LECIMY NA KARAIBY. NA PÓŁ ROKU!

No dobra, pewnie zauważyłaś, że od dłuższego czasu wspominam o naszym wyjeździe na Karaiby, który już za 3 tygodnie! 🙂 Cieszę się jak dziecko, ale wciąż dostaję pytania dlaczego tam, dlaczego Gwadelupa, dlaczego na tak długo, jak to możliwe, jak nam się udało i w ogóle Baśka o co chodzi z tym całym wyjazdem, gadaj nam tu zaraz!
Otóż sytuacja jest naprawdę mało skomplikowana. Trzeba zmieszać w butelce możliwości, szczęście, odwagę i radość z życia 🙂
A tak serio? Mój mąż pewnego dnia podczas sprawdzania służbowej poczty przeczytał na głos maila, że dzień dobry, że Dear Thomas jest taka opcja, że nasza firma otwiera bazę na pół roku na Karaibach, i że jest konkurs, i że czas start, kto lepszy ten lepszy. W myśl zasady „zrób to i zobacz co się stanie, a później się będziemy martwić” i przy moim kibicowaniu, Tomek wypełnił aplikację, kliknał „wyślij”, a później o tym zapomnieliśmy, no bo jakie są szanse, żeby wybrali właśnie jego spośród kilkuset innych osób. Wiadomo – małe.
„Niestety” życie bardzo lubi zaskakiwać i pewnego dnia przyszedł mail o treści „gratulacje – lecisz na Karaiby”. I na tym koniec, albo inaczej – i tak to się zaczęło. Sama widzisz, że wymieszaliśmy możliwości (jego praca + mój brak pracy na etat), szczęście (wybrali właśnie jego!), odwagę (zrób to i zobacz co się stanie) i radość z życia. Ta ostatnia sprawia, że serio ani przez sekundę nie myślę o tym, że sobie z czymś nie poradzimy, nie widzę absolutnie żadnych przeszkód (bo ich nie ma), tylko możliwości. Uśmiech nie schodzi z moich ust i jednocześnie działam. Mamy już wszystko, co chcemy ze sobą zabrać. Skompletowałam prawie wszystkie zabawki i książki dla chłopaków, zebrałam wszystkie potrzebne informacje na temat Gwadelupy, nauczyłam się podstaw francuskiego i po prostu jedziemy. To za mało?

No tak. Pozostaje jeszcze kilka kwestii, które tak bardzo lubią nas ograniczać.
Na przykład co ze szkołą i przedszkolem?
Powiedz mi od kiedy przedszkole jest obowiązkowe? Marcin jest ze mną w domu od końca maja, bo tak nam się ułożyło. Rozwija się prawidłowo, jest mega ciekawy świata, gramy w planszówki, gotujemy razem, robimy dzieła sztuki, a ja daję radę z nim w domu.
Szkoła? Wiedziałaś o tym, że w każdym momencie możesz rozpocząć i zakończyć nauczanie swojego dziecka w systemie edukacji domowej? Nieważne w której klasie twoje dziecko aktualnie jest. Moje jest pierwszoklasistą, więc mam ułatwione zadanie. Wiem, że poradzimy sobie z przerobieniem podręczników szkolnych. Wiem też, że dam moim dzieciom coś więcej niż odrobione ćwiczenia, dobrze i równo narysowane szlaczki. Pokażę mu świat. Nauczę go przyrody na plaży, pokażę inną kulturę gdzieś na karaibskim targu, dam mu posmakować zupełnie innego jedzenia, posłuchać innej muzyki, zachęcę do nauki języków obcych, tak by mógł się łatwiej porozumieć z ludźmi na całym świecie. To jest bezcenne. To daje mi, jako rodzicowi taką ogromną siłę, wiesz? Że daję mu taką moc możliwości rozwoju.
A co z domem?
Będzie miał lokatorów. Sympatyczną parę z psem, którzy są totalnie zmęczeni miejskim zgiełkiem i marzą o odpoczynku na wsi. Układ idealny. Oni wykorzystają nasz dom, by odpoczać, a my będziemy czuli się komfortowo, że nasz dom ma mieszkańców, którzy się nim zaopiekują, tchną w niego życie pod naszą nieobecność, a na deser rozpalą sobie w kozie.

To co robimy to nic innego jak wykorzystanie szansy, jaką nam dało życie. W moim rozumowaniu, w sytuacji w jakiej jesteśmy, byłoby grzechem z tej szansy nie skorzystać i nie pojechać. Nie wahałam się nawet przez ułamek sekundy.
Zostało 3 tygodnie, a ja odliczam dni, bo spakowana jestem chyba od miesiąca. Nie biorę dla siebie prawie nic – serio. Totalny minimalizm.
Chcę po prostu pojechać i zobaczyć jak to jest żyć i pracować w zupełnie innym miejscu. W miejscu, które tak bardzo różni się od aktualnego domu, w miejscu oddalonym od Polski o 8 tysięcy kilometrów, gdzie nie ma zimy, gdzie kolorowi ludzie tańczą na ulicach, a papugi wyjadaja ci śniadanie z miski. No dobra, nie jestem pewna czy są tam papugi, muszę doczytać. Wiem, że mamy szansę spotkać wielką iguanę i ogromnego żółwia na plaży.

A tak wygląda nasz dom na Gwadelupie. Za 3 tygodnie usiądę przed nim z kubkiem kawy i napiszę ci jak jest 🙂
Tymczasem trzymaj za nas kciuki. Przed nami kilkanaście godzin lotu z dwójką dzieci, a tego jeszcze nie graliśmy.

Cieszę się ogromnie. Wszyscy jesteśmy podekscytowani tym czasem, który tam spędzimy i wszystkim, czego doświadczymy. Kiedy dwa lata temu wprowadzaliśmy do naszego nowego domu, który pochłaniał każde oszczędności, nawet przez chwilę nie myślałam o tym, że moje życie właśnie tak się potoczy. Nawet przez sekundę nie myślałam, że przez pół roku będę zwiedzać wzdłuż i wszerz jedną z piękniejszych karaibskich wysp. Niech mnie ktoś uszczypnie 🙂