LUBIMY VINTAGE – czyli o różnych starociach w naszym domu.

W naszym domu mieszkamy już prawie 5 miesięcy, a postów dotyczących wnętrza jak na lekarstwo. Rozpisywałam się o budowie domu, czyli o rzeczach potrzebnych, ale nudnych jak flaki z olejem. Oh jak ja dobrze pamiętam męki, jakie przechodziłam pisząc o wylewkach i tynkach…! No cóż. Gdyby nie te wylewki, tynki i kable, to dom, by nie stał, a ja nie mogłabym zabrać się za jego urządzanie, czyli coś, co tygryski lubia najbardziej.

Dom urządzamy powoli. Tak naprawdę bardzo powoli. Najważniejszym było stworzenie bazy – łóżek, kuchni i łazienki. Wszystko inne stanowi wciąż tylko dodatek do lepszego i bardziej komfortowego życia. Oczywiście to tylko nasza filozofia. Z doświadczenia wiem, że ludzie lubią wprowadzać się, kiedy wszystko gotowe jest na „tip-top”. My nie mogliśmy sobie na to pozwolić, o czym możecie przeczytać w poście „Czego nie potrzebowaliśmy, by wprowadzić się do nowego domu”.

Dziś urządzanie domu smakuje jak najlepsze ciasto czekoladowe. Jemy powoli, zostawiając najlepsze kęsy na później. Powoli również wnosimy do domu poszczególne przedmioty, a z większością z nich wiąże się kolejna, osobliwa historia. Dziś opowiem wam kilka z tych historii.

Lubimy starocie! Hmhhh nie – my je kochamy! Lubimy rzeczy jakieś, z charakterem. I bardzo lubimy ich szukać. To jedna z naszych wspólnych pasji, która wywołuje drżenie łydek. Wyruszamy często razem na wyprawy mające na celu znalezienie czegoś ładnego i nowego do naszego domu.

Gdzie lubimy robić zakupy?

– na pchlich targach. Byliśmy na tym na Broniszach pod Warszawą, bywaliśmy na tym w Lublinie (raz w miesiącu, w niedzielę). Byliśmy kilka lat temu na jednym w Paryżu (to stamtąd pochodzą kamienne miski z naszej kuchni). Pchli targ jest dobrą opcją, choć według mnie ceny mebli czy dodatków są mocno przesadzone. Bonus! Nigdy nie zapomnę tak zwanych „karbudów”, czyli ogromnych sprzedaży bagażnikowych. Na wielkich polanach stały w rzędach setki samochodów, a ludzie wyprzedawali za funta niepotrzebne im rzeczy. To za czym tęsknię najbardziej, kiedy pomyślę o Anglii (ex-equo z fish&chips). Coś wspaniałego 🙂

– szukamy antykwariatów i sklepów ze starociami. Póki co nasza baza nie jest zbyt duża. Znalazłam kiedyś dwa fajne sklepy ze starociami na trasie Modlin – Pułtusk. Ceny przystępne i można wyszukać perełki.

– lumpeksy. Serio, serio. Second- handy to dziś nie tylko ciuchy. Prawie w każdym można dziś znaleźć naczynia i inne przedmioty domowego użytku. Wciąż poszukujemy nowych adresów tych, w których można znaleźć takich perełek więcej. Naszym ostatnim odkryciem jest lumpeks z Sochaczewa (podziękowania dla czytelniczek! 🙂 ). Ulubionymi były dwa z Lublina.  Jeden z nich zmienił adres (szukajcie na Pana Balcera koło Leclerca), drugi przestał istnieć nad czym ogromnie ubolewam. Wciąż szukam nowych miejsc.

– rodzina i jej piwnice i garaże. Dla nas dany przedmiot okazuje się być skarbem, który stawiamy w centralnym miejscu w domu, dla wujka może być schowkiem na narzędzie, śruby i gwoździe. Przytulamy takie przedmioty z entuzjazmem spotykając się ze zdziwionym spojrzeniem darczyńców. Czasami próbują nam wcisnąc jakieś pieniądze, bo tak im nas szkoda, że nie mamy na nowe meble 😀

– wystawki. Serio, serio. Nie mam na myśli chodzenia z latarką po śmietnikach, ale na rzucenie okiem w kierunku miejsca podpisanego często słowem „gabaryty”. Tak było, kiedy mieszkaliśmy na Dolnym Mokotowie w Warszawie. Ulica, na której było nasze mieszkanie była zamieszkana w większości przez starszych ludzi. Kiedy jakaś babcia lub dziadek zostawiali mieszkanie wnukowi ten lubił wynieść wszystko, co w nim było i zastąpić to szkłem i chromem. Dzięki temu my mamy piękne, gięte krzesła z litego drewna, prawdopodobnie z przełomu lat 50 i 60-tych.

