ŁÓDŹ

Weekend w Łodzi za nami. Jeszcze nigdy dotąd żadne miasto w Polsce nie wywołało we mnie tylu emocji. Emocji skrajnych jak jasna cholera. Co czułam spacerując po Łodzi? Głównie niepokój.
Jedna z czytelniczek napisała mi tuż przed wyjazdem, że Łódź nie pozostawi mnie obojętną. Albo pokocham ją od pierwszego wejrzenia, albo znienawidzę. Do miłości jest mi daleko, do nienawiści również, ale wiem na pewno, że Łódź zapamiętam na długo. Wiem też, że chcę tam wrócić.

Widziałam miasto pogrążone w niespokojnym śnie. W swoistym letargu. Widziałam wielu smutnych ludzi , sporo szemranego towarzystwa i zastanawiałam się czy patrzę na ulice przez pryzmat przyjętych stereotypów. Myślę, że po części tak, ale spacerując i chłonąc miasto gorączkowo poszukiwałam czegoś co sprawi, że Łódź mnie zatrzyma, zaintryguje i zaprosi po więcej. Tym złotym strzałem okazała się być dla mnie Piotrkowska Off. O niej za chwilę.

Tyle pięknej architektury skupionej w jednym miejscu widziałam dotąd tylko w Paryżu. Łódź była miastem idealnie zaplanowanym: główna reprezentacyjna ulica Piotrkowska i odchodzące od niej boczne uliczki. Wszystko spójne w swym stylu, kiedyś piękne! Po powrocie przeszukałam Internet, żeby znaleźć archiwalne zdjęcia i pocztówki przedwojenne. Oglądałam je z wypiekami na twarzy i z wielkim smutkiem jednocześnie. Nie mogę pojąć jak mogliśmy i wciąż możemy pozwalać na to, by te piękne budynki tak niszczały.
Czemu wszystko musi być tak skomplikowane?

Widziałam setki zamkniętych maleńkich sklepików i zakładów usługowych, których okna zamieniły się w kilka desek przybitych do ścian zardzewiałymi gwoździami. Widziałam przepiękne puby urządzone industrialnymi przedmiotami z upadłych fabryk, wklejone niczym plomby między budynki przeznaczone do rozbiórki. Widziałam jedno z najciekawszych miast w Polsce, którego ktoś nie potrafił pokochać do końca. Łódź wciąż czeka, wiem to. I doczeka się swojego renesansu.

Zapraszam do Łodzi w moim obiektywie. Dużo zdjęć, choć i tak zbyt mało by oddać serce tego miasta.

Piotrkowska OFF. Codziennie głosuję na nią w plebiscycie National Geographic 7 cudów Polski.
Pomiędzy opustoszałymi fabrykami z czerwonej cegły toczy się nowe życie. Squatersi na chwilę, na wieczór piją wino, jedzą kolacje, oświetlani starymi neonami, światełkami kolorowych żarówek. Są artyści, turyści, tutejsi i przejezdni. Wszyscy zachwyceni. Na Piotrkowskiej off trwa właśnie spektakl świateł i cieni. Dobrego jedzenia i muzyki. Możesz kupić ciuch od mało znanego offowego projektanta, zrobić wieczór panieński albo przyjść na randkę. Na jednym podwórku spotkasz bardzo modny pub z zarezerwowanymi stolikami od rana do wieczora, food trucka z wegańskimi burgerami, budkę z chińczykiem (pasującym wszakże do każdego stylu), oraz bar kibica, z dudniącą muzyką disco polo, do którego tłumnie przybywają najwierniejsi jego klienci (na koszulkach logo łks albo widzew – nie pamiętam). Każdy znajduje dla siebie miejsce. Wszystko w otoczeniu czerwonej cegły, starych przewodów elektrycznych i piorunochronów, wielkich i absolutnie przepięknych okien, napisów „zakaz palenia” wymalowanych dawno temu na ścianach etc… Tu jest zachwycająco pięknie.

Czekam na Łódź odrodzoną (niekoniecznie w formie Manufaktury), szczęśliwą, z idącym w górę wskaźnikiem narodzin, z minimalnym bezrobociem, odnowioną, zawstydzającą swoim pięknem. Czekam na kolejny weekend w Łodzi. Zaintrygowana.

Mam nadzieję, że udało mi się w zdjęciach opowiedzieć Wam tę historię.
ściskam.

ps. kawę piliśmy w Bredni na Piotrkowskiej. Obiad numer jeden w The Mexican w Manufakturze, obiad numer dwa w Tari Bari na Piotrkowskiej. Ceny warszawskie. Kawa pyszna. The Mexican – jak zwykle wybornie pikantnie, mimo iż sieciówka. Tari Bari – tyłka nie urywa 🙂