STYCZEŃ W MOIM OBIEKTYWIE

Spokój, tym jednym słowem opisałabym mój styczeń. Na spokojnie weszłam w nowy 2021 rok. Na spokojnie wzięłam się za planowanie pracy, domowej szkoły chłopaków i rodzinnego funkcjonowania we wspólnej przestrzeni. Na spokojnie podeszłam do tematu noworocznych postanowień myśląc sobie, że tym najważniejszym dla mnie jest bym ja i moja rodzina była zdrowa.

Gdy ktoś do mnie dzwonił i pytał co u mnie, zawsze odpowiadałam, że jest dobrze. Nawet bardzo dobrze. Wprawdzie pandemia wciąż trwa, a wraz z nią obostrzenia i ograniczenia. Wprawdzie wciąż mieszkamy u Tomka mamy i nie mamy swojego domu, ale naprawdę jest dobrze.

Mam w sobie spokój. Mało jest rzeczy, które potrafią wyprowadzić mnie z równowagi. Nie zamartwiam się w nieskończoność tym, na co nie mam wpływu, a to na co wpływ mam staram się zmieniać jak najszybciej. Nie oglądam wiadomości, potrafię się zatopić na kilka długich wieczorów we wciągającej książce albo filmie. Wróciła moja kreatywność tak bardzo potrzebna mi w pracy. Wróciły też moje listy 30 mniejszych i większych planów na każdy miesiąc. Może to magia nowego roku, a może wiosna zbliża się wielkimi krokami? Nie wiem, ale biorę z tego spokoju i tej dodatkowej energii ile się da.

Najważniejsze dla mnie wpisy, które pojawiły się na moim blogu w styczniu to:

12 LEKCJI, KTÓRE DAŁ MI 2020 ROK.

SELFLOVE – MOJE NAJWAŻNIEJSZE POSTANOWIENIE NA NOWY ROK.

Oba bardzo Ci polecam. Ja sama lubię do nich wracać. A teraz czas na garść fotografii.

STYCZEŃ W MOIM OBIEKTYWIE

Sylwester w gronie przyjaciół, w mieszkaniu, z jedzeniem na wynos i z pamiątkową sesją na parkingu podziemnym. Nawet w taki dziwnych czasach jak te, w których przyszło nam żyć można się doskonale bawić. Na tę okoliczność postanowiłam wystroić się w sukienkę od polskiej marki NAGO. Zakrywa to, co trzeba. Pokazuje też to, co trzeba. Na zdrowie!

Jednak tuż po Sylwestrze moim ukochanym outfitem pozostał dres i ultramiękkie bluzy, w którym uwielbiam się zatopić. Jedna z NAGO, druga od Myszojelenia. Dresy idealne znalazłam w lumpku, a czapkę na drutach zrobiła moja zdolna mama. Na uwagę zasługuje też kożuch, który wyhaczyłam dla mojego męża. Wychodzi na to, że w połączeniu z tą czerwoną, flanelową koszulą, czarną kawą w blaszanym kubku i śniegiem w tle, mam w domu prawdziwego drwala 🙂

Wywołałam zdjęcia i teraz wklejam je do albumów. Codziennie, po troszku. Głównie zdjęcia moich dzieci, które skrupulatnie podpisuję, żeby zatrzymać w tych albumach jak najwięcej wspomnień. Jestem na 2014 roku, jeszcze trochę mi zostało 🙂 A jak skończę temat dzieci to przerzucam się na albumy wakacyjne. Ponieważ wciąż dostaję pytania o to, gdzie kupuję albumy i gdzie wywołuję zdjęcia, odpowiem tutaj. Zdjęcia zawsze wywołuję w Empik Foto. Mają najlepszy dla mnie stosunek ceny do jakości. Zamówienie składam przez Interenet, a zdjęcia kurier przynosi mi do domu. Dla mnie to jest najwygodniejsza opcja. Z Empikiem miałam kiedyś przyjemność współpracować. Stworzyłam wtedy wpis, w którym bardziej szczegółowo opowiadam o tym jak porządkuję zdjęcia.

