ŻYCIE, MOJA DROGA, TO NIE INSTAGRAM

Ten post miałam w szkicach od dawna. Od dawna bowiem rozmyślam o tym jak ogromny jest rozdźwięk pomiędzy tym co oglądamy na codzień w sieci (a co lubi być zwane #reallife), a tym jak wygląda życie. Zwykłe życie. W rzeczy samej. Ostatecznie do napisania tego tekstu zainspirowała, albo lepiej – zmusiła mnie, moja przyjaciółka, która jedząc ze mną obiad (jak zwykle zjadłam za szybko!) powiedziała mniej więcej tak „… i wiesz Basia, ta dziewczyna jest moją idolką. Tylko spójrz piękna, zgrabna, uśmiechnięta, wybielone zęby, zawsze ciepły obiad na stole, podróże, zabawy z dziećmi. Basia ona ma trójkę dzieci, a ja z jednym sobie nie radzę! Jestem do niczego”. Myślałam, że mnie krew zaleje. Bo oto nagle zdałam sobie sprawę, że takich dziewczyn jak moja przyjaciółka jest więcej. Porównujących się nieustannie do swoich internetowych idolek. Z samego jeszcze rana, nie widzącymi dobrze oczami lokalizują swojego smartfona. Odpowiednio dobrane filtry, do odpowiednio wyselekcjonowanych zdjęć skutecznie przyzwyczajają zaspane źrenice do nowego dnia. Co tam poranna kawa, jakieś rozciąganie ciała i dzień dobry dla rodziny. Lepiej zajrzeć na insta, by po 5 minutach, będąc na maksa zainspirowaną zdecydować jak będzie wyglądał jej dzień. Oczywiście będzie idealny, jak na insta. Dużo aktywności ruchowej, coś nowego i zdrowego na stole, zero stresu, sporo uśmiechu, spacer koniecznie z dziećmi, a na koniec dnia szaleństwo w klubie. W końcu inni tak żyją. Gorzej, kiedy okazuje się to niewykonalne z bardzo prostej przyczyny, jaką jest zwykłe życie, a ona czując, że znowu zawiodła (najbardziej samą siebie) czuje się tak beznadziejnie, jak tylko można.
Jest beznadziejna, bo nie rozsypała jesiennych liści na wełnianym kocu i nie postawiła na tymże tle espresso w duńskim kubku. Zamiast tego wypiła rozpuszczalną neskę z 4 łyżeczkami cukru i mlekiem (które szkodzi!). W dodatku w wyszczerbionym kubku, który lata temu przywiozła sobie z urlopu w Darłowie. Swoją drogą co to był za urlop!
Jest beznadziejna, bo zamiast skakać z dziećmi w hunterach po najgłębszych kałużach odbijających jesienny las w swej tafli, ona po prostu włączyła im bajki i zrozumiała jak bardzo nie lubi jesieni. Zła matka, zła kobieta.
Gdzieś koło południa zdała sobie sprawę, że nie jeździ na Lofoty, do Tajlandii i na Maderę. Zdołowała się tym okrutnie i zapomniała, że jeszcze miesiąc temu bawili się całą rodziną doskonale na festynie w sąsiedniej wsi. Oczywiście to zrozumiałe, że mogło jej to wylecieć z głowy. W końcu nie miała ze sobą lustrzanki, ani nawet smartfona. W związku z tym nijak nie mogła się podzielić ze światem tym jak jest miło, sloł – lajfowo i kreatywnie.
Instagram nie widział więc się nie liczy.

Coś Ci powiem. Ja lubię skakać po kałużach, lubię się zatrzymywać i świat podziwiać, czym okrutnie chwilami męczę swoich chłopaków. Zamówiłam sobie huntery, bo to dobre kalosze są po prosu. Zazwyczaj mam ze sobą lustrzankę. Lubię gotować nowe rzeczy, lubię ładne przedmioty i randki. I mam to wszystko, ale nie mam za cholerę zgody na to, by któraś z moich przyjaciółek, czytelniczek, kobiet czuła się źle ze sobą porównując się ze swoimi internetowymi idolkami. Nie mam w sobie zgody na to, by zwykłe kobiety mówiły o sobie „jestem beznadziejna”, bo ich codzienność różni się od tej pokazywanej w kwadratowych kadrach potraktowanych odpowiednim filtrem. I czuję w sobie dużą odpowiedzialność, bo jestem jedną z tych, które zdecydowały, by część swojego życia pokazywać tysiącom kobiet co miesiąc. Kobiet, które zawsze, kiedy spotykają mnie w realnym życiu mówią „O rany, na blogu sprawiasz zupełnie inne wrażenie”. I tu pojawia się pytanie: czy to ja źle bloguję, czy też ty, droga czytelniczko powinnaś uświadomić sobie, że jestem taka jak ty, a blog to tylko mój warsztat pracy. Warsztat, w którym lubię pokazywać piękne kadry, dobre rzeczy i miłe chwile. Choć moje życie, tak jak twoje to emocjonalny patchwork. Nie wierzysz?

