ZAKUPOWY SZAŁ ZA 3…2…1!

To gdzie idziemy na to ciastko i kawę?” – zapytał Tomek. 
To może do galerii? Jest najbliżej. Łatwiej nam będzie później dotrzeć do domu, ominąć korki, a PRZY OKAZJI kupię jeszcze kilka rzeczy. W ten oto sposób w pewien grudniowy poranek znalazłam się w jednej z większych, warszawskich galerii handlowych, a z własnego wyboru bywam tam raczej rzadko. Zwłaszcza w grudniu, kiedy TO wszystko się zaczyna. Co takiego? Coroczna przedświąteczna, świąteczna i poświąteczna gorączka, która opanowuje nas wszystkich w mniejszym lub większym stopniu, bo wydaje nam się, że inaczej się po prostu już nie da. 

Muszę przyznać, że specjaliści od świątecznych dekoracji, które co roku pojawiają się w galeriach i ci, którzy projektują witryny sklepowe i rozmieszczenie towarów na półkach, a także dbają o całą oprawę naszych zakupów od odpowiedniego zapachu w sklepie, po sączącą się przyjemną muzykę z głośników – wiedzą co robią i robią to doskonale! Ja też staję się wobec tego wszystkiego bezbronna i jestem…oczarowana! Ale tylko przez chwilę.

Mój średni czas to pół godziny. Po tych 30 minutach zaczynam się czuć źle. Jestem zmęczona fizycznie i psychicznie. Boli mnie szyja, jest mi gorąco, zaczyna boleć mnie głowa i za każdym razem zastanawiam się dlaczego. Przecież urodziłam się w czasach, kiedy siatka pomarańczy była nie lada atrakcją, kiedy na sklepowych półkach było czasem tylko kilka produktów takich samych dla wszystkich, kiedy nieustannie o czymś marzyłam. Jeszcze nigdy dotąd nie miałam tylu możliwości wyboru podczas zakupów, sprawienia sobie przyjemności, wydania zarobionych pieniędzy. Więc dlaczego zamiast mnie to cieszyć – rozczarowuje? 

Po pierwsze – przytłacza mnie ilość wszystkiego i konieczność wyboru. Pamiętam taką sytuację, kiedy zabrałam moje dzieci do sklepu z zabawkami, bo zobaczyłam na wystawie informację o promocji na resoraki (coś w stylu „weź trzy zapłać za dwa”). Postawiłam ich przed ścianą pełną samochodzików i poprosiłam by wybrali sobie po 3 auta. Po 15 minutach zaczęłam się trochę niecierpliwić. Chłopcy ze łzami w oczach odwrócili się do mnie i powiedzieli „Nie weźmiemy żadnego, nie umiemy wybrać”. Rozumiem ich doskonale. Ja też nie umiem wybrać, bo wybór jest zbyt duży, a logiczne jest to, że chcę kupić najlepszą rzecz w określonym przedziale cenowym. Problem w tym, że żeby takiego wyboru dokonać muszę w takiej galerii spędzić godziny. Bo przecież tuż za rogiem jest kolejny sklep, a w nim może być jeszcze lepsza rzecz, której szukam. Jestem tym przytłoczona, tak samo jak moje dzieci i też często wychodzę z niczym, bo nie wiem już co powinnam wybrać, a czego nie. Jestem przytłoczona ilością wszystkiego, kolorami, dźwiękami, światłami.

Po drugie – sezonowość, a raczej jej brak.

Kiedyś mieliśmy, na przykład w modzie, cztery sezony: wiosnę, lato, jesień i zimę. Prosto było dopasować do nich odpowiedni strój. Dziś tych sezonów jest 52 (tyle ile tygodni w roku) i jedno wyjście do galerii sprawia, że czasem czuję się nieodpowiednio ubrana, „nie zrobiona”, nie na czasie, jakaś taka znoszona. Wszyscy chodzą na przykład w zielonych cekinach, bo to krzyk mody tego miesiąca, a ja mam na sobie niebieskie z zeszłego(taka metafora). Dziwne to trochę, bo kiedy się od tego odetnę to wciąż uważam, że w ulubionych, choć spranych nieco jeansach i białej koszuli wyglądam spoko. Ale gdy jestem tam, w tej pięknej galerii, wśród tych pięknych (z pozoru!) ubrań czuję, że mogłabym mieć je wszystkie. Problem w tym, że większość z nich to tani poliester, który po dwóch praniach wygląda kiepsko i znowu trzeba się udać do galerii po kolejne szałowe ciuchy. Ma to w sumie sens skoro mowa o 52 sezonach. 
Tak się dzieje nie tylko w modzie. Wciąż zmieniają się sezony w sklepach z wyposażeniem domu, w drogeriach, w księgarniach, w sklepach z zabawkami i jest tego wszystkiego tyle, że nikt z nas już nie wie co powinniśmy mieć, a czego nie. 

Po trzecie – kompulsywność.

Czuję, że wszystko i wszyscy zachęcają mnie do zakupów. Ciągle coś jest w promocji, ciągle na półce są tylko dwie ostatnie sztuki danej rzeczy i więcej nie będzie. Nawet ekspedientki zdają się być rozczarowane za każdym razem, gdy opuszczam sklep bez zakupów. Kilka dni temu był Black Friday, tuz po nim Cyber Monday, aktualnie trwa gorączka przedświąteczna, po świętach będą wyprzedaże rzeczy, których nie zdążyliśmy kupić przed świętami, potem styczniowe wyprzedaże – ciężko jest oprzeć się wrażeniu, że nie kupując w tym okresie omija nas OKAZJA. Wszystko jest takie śliczne, urocze, potrzebne i niezbędne. Wszystko obiecuje nam natychmiastową poprawę humoru i lepsze życie. Kupujemy byle jak i byle co i jest to nasza ulubiona rozrywka. Jednocześnie wciąż narzekamy na to, że na wszystko brakuje nam czasu.

