STARY STÓŁ, O KTÓRYM MARZYŁAM I KILKA INNYCH DROBIAZGÓW Z TARGU STAROCI

Już jest! Stoi sobie w kuchni. Drewniany, wyszlifowany ze wszystkich warstw lakieru i farb, które ktoś kiedyś postanowił na niego położyć. Przyjechał do nas surowy, pachnący drewnem, ciężki, solidny. Gotowy, by rozpocząć w naszym domu nową historię. A raczej tysiące historii, które właśnie tutaj, przy tym stole będą miały swój początek.
Przynajmniej taką mam nadzieję. Choć wydaje mi się, że stół ten już od pierwszych dni stał się jednym z ulubionych mebli wszystkich domowników. Przy nim zaczynamy i kończymy dzień. Przy nim jemy posiłki, dzieciaki rysują, Michał odrabia lekcje, ja pracuję. Przy tym stole przyjmuję gości, lepię kruche ciasto, na nim składam pranie, które wyschło na wietrze. Centrum naszego domu.
Skąd się wziął w naszych wnętrzach? Otóż najpierw go sobie wymyśliliśmy z Tomkiem. Wiedzieliśmy, że musi mieć minimum 180 cm długości, że musi być szeroki, że ma mieć toczone nogi, że musi być z drewna (oczywiście!).
Podobały nam się stoły z szufladkami, takie jakie stały u naszych babć na wsi. Piękne, dębowe staruszki ze zniszczonymi blatami. Niestety wszystkie były za małe. Często, kiedy znajdowaliśmy długie i prawie idealne stoły, okazywało się, że kosztują jakieś nieprawdopodobne pieniądze.
Przeszukiwaliśmy allegro i olx-a wieczorami, aż w końcu Tomek znalazł TO ogłoszenie, z TYM stołem.
Gdy go pierwszy raz zobaczyłam w ogłoszeniu stwierdziłam, że to nie jest niestety mój ideał. Byłam nieprzekonana. Jednocześnie byłam w 100 % pewna, że to własnie on stanie w mojej kuchni. Taka intuicja. Nie podobały mi się belki łączące nogi i stwierdziłam, że kupujemy go pod warunkiem usunięcia ich, jak tylko przekroczy próg naszego domu.

Kiedy kurier go przywiózł i postawił w naszej kuchni ja usiadłam na sofie i zaczęłam się mu przyglądać. Tomek zaczął panikować, bo ja nie wyraziłam od razu zachwytu 😀 Potrzebowałam kilku dni zanim się z nim oswoiłam, zanim stwierdziłam, że był brakującym elementem naszej kuchni, zanim go polubiłam, zanim się do niego przyzwyczaiłam. Duża rzecz!
Jest z nami niecały miesiąc, a ja nie wyobrażam sobie już, że mogłoby go z nami nie być. Polubiłam go nawet z tymi belkami łączącymi nogi. Nie będę go zmieniać. Niech będzie taki, jaki się urodził. Niech nam towarzyszy we wszystkich porankach i wieczorach. Niech się na nim wszystko rozlewa, kruszy i brudzi. Niech przy nim wszystko smakuje, niech mruczą z zachwytu nad jedzeniem nasi goście. Niech nam służy, a my jemu.
No właśnie…Nie zabezpieczyliśmy go jeszcze żadnym impregnatem, olejem, niczym. Wszystko, co się na nim rozleje, ma szansę wsiąknąć w drewno. I nie bardzo wiemy, co z nim zrobić i czy robić cokolwiek. Czy zostawić go tak jak jest i pozwolić, by każda plama była częścią historii, czy jednak potraktować jakimś olejem, woskiem? Musimy się zastanowić.

Ile kosztował nas stół? 400 zł. W tej cenie była cena mebla, piaskowania, czyli zrywania wszystkich farb i lakierów, którym zajął się sprzedawca i transport.

