OPOWIEM CI ZA CO KOCHAM MIASTO.

Jestem aktualnie dziewczyną ze wsi i niedługo minie dwa lata odkąd możesz mnie tak nazywać.
Lubię to miejsce.
Lubię tę ciszę przerywaną tylko odgłosami ptaków, świerszczy i wszystkiego innego, co w tych krzakach siedzi.
Lubię spokój, zwłaszcza ten święty.
Lubię slow life, który sobie tu płynie. Przecież wiesz – piszę ci o tym nieustannie.
Żeby jednak moje życie miało balans.
Żeby móc funkcjonować na wsi, mając 33 lata i niespożytą energię, i krew buzującą w gorących żyłach – potrzebuję MIASTA!
Staram się nie myśleć o tym, że życie na wsi mnie w jakiś sposób ogranicza. Szukam pozytywów. Kiedy tęsknię za Warszawą, łapię pociąg do Śródmieścia i jadę – po prostu.

Kocham Warszawę wiesz?
Kocham wielkomiejski rytm.
Biorę to miasto z jego wszystkimi zaletami i wadami.
A ty wciąż zadajesz mi pytanie jak ja mogę kochać Warszawę i za co właściwie?
Za co?
Za energię, której nie doświadczam nigdzie indziej, która inspiruje mnie do działania.
Za to jak oddycha intensywnie i jak zwalnia totalnie podczas leniwych weekendów.
Za różnorodność i za to, że wciąż jest w niej tyle do odkrycia.
Za dźwięki, smaki i zapachy.
Za dostęp do wszystkiego, czego potrzebuję, w zależności od tego, na co akurat mam ochotę i czas.
Za to, że to miasto dopasowuje się do mojego nastroju, rytmu i dnia.
Za możliwości.
Za maleńkie, przytulne kawiarnie i za dobre restauracje.
Za niszowe księgarnie i piękne place zabaw.
Za miejską zieleń, za drzewa powtykane między wieżowce, za liczne parki i skwery.
Za bulwary wiślane i praski brzeg Wisły.

Za koncerty, wystawy i wszystko, co ważne, i co dzieje się właśnie tu – w stolicy.
Wreszcie za ludzi. Tych, na których gapię się godzinami, znad kubka kawy, i za tych poznanych przypadkowo, którzy zostali moimi przyjaciółmi na lata.
To ludzi właśnie, tak bardzo różnorodni tworzą to miasto, dają mu swoją energię i pasję, sprawiają, że Warszawa to żywy organizm. Ci ludzie tworzą klimat stolicy.
Hipster na Placu Zbawiciela, bezdomny na Centralnym, staruszka sprzedająca Peonie na Dolnej, celebrytka w Galerii Mokotów, słoiki z Radomia, Lublina czy Kielc, freelancerzy okupujący kawiarniane stoliki i „menago” stojący w korkach, w swoich lśniących, flotowych furach, sprzedawca kebaba i szef kuchni z drogiej knajpy na Koszykach, pani Jadzia z klatki obok i Czarny Roman na Nowym Świecie, Wietnamczycy, których dzieci noszą polskie imiona i kibice Legii wracający z meczu.
Wszyscy są Warszawą.

Możesz kochać Warszawę tak jak ja. Możesz stwierdzić, że więcej tu nie przyjedziesz. Jedno jest pewne – zawsze będziesz mieć o niej JAKIEŚ zdanie, bo Warszawa nie potrafi być obojętna.
Ja wiem, że to miasto budzi kontrowersje. Wiem tez, że najłatwiej jest wysiąść na Centralnym, w drodze na lotnisko, rozejrzeć się dookoła  i stwierdzić – co za syf!
Może to jednak kwestia charakteru jest? Wrodzonego malkontenctwa? Może gdybyśmy wiedzieli, w którym kierunku patrzeć i otworzyć się na wszystko, co miasto jest w stanie nam zaoferować, Warszawa zostałaby odczarowana? Może nie warto wyrabiać sobie opinii na podstawie jednego spaceru na trasie Dworzec Centralny – przystanek linii 175, o 16:00 w piątek? Może warto spędzić tu także weekend i zobaczyć jak bardzo miasto się wtedy rozleniwia. Tak bardzo, że ma się wrażenie jakby całe ubrane było w dresową bawełnę przemysłową. Może zanim powiemy jak bardzo brzydka architektonicznie jest Warszawa, zerknijmy do albumów z przedwojennymi jej zdjęciami i wtedy zrozumiemy, że została odbudowana gołymi rękami, po tym jak zrobiono z niej jedną, wielką piaskownicę? Że ten patchwork to historia naszego kraju. Może wtedy zrozumiemy jej naturalny rytm, który wyznaczają mieszkający i pracujący tu ludzie.

Wyciągam z Warszawy ile się da, nawet mieszkając na wsi. Jestem wdzięczna, że mam ją na wyciągnięcie ręki. Za to, że mogę usiąść z laptopem w kawiarni, trafić niechcący na darmowy koncert chopinowski w Łazienkach, zabrać chłopaków na piknik nad Wisłę i wziąć udział w maratonie jogi na Polu Mokotowskim. Myślę, że to właśnie jest moja równowaga. Myślę, że zbyt długie przebywanie w jednej rzeczywistości, źle wpływa na tę drugą. W moim przypadku na mieszkanie w domu na wsi. Myślę wreszcie, że nie potrafiłabym żyć tu gdzie jestem teraz, gdybym nie miała możliwości znalezienia się w 35 minut w Śródmieściu, i gdybym z tej możliwości nie korzystała. Żeby coś stworzyć, żeby złapać dystans, żeby spojrzeć na swoje życie z innej perspektywy – potrzebuję wyjechać do miasta. Warszawa dała mi niemożliwie wiele. Wciąż jestem ciekawa co jeszcze od niej dostanę.