SZTUKA TWORZENIA WSPOMNIEŃ, CZYLI JAK SIĘ ZABRAĆ ZA WYWOŁYWANIE ZDJĘĆ?

W najlepsze trwa też nasz rok w edukacji domowej. Nasz starszy 11-letni syn Michaś ma już za sobą egzamin z informatyki, historii i przyrody. Duma mnie rozpiera. Po świątecznym rozleniwieniu musieliśmy wrócić do rytmu i ustalić wspólnie kiedy jest czas na naukę, kiedy na zabawę no i jakie obowiązki każdy w domu mieć musi. Jestem dumna i z nas i z naszych dzieci. Naprawdę dajemy radę i pomimo, że jesteśmy razem non stop niemal od roku to zdajemy ten egzamin. Umiemy iść na kompromisy, odpuszczać, pielęgnujemy to, by każdy miał swoją przestrzeń.

Na to żeby tak to właśnie wyglądało pracowaliśmy bardzo długo, jeszcze zanim zaczęła się pandemia. A sama edukacja domowa w tym roku szkolnym to był strzał w dziesiątkę. Ciężko mi dziś sobie wyobrazić nauczanie zdalne albo to, że jeden mój syn wraca do szkoły, a drugi zostaje w domu, bo się rocznikowo nie załapał. Nasze dzieci przez ten rok niesamowicie dojrzały, rozwinęły się, choć na samą naukę z podręczników poświęcamy nie więcej niż 2 godziny dziennie. Minusem jest to, że chłopcy tęsknią za kolegami, za towarzystwem innym niż rodzice. Dlatego mamy nadzieję, że od września będą już mogli wrócić do szkolnej ławki. Zobaczymy!

W styczniu odwiedziła mnie też w końcu moja przyjaciółka, która wiedziała kiedy się do mnie wybrać. Kilka dni po zrobieniu tych zdjęć i po spacerze po Lublinie, na świecie pojawił się Lucek <3 Absolutnie przecudowny chłopczyk. Lucku ciocia Cię będzie rozpieszczać baaaardzo <3

W styczniu ja i moja przyjaciółka Joka zabrałyśmy nasze rodziny i z wałówką w plecakach ruszyłyśmy na wycieczkę do Poleskiego Parku Narodowego. Było jakieś – 15 stopni tego dnia i mimo 3 warstw ubrań zmarzliśmy przeokrutnie. Na szczęście rozpaliliśmy ognisko. Do domu wracaliśmy wszyscy pachnąc tym ogniskiem i z policzkami różowymi od mrozu. Ależ to był dobry dzień! I ta Lubelszczyzna taka piękna i taka niedoceniana.

Uwielbiam tu przyjeżdżać. Tu i na Roztocze. Te kierunki nigdy mi się nie znudzą. Znam te ścieżki od dziecka, a teraz tu wracamy. No i to tutaj mój wewnętrzny przyrodnik ornitolog skacze ze szczęścia. Totalnie moje klimaty. Coś czuję, że to właśnie tu pewnego dnia zaproszę Cię do mojego siedliska.

Wałówka, mój niezbędnik. Zawsze muszę mieć ze sobą coś do jedzenia, a jeśli w planach jest spacerowanie i ognisko to już w ogóle. W menu tamtego popołudnia była pomidorowa z kluskami, chleb i kiełbasa z ogniska, kanapki z opiekanego chleba z dorszem, puree z groszku i ostrym sosem sriratcha. Były też jajka na twardo i kiszone ogórki, ale niestety nam zamarzły 🙂

Marcin zdobywał kolejne umiejętności pod okiem taty. Nie jestem do końca przekonana czy mi się to podoba.

