10 LEKCJI, KTÓRE DAŁ MI 2021 ROK

Moje życie to nieustanne lekcje. Uważnie na nie czekam i wyciągam wnioski. Czasem od razu, a czasem potrzebuję na to tygodni, miesięcy, a nawet lat. Czasem te lekcje są niewygodne, bolesne, nie do przyjęcia, a czasem uskrzydlają i zupełnie zmieniają mnie i bieg mojego życia. Wszystkie są tak bardzo potrzebne!

Nie chcę ich zgubić. Wolę zapisać je w moim zeszycie, a potem tutaj – na moim blogu. Z nadzieją, że i Ty weźmiesz z nich coś dla siebie.

Oto 10 lekcji jakie dał mi 2021 rok

Rok, w którym, żeby nie zwariować, żeby znowu złapać kontakt ze sobą, musiałam wyskoczyć z pędzącego pociągu.

W 2021 roku przestałam się bać. Było to dla mnie niemałym wyzwaniem. Zwłaszcza, że tak jak większość z nas, od 2 lat jestem karmiona złymi wiadomościami. Uff! Ileż można?

Zbuntowałam się i przestałam się bać. Koniec, stop, basta.
Przestałam się bać: świata, ludzi, bakterii, wirusów, tego, że mi nie wyjdzie i się nie uda i tego co ludzie powiedzą. Przestałam się bać tych nieustannie sączących się zewsząd czarnych scenariuszy i katastroficznych wiadomości.

Dzień po dniu powtarzałam sobie:

Wszystko jest i będzie dobrze.
Jesteśmy zdrowi.
Jesteśmy bezpieczni.

I cóż. To po prostu zadziałało, zrobiło mi dobrze na głowę i sprawiło, że na miejsce strachu w moim życiu pojawił się spokój, a ja stałam się mniej zestresowana.

Miałam wybór, czym będę się karmić i go dokonałam.

Nauczyłam się być dla siebie jak tarcza. Jestem jak jakiś Avengers, który odbija złe wibracje. Wyłączyłam złe wiadomości w TV, Internecie, radiu. To stało się jak nawyk. Jak tylko je usłyszę, od razu przełączam. Myślisz, że to trudne? Wręcz przeciwnie. Myślisz, że omijają mnie te super ważne informacje ze świata? Nic z tych rzeczy. Czy mi się to podoba, czy nie i tak do mnie dotrą, ale to ja je sobie dawkuję. Myślisz, że robiłabym to samo, gdyby w naszych radiostacjach albo stacjach telewizyjnych dzień zaczynał się od dobrych wiadomości? Absolutnie nie.

Przestałam obserwować te wszystkie super śmieszne profile, od których tak wielu z nas, ze mną na czele zaczynało dzień. Już nie dla mnie memy i hasła typu „… a Sasin przewalił 70 mln zł na wybory, które się nie odbyły”. Dość.

Zamiast tego włączyłam w aucie stare płyty Sinatry, moje dzieci znają teksty jego piosenek na pamięć. Obejrzałam dziesiątki pięknych filmów. Odkryłam wspaniałe kanały podróżnicze na YouTube.
Uwierz mi, naprawdę świat nie przestaje się kręcić, a Ty nic nie tracisz, jeśli się wyłączysz z tego szaleństwa.

Wyłączyłam złe wiadomości i otoczyłam się „good vibes only”. Odżyłam, odzyskałam spokój. Mój gromadzony miesiącami stres gdzieś się ulotnił.

To, co oglądam, czym karmię swój umysł i serce, ma ogromny wpływ na to jaka jestem dla siebie samej i dla innych.

A co ze spotkaniami przy stole i jednym możliwym ostatnio temacie do rozmów? Tu również albo umiejętnie go zmieniam, albo się wyłączam. Ponieważ…

Przez większość mojego życia byłam dziewczyną, która mogła dyskutować do rana, byleby tylko udowodnić, że ma rację.
Moment, w którym zdałam sobie sprawę, że wcale nie musze tego robić, że mogę zamilknąć, przestać walczyć i forsować swoje zdanie był dla mnie wręcz przełomowy. I znowu pojawił się upragniony spokój.

