KRAKÓW część 1

Do Krakowa jechałam z wypiekami na twarzy. Tak naprawdę to całą drogę spałam, a Tomek prowadził, i kiedy powiedział „Jesteśmy na miejscu” byłam w szoku, że to już! Oczywiście od razu włączył mi się agresor, że jak on może tak szybko jechać, z dwójką dzieci na pokładzie, że wstydu nie ma i w ogóle, ale nie…Okazało się po prostu, że odległość od Krakowa do Lublina jest znośna (3,5h). Że nie zdążyłam nawet zjeść miliona kanapek, które zrobiłam na tak długą podróż. No cóż. W tym miejscu chyba powinnam podziękować Annie Rz. za pisanie mi na 5+ wszystkich klasówek z geografii.
Kraków podbił moje serce kompletnie! I fakt, że byłam tam tak krótko, zadziałał dokładnie tak samo jak w przypadku poznawania kogoś fascynującego. Mam ogromny niedosyt! Żadne miasto w Polsce, które do tej pory widziałam, nie ma tak swoistego klimatu. Polski Paryż? W rzeczy samej! Miasto artystów, pięknie ubranych studentów. Czar, klasa, bohema, cudowne kamienice, które wojna ocaliła od zniszczenia. Kraków inspiruje, zatrzymuje w pędzie.
Dodatkowym i ogromnym atutem był fakt, że te 1,5 dnia w mieście spędziliśmy z Moniką i Markiem. Mówi się, że żeby być z kimś szczęśliwym, trzeba patrzeć w tym samym kierunku. Po tym jak raz po raz zerkaliśmy w kierunku kolejnych punktów gastronomicznych i na światło dzienne wyszła nasza miłość do jedzenia, po tym jak dowiedziałam się, że dla Marka, tak jak i dla mnie pierogi na deser są czymś oczywistym – już wiedziałam – chcę być z nimi w jednym teamie! I skoro dzięki blogowaniu właśnie poznałam takich ludzi, to ja Proszę Państwa chcę blogować do końca mych dni. Dość już gadania. Zapraszam Was na fotorelację. Dziś część pierwsza.