PODSUMOWANIE ROKU 2019

To był trudny dla mnie rok. Trudny, choć gdy przeglądam wywołane zdjęcia to co chwilę się uśmiecham. Trudny, bo słodko-gorzki. Taki, który wiele mi zabrał, ale też otworzył przede mną i moją rodziną nowe możliwości. Rok, podczas którego miałam czas na to, by przemyśleć swoje życie setki razy, poukładać od nowa swój system wartości, poczuć czym jest nagła zmiana wszelkich planów i nie raz stracić oddech ze strachu przed podejmowanymi właśnie decyzjami.

Zanim więc pójdę dalej, zanim rozpocznę swój 2020, który już od pierwszych swoich dni staje się tym przełomowym chcę w ulubionej dla mnie, pisemnej formie podsumować 2019.

Nowy 2019 Rok przywitaliśmy w Norwegii. Pojechaliśmy tam wspólnie ze znajomymi, którym miałam okazję sama, bez Tomka pokazać kawałek tego pięknego kraju. Był to dla mnie niezły egzamin i wyzwanie, bo pierwszy raz prowadziłam auto, w środku zimy po tych wszystkich norweskich serpentynach. Nie raz brakowało mi tchu ze strachu, gdy samochód niebezpiecznie zjeżdżał po lodzie w stronę zbocza, ale dałam radę i byłam z siebie niesamowicie dumna. Dla takich widoków, dla tej zimy jak z Nibylandii było warto.

TUTAJ możesz przeczytać cały post i zobaczyć jak pięknie wyglądały okolice Oslo zimą 2019.

Z Norwegii ruszyliśmy w długą podróż samolotem do gorącego Bangkoku i od pierwszych chwil zakochaliśmy się w Tajlandii. Jeszcze będąc tam zaczęliśmy rozmyślać co zrobić, żeby móc przylecieć do tego kraju na dłużej z naszymi dzieciakami. Ustaliliśmy, że idealnie by było móc być w Tajlandii 2 miesiące i od pierwszych dni 2019 roku zaczęliśmy żyć tą myślą, a przy okazji odkładać kasę i dni urlopowe mojego męża. To był idealny i doskonale przemyślany plan.
Ten rok pokazał nam jednak, że nawet te doskonałe plany lubią się zmieniać z dnia na dzień, a my jesteśmy mistrzami dopasowywania się do wszelkich zwrotów akcji. Choć nie, mistrzami to zbyt dużo powiedziane, zważywszy ile stresu to nas kosztuje. Ale o tym za chwilę 🙂

W TYM POŚCIE możesz zobaczyć Bangkok w moim obiektywie i zrozumieć dlaczego tak bardzo nas tam ciągnie.

Nasze życie płynęło spokojnym, codziennym rytmem. Mnóstwo czasu poświęcaliśmy naszym synom i częściej niż zwykle jeździliśmy do rodziny, do Lublina. Częściej niż zwykle sięgałam też po telefon, by zadzwonić do mojej babci Teresy. Czułam, że słabnie, a ja muszę kolekcjonować wszystkie wspólne momenty, wszystkie rozmowy, zapisywane na skrawkach kartek jej przepisy i wspólne selfie.

W lipcu pojechaliśmy z moim mężem na kilka dni do Paryża. Było tak cudownie, a ja po raz kolejny zakochałam się w tym mieście. Nie zdążyłam jej o tym Paryżu opowiedzieć. W lipcu, tuż po naszym powrocie moja babcia odeszła.
To był przepiękny, wakacyjny, upalny miesiąc tak nieadekwatny do żałoby, którą po niej nosiliśmy. Nastał słodko-gorzki czas. Czas kiedy dzieci dzień za dniem ciągnęły nas nad jezioro, zapraszały do niekończących się zabaw na dworze i czas smutku w nas – dorosłych i tej pustki, którą babcia po sobie zostawiła. Weszłam w tryb „stand-by”. Tak jakby ktoś przyciszył moją ulubioną piosenkę, która właśnie poleciała w radiu, jakby przygaszono światła. 

Straciłam jedną z najważniejszych osób w moim życiu, kogoś kto tak bardzo mnie kochał i nieustannie mi o tym mówił. Babcię, która mnie wychowywała, która nauczyła mnie gotować, nauczyła tego jak być przyzwoitym człowiekiem, która była moją nieustającą inspiracją, bazą i oceanem miłości i ciepła. Gdy umarła poczułam się starsza o co najmniej 10 lat.
Odłożyłam wszystko na bok.

