać, pozornej, bo przecież zaraz jak się człowiek skupi to setki dźwięków usłyszy. I w ciszy tej można było dziecku swojemu snuć opowieści, w sam raz na dziecięce tempo, potrzebne do pokonania tych trzech kilometrów. I ani razu nie pojawiło się pytanie czy daleko jeszcze, bo mama albo tata opowiadali czym jest puszcza, i że to taki las, który radzi sobie sam, tylko człowiek usilnie stara się jej pomóc, co przecież wcale nie jest dobre. Albo o żubrach, które cudem zostały odratowane, a stado odtworzone z sześciu tylko osobników odzyskanych po wojnie z różnych zoo na świecie. Albo o wilkach, które budują całe rodziny, w których jeden z wilków jest mniej ważny a drugi bardziej, i że te wilki się siebie wzajemnie bardzo słuchają. I ci dwaj mali chłopcy słuchali tych opowieści z oczami szeroko otwartymi i kiwali głowami ze zrozumieniem.

Na końcu trasy nagroda – rezerwat pełen dzikich zwierząt. Mieliśmy ogromne szczęście, bo jeleń, który miał na imię Leon ryczał głośno i robił różne inne cuda wianki, gdyż miał o-ochotę wybrać sobie kobitę na dalsze wspólne lata i ganiał te łanie biedne po pastwisku. Mieliśmy też szczęście, bo stado żubrów pięknie się pasło w zachodzącym słońcu i były nawet dwa małe żubrzątka. I wilki widzieliśmy dwa i dziki, i łosia, i żbika, i moje ukochane sarenki. I tu kolejna lekcja, bo przecież jest jeleń i jest sarna i to dwa gatunki różne. Samica jelenia to łania, a samiec to byk. Samica sarny to koza, a samiec to kozioł. Wiedziałaś o tym? 🙂

I kiedy zobaczyliśmy już wszystko, a ja spojrzałam na tych moich małych chłopców z bułkami w ręku, nosami czerwonymi z zimna i niekończącymi się pytaniami, to pomyślałam, że fajne nam się dzieci trafiły.
A im fajni rodzice.
I Polska taka fajna. I jesień taka piękna nadeszła.
Dobrze jest.