– zakupy zagraniczne, to wspomniane wcześniej pchle targi, ale i sklepy Czerwonego Krzyża. Natrafiliśmy na taki nawet na dalekiej północy, podczas ostatniego wyjazdu do Bodo. Wiem, że w Anglii jest ich całe mnóstwo.

– aukcje Allegro. To chyba największe źródło świetnych rzeczy dostępnych od ręki i z każdego miejsca, w jakim jest internet. Godzinami można szukać wyjątkowego krzesła na przykład. Tak, allegro jest do tego doskonałym miejscem.

– moje ostatnie odkrycie to sklep internetowy Patyna. Skupia głównie przedmioty projektowane w okresie PRL-u. To tutaj znalazłam szafkę do Michasiowego pokoju i świetną lampę na biurko. Koniecznie zajrzyjcie.

No dobrze, a teraz pokażę Wam vintagowe przedmioty, które do tej pory pojawiły się w naszym domu, i które powoli tworzą jego styl. Zacznijmy od pokojów chłopaków, bo to tam lubimy przebywać ostatnio najbardziej. W pokoju Michała na biurku stoi lampa kupiona w sklepie Patyna.pl. W doskonałym stanie, niestety nie pamiętam z jakiego okresu pochodzi. Do tego krzesło typu Skoczek z przełomu lat 60 i 70-tych,  z domu moich rodziców. Obite sztruksową tkaniną wciąz czeka na renowację i na pomysł na jej wykonanie. Może jakieś sugestie?

Na biurku stary Zenit mojego taty. Zepsuty, ale dla fana fotografowania wszelkiego działający przycisk do robienia zdjęć i możliwość otworzenia aparatu i zobaczenia jego „wnętrzności” jest już samo w sobie fascynujące. Pamiętam, że bawiłam się nim jako dziecko.

Na biurku zamiast szuflady wiklinowa, piknikowa walizeczka przywieziona chyba w latach 90-tych z Paryża, przez moich rodziców. Wygrzebałam ją ostatnio u nich w piwnicy. Dla 6-latka to kolejne miejsca do schowania swoich skarbów.

Szafka kupiona również w Patynie skradła moje serce. Pamiętam,że wydałam na nią ostatnie 150 zł przed wypłatą. Kupiona od przemiłej dziewczyny, która opowiedziała mi, że należała do jej babci. Bawiła się nią całe dzieciństwo, ale teraz sprzedaje, bo nie ma na nią miejsca. Miała nadzieję, że szafka znajdzie dla siebie nowy dom i będzie służyła kolejnemu dziecku. Dobrze trafiła! Przesuwane szybki, możliwość robienia wystawy, terrarium dla dinozaurów, a do tego bonus – tajemne drzwiczki, które skrywają niedostępne dla młodszego brata mapy skarbów.

U Marcina w pokoju największą uwagę zwraca 50 letnia mapa Ameryki Południowej (Michał ma Afrykę, ale wymaga drobnej renowacji). Uwielbiam stare mapy w naszym domu (mamy ich 3). Gdy tylko zobaczyłam jakieś wnętrze na Pintereście z wykorzystaniem własnie szkolnej mapy, wiedziałam, że zrobię wiele, żeby ją zdobyć. Jak to zrobiłam musi pozostać moją słodką tajemnicą, ale wystarczy pokombinować i poszukć w rodzinie pracowników szkół na przykład. Potem już z górki. Wiadomo, że dla szkół zazwyczaj takie starocie są po prostu śmieciami. Czasami gdy usypiam dzieci opowiadam im o dalekich podróżach, o piratach, którzy pływali po morzach i oceanach i o wszystkich dzikich zwierzętach żyjących na dalekich wyspach. Mam ogromną nadzieję, że obudzę w moich Maluchach zew podróżnika i będa ciekawi świata.

Ostatno rozglądam się za ciekawymi obrazkami do pokoju dzieci. Znalazłam rysunek rysia, dzikiego kota, który nie ma jeszcze imienia, ale MArcin już wie, że kot jest drapieżnikiem, jest pod ochroną i żyje w polskich górach. Kiedy byłam dzieckiem potrafiłam godzinami wpatrywać się w jakiś obrazek wyobrażając sobie miliony zdarzeń. Wiem, że dziś to może pozostać tylko w sferze moich marzeń, bo świat aż kipi od nadmiaru bodźców, ale próbujemy! 🙂

Wielka, szkolna tablica powieszona na ścianie u Marcinka jest jeszcze starsza niż mapy. Narazie służy jako stojak na książki, ale czeka na nią puszka farby tablicowej i magnetycznej. Ja natomiast czekam na wiosnę, by w końcu zabrać się za nią w garażu i doprowadzić do stanu używalności. Niestety jest tak stara, że nie za bardzo da się po niej pisać. Jak tylko ją odnowię będzie doskonałym polem do popisu dla Marcinowych rysunków i obrazków przyczepianych magnesami.