To nie jest tak, że przestałam wierzyć w swoje przekonania, w swoje zdanie. Wręcz przeciwnie. Ale na pierwszym miejscu postawiłam rozmowy z osobami, które tak jak ja, są ciekawe drugiej strony, które mają szerszą perspektywę i wierzą w to, że możemy się od siebie różnić. Gdy tylko pojawia się agresja słowna, albo prześmiewczy ton (ten zazwyczaj spotykam, gdy rozmawiamy o mojej pracy) ja pasuję. Zazwyczaj zostawiam rozmówcę z jakąś moją szybką ripostą (tak, tak wujek Staszek to ja) i zmieniam temat albo idę dolać wina. Bo ja wiem swoje, wiem w co wierzę i nie musze się z nikim boksować. To jest niesamowicie uwalniające uczucie i moja bardzo cenna lekcja z minionego roku.

Niby jesteśmy tacy sami, a tak bardzo się różnimy. Coś co dla jednej osoby jest normą, drugiej nie mieści się w głowie. A przecież to, że coś nie zmieści się w jednej głowie, nie oznacza, że nie zmieści się w drugiej. Jaka to trudna lekcja pokory, by zaakceptować to, że jesteśmy tak bardzo różni i że dla każdego na tym świecie znajdzie się miejsce.

Co innego sprawia, że się boimy, a co innego, że szybciej bije nam serce. Mamy inne pasje, inne priorytety, inne marzenia i cele. Nauczyłam się nie mierzyć wszystkich jedną miarą. To się nigdy nie uda.

Wiesz, kiedy ta świadomość tak bardzo się przydaje? Kiedy przy stole padają te magiczne zdania: „Ja bym tak nie mogła!” „Jak tak można?!”. Wiem co mówię. Byłam tą dziewczyną, której tak wiele rzeczy nie mieściło się w głowie.

To była dla mnie bardzo trudna lekcja, którą odrobiłam, choć dopiero pod koniec roku.

Jakie to jest wspaniałe uczucie nie wiedzieć, nie mieć zdania na dany temat, nie być pewną, zastanawiać się.

Jesteśmy tak bardzo podzieleni! Wciąż musimy deklarować przynależność do jednego z obozów. Musimy mieć zdanie!

Jesteś albo z nami, albo przeciwko nam.
Jesteś za tą partią, albo za drugą. Nie ma nic po środku.
Jesteś za aborcją albo przeciw.
Szczepisz się albo jesteś pieprzonym foliarzem i płaskoziemcą (tutaj epitetów jest mnóstwo).

Zapomnieliśmy o tym, że mamy prawo po prostu nie wiedzieć, nie mieć zdania, mieć wątpliwość i szukać odpowiedzi. Nawet całe życie!
Zapomnieliśmy o tym, że mamy prawo wszystko kwestionować, weryfikować i ostatecznie… dalej nie wiedzieć. Możemy być głupi, możemy się uczyć, możemy tego chcieć albo mieć to zupełnie w nosie.

W 2021 nauczyłam się brać odpowiedzialność za swoje słowa. Brzmi poważnie, ale tak naprawdę ta lekcja zmieniła moje życie na wielu płaszczyznach. Stałam się zadaniowcem, choć z natury jestem bujającą w obłokach artystką 🙂

Dotrzymywałam słowa – zwłaszcza danego samej sobie. Przestałam w nieskończoność szukać motywacji. Zamiast tego zaczęłam być wobec siebie fair i odhaczałam zadania w myśl zasady ZROBIONE JEST LEPSZE OD DOSKONAŁEGO.
Patrząc na to, z jakiego miejsca dzisiaj do Ciebie piszę, myślę, że to była dobra taktyka i cenna życiowa lekcja.

Zamiast w nieskończoność analizować wszystkie „za” i „przeciw”. Zamiast robić mapy marzeń i przeglądać godzinami inspiracje w sieci, kolejny rok z rzędu, po prostu wzięłam się do roboty.

Wyremontowałam z mężem dom naszych marzeń, doprowadziłam dzieci w edukacji domowej do egzaminów, utrzymałam się z pracy blogerki, utrzymałam swój system wartości. Jest dobrze. Jestem wobec siebie fair.

