SORRY BABCIU, MUSZĘ JUŻ LECIEĆ

Już nie mieszkamy blisko siebie. Z resztą nawet gdy byłam bliżej zawsze było milion rzeczy ważniejszych niż wizyta u babci. Owszem, rozmawiałyśmy, ale rzadko kiedy zdarzało mi się nie spojrzeć w telefon, nie sprawdzić fejsa. Wszystko szybko, wszystkiego dużo. Ciągle w trybie „nie mam czasu”. A ona? Tłumaczyła sobie i całemu światu, że to taki wiek, że młodzi biegną, pędzą wciąż, że na świecie się dzieje wciąż tyle. Pędziłam więc i ja.

„Babciu pyszna ta zupa naprawdę, ale sorry. Już muszę lecieć. Bo spotkanie, bo telefon, bo ktoś i coś.”

Zdarzyło się ostatnio, że wpadłam do Lublina na dni parę. Na szybko, na spontanie tak zwanym, z okropnie długą listą, okropnie ważnych rzeczy do zrobienia. Dzieci zostały przejęte przez dziadków, Tomek gdzieś tam, a w domu tylko ja i ona, moja babcia.

„Może byśmy tak zrobiły pierogi z mięsem, te co je tak Tomek lubi?” – powiedziała ona.
Ale laptop przecież, tyle spraw mam przecież, takie ważne wszystkie przecież! Wdech i wydech… Patrzę na nią jak wyjmuje stolnicę, zawiązuje fartuch wysłużony i w niecałą minutę organizuje warsztat pracy. Zakłądam fartuch i ja, choć go wcale nie lubię. Tak jak i kapci, które zawsze kazała mi wkładać, kiedy byłam dzieckiem. Zakładam fartuch i robię nam herbatę. Sobie earl greya (i czemu tej wody nikt tu w tym domu nie filtruje!?), a jej owocową, krótko parzoną, z niestosowną ilością cukru. Na moje stwierdzenie, że prościej by było possać kostki cukru, odpowiada, że jak będę w jej wieku to zrozumiem. Siadam przy stole, na którym stoi miska pełna farszu, a ona zaczyna mnie uczyć jak zrobić idealne ciasto na pierogi, opowiada skąd brać mięso, i że najlepsze jest to z niedzielnego rosołu. Każe mi liczyć te pierogi, bo u nas w rodzinie się zawsze liczyło, ale ona nie wie dlaczego. Liczyć jednak trzeba. Trzeba też gotować je po 15 sztuk, zamieszać drewnianą łyżką (najlepsza jest ta z dziurami, ta co to u nas jest już ze 30 lat), a potem czekać aż wypłyną na powierzchnię. Potem opowiada mi jak to było kiedyś, jak niczego nie było oprócz biedy, i jak to trzeba było kombinować. I choć było ciężko, to się lepiej żyło. Opowiada jak ugotowała swoją pierwszą ogórkową i jak zamiast zetrzeć ogórki – pokroiła je w plasterki, co dla młodej męzatki było czystym upokorzeniem po prostu. I czy ja na pewno pamiętam, by gotować chłopcom zupy codziennie, bo przecież jej obiecałam.

I tak lepimy całe popołudnie, a gdy wszyscy wracają, to ona mówi z dumą, że Basia zrobiła dla wszystkich pierogi, i że jestem w tym najlepsza.
Choć prawda jest taka, że na 116 dokładnie policzonych pierogów, ja zrobiłam te 16.

Kurczy mi się ten czas z nią. Cholernie się kurczy. Ona coraz niższa, coraz krótsze te spacery wokól osiedla, coraz częściej musi odpocząć.

Powiedziałam, że zrobię jej zdjęcie. Zapytała czy będzie w komputerze.