Nasza kolejna zdobycz, jeszcze nie zawieszona to ten obrazek ukrywający za szybką maleńką kuchnię. Wyhaczył go Tomek w norweskim lumpeksie i stwierdził, że gdyby był dzieckiem jego wyobraźnia pracowałaby na najwyższych obrotach.  Jest uroczy.

Pralnia to póki co pomieszczenie, w którym stoi pralka i suszarka (moje ukochane sprzęty), ale gdy tylko zobaczyłam tę (również szkolną!) witrynkę „Len, konopie”, wiedziałam, że kiedyś powieszę ją w swojej pralni. Narazie czeka na aranżację całego pomieszczenia.

Spinacze oczywiście też wyszperane. Te na garażowej wyprzedaży w UK.

Kuchnia, ah kuchnia… do niej zabieram się wręcz z namaszczeniem. Marzy mi się widelec i nóż każdy z innej parafii. To samo kubek czy talerz. Totalny eklektyzm to coś co uwielbiam w szafkach z moimi naczyniami. Narazie zbieram perełki. Te niechciane zastępuję tymi pięknymi. Spójrzcie tylko na te talerze do zupy. I jedne i drugie dostałam od teściowe, w zamian z chęcią oddając jej te z Ikei. Talerz „Crepes” przywiozłam sobie z pchlego targu w Paryżu. To jedna z takich rzeczy, po której bym sobie popłakała gdyby się zbił. Wyjmowany raz w tygodniu, w sobotę, kiedy jemy naleśniki 🙂

Te widelce z niklowanego brązu znalazłam w sklepie Czerwonego Krzyża w norweskim Bodo. Zaczynają spełniać mój sen o różnorodnych sztućcach w szufladzie. Nie muszę chyba pisać, że zakochałam się w nich od pierwszego wejrzenia, i że kurczak  tikka masala nimi jedzony smakuje bardziej 🙂

Mosiężne łyżki, chochle i łopatki wyszperałam w Lublinie. ŻAłuję, żę narazie są w szufladzie. Cieszą me oko, więc muszę je jakoś wyeksponować.

Kryształowa cukiernica od babci Teresy ma dla mnie wartość sentymentalną. Oprócz tego, że jest piękna rzecz jasna.

Wspomniane wcześniej krzesła z przełomu lat 50 i 60-tych przyniesione z tak zwanych „gabarytów” na Dolnym Mokotowie. Zmieniały z nami już adres już 4 razy. Wciąż czekają na zabieg profesjonalnego tapicera. Do tego stół, który moi rodzice kiedyś kupili razem z krzesłami skoczkami. Rozkładany!

W łazience koszyki, których kupuję całe mnóstwo za grosze. Mogą być pojemnikami na papier toaletowy, osłonkami na doniczkę z kwiatkiem. Narazie w wersji saute, choć pewnie to kwestia czasu, kiedy potraktuję je jakimiś farbami, czy kolorową włóczką. Te na zdjęciu znalezione w Sochaczewie.

Drewniane miseczki na biżuterię znalezione w najlepszym lumpeksie w Lublinie (Diamentowa rulezz). Są minimalistyczne, tak jak lubię.

Małe lusterko na mosiężnych nóżkach za niecałe 10 zł (omg!). Nie było jeszcze łazienki, ale ja je już widziałam na parapecie.

W salonie pod telewizorem dumnie stanęła komoda. Mogłabym napisać, że to nasz nowy nabytek, ale towarzyszyła mi przez całe dzieciństwo. Najpierw była w komplecie z meblami kupionymi po ślubie przez moją babcię i dziadka, później stała jako szafka na reklamówki (!!!) gdzieś w przedpokoju moich rodziców, następnie miała zjechać do garażu i tam dokończyć żywota. U nas nabrała blasku i pokazuje swoją dawną klasę. Jej półki wewnątrz są wyścielone miękką tkaniną!

Na koniec część salonu ze starą mapą Europy Północnej (Norwegia, a jakże!) i mały stolik wybłagany u teściowej, na którym kiedyś resorkami jeździł mały Tomuś Szmydt.

Elementy vintage to zdecydowanie nasze ulubione. To nie jest tak, że chcielibyśmy mieć wszystko używane, stare i w ogóle z PRL-u. Często te rzeczy znajdują nas same. Do domu wnosimy to, co nam się podoba, co zdobywa nas od pierwszej sekundy. Przedmioty vintage powoli tworzą eklektyczny nastrój. Idealnie komponują się z tymi nowymi, kupionymi w sklepie. Najbardziej jednak urzeka nas w nich oprócz doskonałego designu ich historia i możliwość opowiadania jej sobie i znajomym w nieskończoność. Wtedy właśnie nasz dom zaczyna żyć swoim życiem.

A wy? Lubicie szperać, wyszukiwać, odnawiać? Może podeślecie mi jakieś świetne adresy, linki? Obiecuję, że nie wykupię wszystkiego 🙂

Uściski i dobrego popołudnia.