Trzeba im trochę pomóc. A tak całkiem szczerze to trzeba na nie całkiem nieźle zapierniczać. W 2021 roku poczułam się dosłownie kreatorką swojego życia.

Schemat zawsze wygląda dosyć podobnie. Najpierw pojawia się myśl, która jest jak natrętna mucha i wcale nie chce odejść. Potem zaczynam w swojej głowie układać puzzle. To moja wizja spełnionego marzenia. Tak było, kiedy wystawialiśmy nasz dom na sprzedaż. Tak było, kiedy zobaczyłam nasz nowy dom po raz pierwszy i zaczęłam wizualizować jak będzie wyglądał po remoncie. Tak jest za każdym razem kiedy coś sobie wymyślę, a potem, po kilku latach na przykład, okazuje się, że właśnie realizuje się moje marzenie. Niemal każdego dnia musze się uszczypnąć.

To się nie dzieje samo. Ja po prostu przebijam głową mur i nie daję sobie wmówić, że to co sobie wymyśliłam, że ta moja wizja i marzenie, są niemożliwe do spełnienia.

Ja wiem, że z reguły większość rzeczy, o których marzę jest możliwa. Tylko nie wszystko w tym samym czasie.

Za 2 tygodnie spełnię swoje kolejne marzenie i tylko ja i mój mąż wiemy ile nas to kosztowało wysiłku, ale dzieje się!

Ta lekcja bolała. Po raz kolejny musiałam dorosnąć i uświadomić sobie, że to ja sama jestem za siebie odpowiedzialna. Ja sama decyduję o tym jak się czuję, jaka będzie moja reakcja na czyjeś słowa, kto ma jaki na mnie wpływ, czym się karmię, czemu poświęcam swoją energię i uwagę, na co trwonię czas lub na co go przeznaczam.

Odkryłam, że wszystko to, czego szukałam przez tak wiele lat – jest we mnie samej. Wow! To było coś.

Dla świata zewnętrznego jestem tylko numerem pesel w spisie ludności.
Dla siebie samej jestem centrum wszechświata skąd zaczyna się wszystko.

Czym jest dla mnie duchowość? Jest kontaktem z Bogiem, z czymś, co jest ponad wszelkie podziały, konflilkty, ponad EGO. Jest medytacją, której się uczę każdego dnia. Modlitwą, uważnością, zrozumieniem, refleksją. Bez tego wszystko traci sens, pozostaje powierzchowne. Żeby bardziej zrozumieć świat, żeby zrozumieć siebie, muszę wierzyć.

Uczono mnie, że jedyną ścieżką wiary jest coniedzielna msza w kościele. Nie byłam na takiej od wielu miesięcy, a moja wiara nigdy nie była większa niż teraz.

W 2021 roku nauczyłam się porzucać zakorzenione we mnie głęboko schematy i tradycje, z którymi ciągle mi było nie po drodze. Bóg, w którego wierzę jest dobry. Każe akceptować wszystkich bez względu na ich orientację seksualną, poglądy i kolor skóry.

To jest dla mnie niesamowicie piękna lekcja.

W 2021 roku większość dni spędziłam przy komputerze albo w samochodzie. Ewentualnie remontując dom. Pod koniec roku dosyć boleśnie przekonałam się czym jest brak ruchu i ćwiczeń i pokornie wróciłam na matę.

Zmieniła mi się motywacja. To już nie jest kwestia chęci posiadania sześciopaka na brzuchu, ale chęć by plecy i szyja tak nie bolały. Chęć, by być po prostu zdrowym człowiekiem i czuć się dobrze każdego dnia. Być sprawnym, biegać po plaży albo grać z dziećmi w kosza bez zadyszki i bólu. Gdy miałam 20 lat byłam nieśmiertelna. Dzisiaj po prostu o siebie dbam 🙂

To już wszystkie moje lekcje. Każda jest dla mnie naprawdę ważna. Wszystkie składają się na całość, na nowy rozdział.

Jakie lekcje Ty dostałaś w 2021 roku?

Tutaj możesz przeczytać jakie lekcje przyniósł mi rok 2020.