Oto on – nasz stół. Serce naszego domu. Gdybyś była kiedyś moim gościem, to własnie przy nim siedziałabyś pijąc kawę i jedząc kruche z truskawkami.

Stół to nie jedyna nowa rzecz w naszym domu. Szczerze powiedziawszy to odkąd wróciliśmy z Gwadelupy wpadłam w jakiś przyjemny dekoratorski trans i jeśli zapytałabyś mnie co jest aktualnie moją największą pasją to byłoby to własnie urządzanie naszych czterech kątów. Najbardziej jednak cieszy mnie wyszukiwanie staroci albo mebli i dodatków, które ze względu na swój wiek na miano staroci jeszcze nie zasługują, ale ktoś je z jakiegoś powodu odrzucił, bym ja mogła je przygarnąć 🙂 Żadna rzecz, mebel, dodatek ze sklepu, zapakowany w pudełko, pachnący nowością nie ucieszył mnie dotąd tak bardzo jak coś „upolowane”. Tak już mam i już.
Moim ulubionym sklepem, w którym wyszukuję różne rzeczy do domu jest sklep przy ul. Chodakowskiej 1 w Sochaczewie pod Warszawą. Tam jeżdżę sobie raz w miesiącu i zaraz pokażę Ci czego najczęściej szukam.
Gdzie jeszcze szukać podobnych skarbów, jeśli podoba Ci się klimat, w którym ja urządzam swój dom?
Prawdziwą kopalnią perełek jest OLX i obiecuję, że zrobię posta o tym jak ja szukam tam różnych rzeczy, bo to naprawdę nie jest skomplikowane. Do tego jak widzisz Allegro, na którym znaleźliśmy nasz stół. Oprócz tych internetowych sklepów rozejrzyj się po swojej okolicy. Często można znaleźć takie sklepiki jak ten „mój” sochaczewski, gdzie właściciele przywożą z zza zachodniej granicy różne przedmioty z drugiej ręki. W lumpeksach też można znaleźć „działy” z przedmiotami.

No dobrze to teraz pokażę Ci kilka moich ostatnich zdobyczy i napiszę Ci czego ja szukam w moim sochaczewskim sklepiku najczęściej.

W tym krześle zakochałam się z miejsca. Kosztowało całe 50 zł. Brakuje mu jednej śrubki, którą musimy przykręcić.

Te hookery zauważyłam już cofając samochodem obładowanym zakupami. Wróciłam, bo urzekły mnie i tylko mnie, bo Tomek wciąż nieprzekonany. Są odrobinę za wysokie i będziemy ucinać im nóżki o jakieś 5 cm. Cena za sztukę – 50 zł.


Czego najbardziej szukam w takich sklepach z rzeczami z drugiej ręki? Naczyń! Pięknych talerzy, misek, salaterek, dzbanków, filiżanek i starych sztućców. Naczyń, które cieszą me oko za każdym razem, gdy wyjmuję je z mojej ukochanej witrynki.

Czyż ten dzbanek nie jest piękny?

Każdy z „innej parafii”, a wszystkie tak bardzo pasujące do mnie 🙂

Szukam też wazonów na kwiaty i ciekawych doniczek.

Koszyków, które tak dobrze współgrają mi z moimi jasnymi wnętrzami. Koszyki są super jako osłonki do kwiatków, jako pojemniki na zabawki dla chłopaków czy do spiżarki. W tej koszykowej walizeczce w witrynce schowałam wydzierane z gazet przepisy.

I sztućce! Stare sztućce to coś, co chyba kolekcjonuję. Mój wewnętrzny minimalista stara się to zaakceptować i z tym nie walczyć 🙂 Uwielbiam stare sztućce. Przyjmę każdą ilość.

Jak Ci się podobają moje zakupy? Zainspirowana, by wybrać się na poszukiwania skarbów czy to zupełnie nie Twój klimat?

Uściski
Basia