CO DOBREGO? Botwinka, piwonie oraz Marcin idzie na wojnę z muchami.

Prawie czerwcowy poranek. Niedzielny. Najpiękniejszy jest początek dnia, kiedy wchodzę do naszego ogromnego salonu i zalewa mnie światło. To czas, kiedy jeszcze nic nie gra, nie stuka. Taki króciutki moment, kiedy machina dnia codziennego nie została jeszcze puszczona w ruch. Patrzę przez chwilę na widok za oknami, na zboże, które powoli przestaje być zielone, na niebo błękitne i tory, po których raz na jakiś czas przejedzie pociąg. Patrzę na moich synów w swoich ulubionych piżamkach, zafascynowanych muchami i ich anatomią. Odurza mnie zapach piwonii, które kupiłam wczoraj na ryneczku. Dziesięc razy pytałam pana, który pakował mi zielone kulki z liśćmi, czy one aby na pewno rozkwitną. Ano rozkwitły – dzisiaj w nocy i zalały wnętrze słodkim zapachem. Któż ich nie uwielbia? Kontempluję ten moment jeszcze przez kilka sekund, rozprostowuję kości po całej nocy, otwieram drzwi od tarasu na ościerz i wpuszczam do domu poranek. Rześki i pachnący. Prywatny koncert niezmordowanych ptaków w gratisie. O tej porze na zewnątrz można spotkać zwierzęta. I nie mówię tu tylko o psie sąsiada, który melduje się o stałej porze pod naszymi dzrwiami w oczekiwaniu na coś dobrego. Pod naszym domem spacerują sarny. Odwiedza nas czasem zając, który mieszka na polu obok. Zrobić mu zdjęcie to nie lada wyzwanie. Jest potwornie płochliwy.
Naciskam guzik start dosłownie i w przeności. Ten na ekspresie sprawia, że za chwilę napiję się ulubionej małej czarnej. Ten metaforyczny to lawina próśb i dźwięków. Kasza jaglana dla jednego Malucha, chałka z miodem dla drugiego, koktajl truskawkowy dla obydwu.  Herbatka czerwona dla jednego, a zielona dla drugiego. Prywatne bistro normalnie. Dlaczego ja nie otworzę knajpy?

Zaczynamy nowy dzień.

Mam plan na tę niedzielę. Sprecyzowany. Myślałam o tym jak tylko zrobiłam zakupy na sobotnim ryneczku. Mój smak wczesnego lata. Wspomnienie z domu. Botwinka! Boże jak ja kocham tę zupę. Nie ma sobie równych.  Z tego pięknego, różowego bukietu za chwilę powstanie coś pysznego.

Do garnka wlewam zimną wodę. To tu powstanie baza zupy – bulion z młodych warzyw. Te, które kupuję na targu smakują, po prostu smakują. Tak bardzo różnią się od tych supermarketowych. Myję młode marchewki i pietruszki z nacią, małego selera z zieloną częścią, młodego pora i wrzucam je do garnka (nie obieram ich ze skórki). Do tego dwa listki laurowe i kilka ziarenek ziela angielskiego i sól. Wody wlewam tylko tyle, by przykryła warzywa. W ten sposób otrzymuję esencjonalny bulion. Gotuję powoli, by wydobyć smak. Gdy warzywa są miękkie wyjmuję je wszystkie oprócz marchewki (uwielbiam marchewkę w zupie). Do bulionu dorzucam pokrojoną w kostkę wiejską kiełbasę. Nie wiem czy tak gotowało się w Twoim domu, ale w moim botwinka była właśnie z kawałkami dobrej wiejskiej, aromatycznej kiełbasy. Gotuję ją w bulionie i w tym czasie trę na tarce, na grubych oczkach moje obrane buraki brudząc siebie i wszystko dookoła różowym wściekle sokiem. To będzie pyszne – wiem to! Najpierw do wywaru dorzucam starte buraki i gotuję jei, a na koniec dorzucam pokrojone drobno łodyżki i listki botwinki. Całość gotuję do miękkości, wyłączam ogień. Przestudzoną zupę doprawiam pieprzem i solą w razie potrzeby, oraz zabielam jogurtem. Oczywiście lepsza będzie z gęstą śmietaną, ale wiadomo kalorie to podstępne bestie. Zjadam ją z jajkiem ugotowanym na twardo i świeżym koperkiem. Jestem w niebie! Gdybym dodała do tej zupy drobny groch, to ugotowałabym barszcz jaki jada się u mojej babci. Babcia mieszka koło Tomaszowa Lubelskiego i tam nazywają go barszczem ukraińskim. Smakuje cudownie.

Co dobrego jeszcze? Dobrze jest spojrzeć na moje dzieci jak się bawią na tym placu budowy, bez ździebełka trawy najmniejszego, bo to przecież ciągle coś. Oni zdają się być tym niewzruszeni i ich zabawa trwa teraz w najlepsze. Wystarczy im odkręcić wodę w ogrodowym wężu i już się robią wodospady, kaniony i jeziora. A ile przy tym krzyku. Powiem Ci, że małe stópki oblepione piachem i biegające po domu, bo łopatka, bo piciu, bo siku i biała podłoga to nie jest duet idealny. To nawet nie jest duet jakikolwiek. Pogodziłam się z tym, żeby nie latać na szmacie cały dzień, pozwalam na sajgon w ciągu dnia i sprzątam raz – gdy Maluchy pójdą spać. Jest to jakaś metoda, dla mojego zdrowia psychicznego na pewno.
Moim dzieciom nie trzeba wiele. Wystarczy poklejony taśmą miecz świetlny i pokrywka od pojemnika na proszek do prania i można iść na wojnę z muchami.

A kiedy już się wyszaleją, zmoczą cali to wtedy czekam na nich z czymś dobrym. Na przykład z drożdżówkami z rabarbarem, co to im nawet zdjęcia nie zrobiłam porządnego, bo zniknęły w oka mgnieniu. Ciepłe, chrupiące, z kwaskowatym rabarbarem i maślaną kruszonką. Może to będzie ich kolejne wspomnienie?

Pięknie się tutaj żyje. Coraz piękniej. Powoli, tak jak lubię.
Życzę Ci jak najwięcej dobrych smaków tego lata. Wykorzystaj wszystko, co daje nam natura. Koniecznie idź na targ i przypomnij sobie jakiś smak z dzieciństwa, a potem napisz mi w komentarzu, co udało Ci się ugotować.

Uściski
Basia