PLAŻA W SOBIESZEWIE

Podobno najlepszym lekarstwem na depresję, złamane serce i inne duże kłopoty jest podrózowanie. Na te małe i wszystko inne pewnie też. Dla mnie na pewno. Perspektywa zmiany otoczenia, pooddychania innym powietrzem, przespania się w obcym łóżku – ekscytuje mnie! Zapach przygody to zdecydowanie jeden z moich ulubionych.

Moje podróże choć często nie są dalekie ani egzotyczne, wręcz lokalne możnaby rzec – dla mnie pozostają mega wyprawami, które pamiętać będę chyba do końca życia. Nie tylko ze względu na setki zdjęć, które robię. Umówmy się wyjazd do Trójmiasta, we dwoje jest zawsze dobrym pomysłem (we troje, czworo itd pewnie też 🙂 ). Jeśli do tego dochodzi wspaniałe towarzystwo, pyszne jedzenie, wygodne buty, kurtka przeciwdeszczowa, naładowana bateria w aparacie i świadomość, że moje dzieci właśnie przednio się bawią, skacząc do woli po swoich ukochanych Dziadkach – wtedy jest IDEALNIE.

To była wspaniała randka i naprawdę niewiele mi potrzeba, żeby naładować baterie, a takie mikropodróże są dla mnie najlepszym na to sposobem. Wracając do domu uśmiecham się, mimo że witam tę samą rzeczywistość, która jeszcze 3 dni temu mnie frustrowała. Niepotrzebnie rzecz jasna.

Będąc turystką czasem lubię wtopić się w lokalny tłum, kiedy indziej tańczę przeszczęśliwa, tak jak to miało miejsce tym razem. Tańczę na plaży, na końcu Polski i czuję się jak Królowa Życia, choć dla większości wyglądam pewnie jak mewa wzbijająca się do lotu. Piasek, Tomek szukający usilnie bursztynów, zjawiskowe niebo nad Bałtykiem… stoję na jakimś pniaku z Moniką i myślę sobie, że jestem mega szczęściarą. I że na to swoje szczęście cholernie cięzko pracuję. Bo żeby przeżywać takie chwile, które uwierzcie mi nie kosztują dużo – trzeba chcieć. Chcieć ruszyć dupencję, zrobić coś inaczej niż zwykle. Chcieć wyłączyć kompa i spotkać się twarzą w twarz, z kimś kogo znasz z Internetów. Ja chcę, robię to i jest mi z tym cudownie.

Polska jest przepiękna! Morze jest przepiękne! Odcina mnie grubą krechą od wszystkiego co nieważne. Niesamowita przestrzeń, która pokazuje mi jak bardzo mali jesteśmy. Prawie bezludna plaża w Sobieszewie, surowy krajobraz i my. Wracamy uśmiechnięci, wyciszeni i z mocą, której mógłby pozazdrościć nam Człowiek Pająk.
ps. Podziękowania dla Tomka za to, że znalazł bilety 🙂

 
PS II. Podziękowania dla Moniki, Marka i Inulki za wspaniałą gościnę :*

i za Polskę za to, że taka piękna jest.