SLOW LIFE. SLOW WALK. SLOW FOOD.

– O której wyruszasz z Gdańska?
– O 4:30 wsiadam w pociąg. Na 13:00 będę w Lublinie.

Można? Można.
Wsiąść tak po prostu w pociąg na jednym końcu Polski i wysiąść z niego po 10 godzinach na jej drugim końcu?
Po co?
By zjeść razem ukochanego Cezara.
By wspierać się nawzajem, kiedy macierzyństwo nokautuje.
By będąc gościem zrobić całej mojej rodzinie śniadanie, kiedy widzi że nie spałam pół nocy.
By cały boży dzień spacerować po Lublinie dziwiąc się, że czas tak szybko płynie.
By gotować razem.
By ciastka w kawiarni podzielić na pół, bo to logiczne, że trzeba spróbować obu.
Razem snuć plany i o marzeniach opowiadać.
Razem obejrzeć The Voice of Poland.
Razem zrobić dziesiątki zdjęć.
I dziwić się, że tak można.
Można bezkarnie poznać się jak małolaty na czacie, a potem jechać do siebie przez pół Polski.

Takie weekendy jak ten sprawiają, że nie da się nie wierzyć w drugiego człowieka. Po prostu się nie da.