A ja chodzę po tych sklepach i czuję jak otacza mnie jedna wielka fikcja.
Czuję, że nie powinnam tu być, że powinnam w tym czasie robić coś zupełnie innego, na co innego wydawać pieniądze, że nie mogę się na to wszystko nabierać.
Te rzeczy i możliwość wyboru zamiast mnie cieszyć dają uczucie pustki. Bo nowymi rzeczami choćby nie wiem jak były śliczne nie rozwiążę swoich problemów, nie poprawię humoru na dłuższą metę, nie sprawię, że wypełniony nimi dom będzie tętnił życiem. Nie tędy droga.

Świąteczna zakupowa gorączka

Dlaczego piszę o tym dzisiaj? To oczywiste – bo zbliżają się święta, a my w tym czasie dosłownie wariujemy. I to nie tylko na święta. Mam wrażenie, że ta gorączka ma ze świętami niewiele wspólnego. Kupujemy dużo i często. Kupowanie nabiera innego znaczenia, bo w grudniu kupujemy prezenty, sobie i bliskim, a to doskonały powód do robienia zakupów. Kupowanie stało się naszą najważniejszą, świecką tradycją i przysłoniło nam te tradycje, które wydaje mi się, że powinniśmy pielęgnować jeszcze bardziej w tych szalonych czasach.

Nie uważam, by dawanie prezentów było czymś złym. Wręcz przeciwnie! Kocham obdarowywać swoich bliskich. Chciałabym to jednak zrobić na spokojnie. Zastanowić się co ta osoba, której chcę dać prezent naprawdę lubi, czym ją uszczęśliwię, czy rzeczywiście muszę kupować tak dużo? A może podaruję jej coś innego niż rzecz? Może to będzie mój czas albo pomysł na zrobienie czegoś razem?
Co tak naprawdę zostaje nam w pamięci? Chwile z bliskimi osobami czy rzeczy, które od nich dostaliśmy? Co zapamiętają moje dzieci? Wypasioną grę planszową albo nową extra zabawkę czy moment, podczas którego usiądę z nimi na podłodze i zagram w tę grę albo się pobawię?
I wreszcie po co są nam te święta? Czy tylko po to, by nieustannie kupować, dźwigać te zakupy wśród tłumu zmęczonych ludzi, pakować, a potem rozpakowywać rzeczy i na koniec mówić „święta, święta i po świętach”.

Garść wspomnień, czyli prezenty, o których pamiętam

Jestem z moim mężem 15 lat. Na pierwsze święta, podczas których byliśmy już parą, ale rzecz jasna nie spędzaliśmy ich razem, zostawiłam pod jego drzwiami duże tekturowe pudło obwiązane czerwoną wstążką. Nie miałam dużego budżetu na ten prezent, ale do dziś mój mąż co roku powtarza mi, że to był najpiękniejszy prezent jaki w życiu dostał. Co było w środku? Chyba jakieś ciastka albo sernik, który upiekłam z dołączoną karteczką, by osłodził sobie chwile beze mnie (ach to zakochanie, gdy ma się 20 lat 🙂 ), książka o snowboardzie kupiona na jakiejś wyprzedaży (studencki budżet) z dedykacją, by nigdy nie porzucał swojej pasji, ręcznie robiona fotoksiążka oczywiście z naszymi wspólnymi zdjęciami i kilka innych zapewne ręcznie robionych rzeczy, o których dziś już nie pamiętam. 

Pamiętam za to niespodziewaną paczkę, którą dostałam od przyjaciółki, kiedy bardzo zmęczona siedziałam z niemowlakiem sama w domu. Wysłała ją zaraz po rozmowie przez telefon ze mną. W środku był słoik nutelli i paluszki (dobre połączenie) z dołączoną karteczką „zjedz to, gdy maluch pójdzie spać”, jakiś kolorowy ptaszek i znowu karteczka „pamiętaj już za 43 dni wiosna” i dobra herbata. Niby nic, a uśmiechałam się baaardzo długo.

Pamiętam, że dopóki mieszkałam z moimi rodzicami zawsze znajdowałam 6.12. pod poduszką słodycze i zawsze skradali się w nocy, by podłożyć torebkę 🙂 A miałam już dwadzieścia kilka lat!

Pamiętam perfumy Celebre, które dostawałam od dziadzia każdego roku. Do dziś pamiętam ich zapach i to coroczne zaskoczenie, gdy w pudełeczku oprócz perfum znajdowałam wciśnięty przez dziadzia banknot 🙂

…

Chciałam napisać do Ciebie kilka słów, zanim ta machina na dobre się rozkręci, zanim poczujemy się sfrustrowani przedświąteczną gorączką, zanim ja sama stworzę świąteczne posty i „prezentowniki”. 

Wróćmy do początku, choć trudno pozostać skromnym, gdy wokół tyle rzeczy, a każda chce być tą najpotrzebniejszą. Wręczajmy sobie miłość i wspólny czas zamiast tony przedmiotów. Bądźmy kreatywni podczas przygotowywania prezentów. I pamiętajmy, że to co może nas ominąć to nie wyprzedaże, ale czas, którego już nie powtórzymy. A najlepiej pamięta się nie wypasione prezenty, ale właśnie momenty z ukochanymi osobami.

Życzę Ci mądrych wyborów i dużo spokoju – tego przedświątecznego i tego przy świątecznym stole też. 
Życzę Ci pewności siebie i swojego zdania, zdrowego rozsądku i uważności w każdej chwili.