WSZYSTKO MA SWÓJ CZAS

Siedzę właśnie w mojej kuchni, przy wymarzonym, wielkim, drewnianym stole. Z głośników sączy się spokojna muzyka, w dach wali deszcz, wielkie jak groch krople spływają po wciąż zaplamionych małymi rączkami szybach, a na kuchence powoli gotuje się zupa ogórkowa. Piję w spokoju gorącą, czarną kawę, moje dzieci poszły gdzieś na wieś, pobawić się do sąsiadów, a ja cytując klasyka „siedzę i myślę”.
Rozmyślam i przypominam sobie wszystkie te momenty, w których chciałam zakrzywić czasoprzestrzeń, przyspieszyć bieg zdarzeń, mieć wszystko, natychmiast, na raz. Rozmyślam o wszystkich chwilach w moim życiu, kiedy szlag mnie trafiał, gdy ktoś mówił mi, że muszę być cierpliwa, że musi minąć czas, że to jeszcze nie teraz, że za parę lat.

Może zacznę od domu, bo to temat ostatnio u nas dość priorytetowy. Ostatnio się w nim sporo dzieje, że tak powiem.
A przecież jeszcze niedawno do szału doprowadzał mnie fakt, że w zasadzie wszystkiego nam brakuje. Pamiętam jak niespełna 4 lata temu próbowałam ugotować jakiś obiad na kuchni zmontowanej na szybko z palet. Pamiętam jak dziesiątki myszy uciekały mi spod nóg, bo między drzwiami wejściowymi, a podłogą była 10 centymetrowa szpara i te wchodziły sobie do nas jak do jakiejś stodoły. Pamiętam pokoje wypełnione zbieraniną mebli, w których mimo wszystko próbowaliśmy stworzyć jako taki klimat. Wreszcie pamiętam to, co działo się przed domem, czyli po prostu zwały ziemi, których nie mieliśmy siły ogarnąć, które kiedyś w odległej przyszłości miały być gruntem pod trawnik, więc tylko zasłanialiśmy zasłony, by tego nie widzieć.
I wciąż powtarzaliśmy sobie, że musi minąć czas, że trzeba cierpliwości, i pracy, i pieniędzy więcej, ale później to zobaczymy jak będzie fajnie. Za cholerę tego „fajnie” nie widziałam. Ta przyszłość była zbyt odległa.
Dziś siedzę w naszej kuchni, piję gorącą kawę i patrzę na laurki chłopców, które oprawiłam w ramki i powiesiłam koło lodówki. Patrzę na powiewające delikatnie firanki, na deszcz padający na zrobione w zeszłym roku tarasy, na posadzone pierwsze drzewa i maleńkie krzaki, na ulubioną szklaną witrynkę, w której trzymam kolekcję starych talerzy. A minęło niecałe 4 lata.Wciąż patrzę też na betonowe schody, które czekają na wykończenie, na wiszące ze ścian kable, na zbyt duży trawnik, który przecież miał być dzikim ogrodem, na wszystkie te kąty, które czekają.
Musi minąć czas. Tak dzisiaj myślę. Musiałam ja sama doświadczyć najpierw tej złości, szukania tych pokładów cierpliwości, by w końcu zrozumieć, że pewnych rzeczy nie przeskoczę, że to bez sensu, że lepiej poczekać, zjeść coś małą łyżeczką, jak to mówi mój tata. Boże jak mnie ten tekst całe życie denerwował! Dzisiaj sama odnajduję w tych słowach sens. Dzisiaj wiem, że takie boksowanie się nic mi nie da.

Dziś, kiedy patrzę na Marcina, który postanowił sobie zrobić piknik na ogródku w cieniu cherlawego drzewka wiem, że to drzewo potrzebuje czasu, by stać się potężną wierzbą. Wiem, że jeszcze niedawno było zwykłym „kikutowatym” kijkiem z kilkoma gałązkami. Wiem, że przecież za kilka lat zrobię na nim domek z desek.