Na blogu raczej bywałam niż byłam i choć było mnie tu tak mało to właśnie 2019 okazał się być przełomowym rokiem dla mnie blogerki. Zrealizowałam kilkanaście świetnych kampanii, a każdy kolejny klient był zachwycony zrealizowanym przeze mnie materiałem. Moja społeczność, czytelnicy mojego bloga urośli w siłę i liczebność i na każdym kroku dostawałam od nich mega wsparcie i pozytywny feedback. To było dla mnie absolutnie budujące doświadczenie.
Gdybym jednak miała taką możliwość albo więcej odwagi w 2019 zamknęłabym komputer, wyłączyła telefon i zniknęła na trochę. Najlepiej nad jezioro z dziećmi. Ciężko jest wystawiać się na widok kilkudziesięciu tysięcy odwiedzających mnie osób, gdy jest się tak jak ja bardzo emocjonalnym człowiekiem, gdy w życiu właśnie trwają większe i mniejsze zawirowania. Miałam jednak wystarczająco dużo czasu, by to sobie wszystko poustawiać i wzmocnić granice swojej prywatności. Choć to nie zawsze bywa łatwe, ale o tym za chwilę.

Drugim najważniejszym momentem przełomowym mijającego roku była podjęta przez nas decyzja o sprzedaży domu. To właśnie ta decyzja sprawiła, że praktycznie zniknęłam tu, na blogu. Nie pamiętam kiedy ostatnio tak bardzo się stresowałam jak przez ostatnie dni. Nieustannie zastanawialiśmy się wspólnie z moim mężem czy dobrze robimy wystawiając dom na sprzedaż. Nie wiedzieliśmy i dalej nie wiemy gdzie będziemy mieszkać gdy go sprzedamy. Jesteśmy jednak pewni tego, że potrzebujemy tej zmiany, że potrzebujemy się przenieść i poszukać kolejnego miejsca na ziemi.

Oferta sprzedaży naszego domu „wisiała” na różnych portalach, a ja choć nie chciałam o tym wówczas mówić musiałam przyjąć na klatę komentarze czytelniczek, które znalazły ogłoszenie i stwierdzały na forum albo podczas nagrań na żywo, że nie spoczną dopóki nie powiem im całej prawdy. To było trudne doświadczenie i pokazało mi, że to cena, którą muszę zapłacić za to, że w którymś momencie życia postanowiłam pisać blog i dzielić się jakąś częścią swojego życia. W życiu realnym najchętniej odpowiedziałabym takiej osobie kilkoma słowami niecenzuralnymi. Tu w świecie wirtualnym od lat najlepiej wychodzę, gdy zachowuję klasę i powstrzymuję się przed takimi dyskusjami.

Zatem dziś jest ten dzień, w którym mogę śmiało i w odpowiednim dla siebie momencie powiedzieć, że po wielu miesiącach rozmyślań zdecydowaliśmy się na sprzedanie naszego domu jakimś fantastycznym ludziom, z całym ogromem energii, którą w niego włożyliśmy. Bo nasz dom to nie tylko budynek, ale generator dobrych chwil 🙂 

Uprzedzając pytania: „ale dlaczego?”, „przecież włożyliście w niego tyle pracy!?”, oraz „czy wam nie szkoda?” – postaram się odpowiedzieć.
Owszem włożyliśmy w dom mnóstwo pracy, ale to była inwestycja, a stare przysłowie mówi, że bez pracy nie ma kołaczy. Ta praca miała więc naprawdę sens. Zwłaszcza, że możemy sprzedać tak wypielęgnowaną nieruchomość i być dumnym z tego, że tak wiele w tym domu jest efektem pracy naszych rąk. Czy nam nie szkoda? To się dopiero okaże. Wiesz dobrze, że nie przywiązujemy się do rzeczy (sprzedajemy dom z wyposażeniem), zobaczymy czy przywiązujemy się do miejsc. Dzisiaj odważnie mogę stwierdzić, że nie będzie mi szkoda, bo ekscytuje mnie wizja nowego i życia w nowym miejscu. Oboje z Tomkiem wierzymy, że życie jest tylko jedno i głupotą byłoby nie podążać za głosem serca i nie spełniać marzeń. A nasze serca podpowiadają nam, że robimy słusznie i że pora na kolejny etap.

Ta sytuacja sprawiała, że musieliśmy pozmieniać wszystkie te misternie omawiane plany, o których mowa na początku dzisiejszego wpisu łącznie z tym dotyczącym wyjazdu do Azji. Nie jedziemy. Na razie! Odkładamy ten wyjazd w czasie. Tajlandia i reszta świata poczeka. Póki co musimy zająć się priorytetami czyli sprzedażą domu i znalezieniem dla siebie nowego adresu. Czas pokaże gdzie i kiedy to będzie. Jestem jednocześnie przerażona i podekscytowana.

Teraz już wiesz dlaczego 2020 już od pierwszych chwil jest dla nas … przełomowy? 🙂

Życzę Ci fantastycznego roku 2020, pełnego pięknych chwil z rodziną, przyjaciółmi. Obfitującego w śmiałe i zgodne z Twoim sercem decyzje. Życzę Ci zdrowia, bo bez niego wszystko inne jest po prostu nieistotne. Niech to będzie dobry rok <3