Największym zaskoczeniem i zupełnie nieplanowanym wydarzeniem tego miesiąca był dla mnie, dla nas, kilkudniowy wypad do Zakopanego. Pojechaliśmy na zaproszenie naszych wspaniałych znajomych, a na wyjazd spakowaliśmy się w kilka godzin. W czasach, gdy podróżowanie jest mocno ograniczone, hotele pozamykane takie „strzały” są na wagę złota. Bardzo to doceniliśmy. Spędziliśmy kilka dni w naszych pięknych, polskich Tatrach, zdobyliśmy Sarnią Skałę i pierwszy raz w życiu jedliśmy zakopiańskie moskole, czyli placki z gotowanych ziemniaków i sera. Pyszka!

Ten widok! W dole Zakopane. Wypić wieczorną lampkę wina i poranną kawę z takim widokiem to było dla mnie jak wygrać los na loterii. Nie przestawałam się zachwycać.

A w dzień było intensywnie. Raki na butach, kijki w dłoniach i w góry! Ostatni raz robiłam to…jakieś 10 lat temu 🙂

Nagroda na szczycie – gorąca herbata malinowa z rozmarynem i kropelką „prądu”.

Spacer boso w śniegu. Ja podziękowałam. Zdecydowanie bardziej wolę futrzane bamboszki kupione na Gubałówce.

Moskole zamawiane na wynos w restauracji Ziębówka. Bardzo, bardzo polecam. I Ziębówkę (mają doskonałe pierogi i cytrynówkę) i moskole.

Wspieramy polską gastronomię. Te mniejsze knajpki, takie jak ta bacówka ze zdjęcia i większe też. Przynajmniej raz w tygodniu zamawiamy jedzenie na wynos i robimy sobie randkę w domu z jakimś dobrym filmem w tle.

Udało mi się wyskoczyć samej do Warszawy i był to mój pierwszy raz w tym mieście od kiedy sprzedaliśmy nasz dom. Wow… tęskniłam. Słodkie chwile podczas spotkań ze znajomymi były przeplatane tymi gorzkimi. W całym mieście czuć ogromny niepokój i złość kobiet. W całym mieście czuć to jak bardzo obecny rząd podzielił nas Polaków 🙁 O polityce tutaj tylko tyle i aż tyle.

W Atelier mojego ulubionego fryzjera Aleksandra Siczka. Co za utalentowany gość! Przychodzę do niego nie tylko po nowe włosy, ale po czas pełen dobrej energii. Bardzo polecam Teksturę.

No dobrze, a jeśli dotrwałaś do końca tego wpisu to mam wiadomość. Znaleźliśmy w końcu, po niemal roku poszukiwań dom! I gdyby ktoś rok temu powiedziałby mi, że to będzie ten dom, na tym osiedlu, w tym mieście i z tego roku to roześmiałabym się w głos i powiedziałabym stanowcze „nigdy, nie ma mowy, never”. A teraz uśmiecham się na myśl o tym miejscu i naprawdę, z całego serca chciałabym, żeby było nasze. W tym tygodniu właściciel kończy załatwiać ostatnią papierologię i wszystko wskazuje na to, że jeszcze w tym miesiącu akt notarialny będzie nasz. Gdy to nastąpi będę skakać z radości i szczerze… już nie mogę doczekać się remontu i urządzania! Dom, na który się zdecydowaliśmy jest z początku lat 90 – tych, ma dosyć zaniedbany ogród, którym nikt nie zajmował się od ponad 20 lat, jest blisko naszych rodziców. No i jest w Lublinie! Tego się nie spodziewałam, serio. Do ostatniej chwili byłam za mieszkaniem w kamienicy. Jednak, gdy tylko do niego weszłam, poczułam całą sobą, że to jest to! Jeśli ten dom będzie nasz, to tak właśnie będzie wyglądać okno w moim gabinecie i okolica naszego domu w zimowej odsłonie:)

Trzymaj za nas proszę mocno kciuki w najbliższych dniach. Już naprawdę pora wylądować.

Mam nadzieję, że Twój styczeń był dobry.