Patrzę na ten pierwszy warzywny ogródek na naszej działce i myślę sobie jak bardzo różni się od tych inspiracji, które zapisałam na Pintereście, ale już się nie złoszczę. Już wiem, że on też potrzebuje czasu jak wszystko. Już wiem, że od czegoś muszę zacząć przecież, że muszę zdobyć doświadczenie, popełnić błędy, że za lat kilka stanę się być może mistrzem w tym fachu, a mój warzywnik będzie małym arcydziełem. Póki co cieszę się jak głupia tą wschodzącą rzodkiewką, cukinią, pierwszymi poziomkami. W tym roku niech będą tylko te rzodkiewki. Przecież jeszcze niedawno w tym miejscu leżały deski po budowie…

Wszystko ma swój czas. Rozumiem to dziś bardzo dobrze. Gdy patrzę na swoje macierzyństwo, którego jeszcze niedawno nieodłączną częścią było potworne zmęczenie, niewsypanie i moja gotowość, by spełnić każdą potrzebę moich dzieci. „Dzieci urosną, zobaczysz jakie wtedy będą samodzielne” – mówili. I cóż, mieli rację. Dziś moje chłopaki w niczym nie przypominają tych budzących się w nocy dzidziusiów. Dziś ci sami chłopcy, którzy pokazali mi jakie we mnie drzemią pokłady cierpliwości i jak jest mój osobisty limit nieprzespanych nocy, by funkcjonować, robią mi codziennie kawę do łóżka, pomagają sprzątać, dźwigać zakupy i po prostu już mnie tak nie potrzebują. A przecież wydaje mi się, że dopiero wczoraj zostałam mamą.

Uczę się codziennie pokory patrząc na ten dom, na moje dzieci. Uczę się pokory wobec czasu, który najdelikatniej rzecz ujmując zapierdziela jak szalony i zawsze pokazuje, że miał rację. Dziś sama siebie stopuję, sama sobie mówię „powoli, pomału, małymi łyżeczkami”. Nie muszę mieć wszystkiego na raz, na już. Dziś śmieszy mnie pokazywanie wersji instagram vs. rzeczywistość, tak jak to było w przypadku tych kwiatków. Bo wiem, że za kilka lat to będzie tylko zabawnym wspomnieniem.

Albo to też piękne. Zbliżenie na donice i wersja rzeczywista. Ale przecież od czegoś trzeba zacząć. Zawsze 🙂

Z tym czasem to naprawdę nie chodzi tylko o dom. Przypomina mi się mnóstwo sytuacji, kiedy chciałam coś przyspieszyć.
Kiedy chciałam, żeby coś zadziało się w momencie, kiedy pora na to była najmniej odpowiednia.
Czas, kiedy zostałam mamą, moje dziecko miało kilka miesięcy, a ja właśnie wtedy uznałam, że muszę założyć firmę, rozwinąć ją, stać się bizneswoman i pokazać sobie i światu jaka jestem niezależna. Być może nawet by mi się to udało, gdybym tylko nie dopuściła do siebie pewnych myśli. Na przykład takich, że jeśli mi się nie uda rozkręcić tego biznesu to oznacza, że do niczego się nie nadaję. Albo, że moją wartość determinują moje sukcesy i porażki. Dziś wiem, że tych sukcesów szukałam nie tam gdzie trzeba, a pora na rozwijanie własnego biznesu nadeszła dużo, dużo później. Oczywiście w odpowiednim na to czasie.
Przypomina mi się czas, kiedy poszłam na terapię i niemal natychmiast chciałam zobaczyć w sobie zmianę, poprawę.
Ta zmiana zajęła mi kilka lat choć ja tak bardzo pragnęłam jej po godzinie. Dziś wiem, że warto było poczekać.

Nie ścigam się już. Zmądrzałam. Choć zajęło mi to naprawdę kilka ładnych lat. Dziś umiem już czekać, obserwować, robić to co mogę, na co mam wpływ i odpuszczać to, na co tego wpływu nie mam i czego przyspieszyć nie jestem w stanie. To dla mnie zdecydowanie lepsza opcja.

Siedzę na tarasie, który jeszcze niedawno przecież był zbitymi deskami pozostałymi po budowie i patrzę na ten trawnik, o który walczymy dzielnie i mogłabym się wściekać i zastanawiać dlaczego do cholery nie ma tu tych pięknych krzewów i kwiatów, ale popatrzę sobie na tę samotną peonię (widzisz ją prawda? :D). Wiem, że niedługo i tutaj zrobi się pięknie. W odpowiednim czasie. Tymczasem pojadę do sklepu po pierwsze truskawki, do wazonu nazbieram łubinu i upiekę murzynka. Na to nie muszę czekać 🙂