Klnę jak szewc. Lubię przeklinać, zawsze przeklinałam i uważam, że słowo „kurwa” jest w stanie wyrazić absolutnie każdą emocję.
W moim domu panuje ostatnio nieustanny bałagan. Wszystko dlatego, że nie odkładam rzeczy na miejsce. Jeśli kiedyś mój mąż mnie zostawi to właśnie dlatego. Nie odkładam, nie odkładałam i odkładać nie będę. Dlatego sprzątanie zabiera mi potwornie dużo czasu i zazwyczaj obiecuję sobie, że to zmienię. Niestety od lat bezowocnie. Jeśli byłabyś moim niezapowiedzianym gościem najpewniej pierwszym zdaniem, jakie byś usłyszała byłoby „sorry za bałagan”.
Jestem niecierpliwa i wszystko muszę mieć na już.
Krzyczę na swoje dzieci i zapalam się jak pochodnia, kiedy po raz kolejny tłuką się o klocka. Nie mam do nich za grosz cierpliwości i często wspomagam się ziołowymi tabletkami na uspokojenie. Nauczyłam się nie mieć z tego tytułu wyrzutów sumienia.
Nie bawię się ze swoimi synami. Może inaczej – nie bawię się w zabawy wymagające ode mnie jakiś strategii, na przykład lego. Niestety nie umiem. Jestem za to dobra w czytaniu książek, śpiewach, tańcach, plastycznych pracach i wspomnianych wcześniej kałużach. Statystycznie jednak zabawy takie jak lego zdarzają się częściej, a ja jestem mistrzynią szukania wymówek. Szczytem moich możliwości jest wyścig resorakami.
Moją ulubioną formą relaksu jest czytanie Pudelka i oglądanie Rodziny Kardashianów. Nie mam nic tutaj do dodania.
Kiedy życie dowali mi zbyt mocno pocieszam się w ramionach Big Maca. Tylko on jest w stanie mnie wtedy zrozumieć. I o nic nie pyta.
Kiedy jedziesz ze mną samochodem zrozum, że ja naprawdę uważam, że gorąca 20tka Radia Eska jest zbiorem naprawdę aktualnie najlepszych hitów. Justin Bieber, Pit Bull, Enrique. Ja nie słucham tego dla tak zwanej brechty. Ja tego po prostu słucham.
Jestem leniwa, bywam naprawdę wredną suczą, obgryzam paznokcie i wciąż próbuję zapuścić je na taka długość, by pani Nicola mogła mi je przedłużyć na jakimśtam szablonie czy jak to tam zwą. Nie umiem się malować, ani czesać, ale jestem mistrzynią improwizacji.
Bardzo często sobie nie radzę, tak totalnie. Pewnie wynika to z tego, że jestem przez prawie pół roku sama z chłopakami, a Tomek w Norwegii. A może dlatego, że po prostu jestem normalna dziewczyną. Normalną do szpiku kości, której czasem się nie chce, a czasem chce podwójnie. Która jest permanentnie niewyspana i czasem nie marzy o niczym inym tylko o świętym spokoju.
Moje życie to emocjonalny patchwork. Tak jak twoje.
To zbieranie jesiennych liści i potworna chandra przed okresem.
To wieczorne przytulasy z dziećmi, czytanie w pięknym tipi i kombinowanie skąd wziąć kasę na wykończenie domu.
To idealnie zrobione selfie na trybie „upiększanie twarzy” i siarczyste „kurwy” rzucane pod nosem od rana do wieczora.
Moje życie to absolutnie wszystkie emocje, nie tylko te piękne, które lubię pokazywać tu, na blogu.
Pamiętaj o tym następnym razem, kiedy mnie spotkasz, kiedy będziesz czytać moje posty.
Pamiętaj, że zanim zdecyduję, by pokazać ci jak mieszkam, najpierw będę 2 godziny sprzątać.
Kiedy patrzysz jak leżę sobie ze swoimi chłopakami i czytamy książeczki, to bardzo prawdopodobne jest to, że te same Maluchy dały mi dziś porządnie w kość.
Trzymaj za mnie kciuki by udało mi się do Sylwestra zapuścić paznokcie, umyć okna i nie zwariować.
A życiem się nie przejmuj. To prawdziwe musi się składać z wielu doświadczeń. Inaczej by nie było prawdziwe.

I nie przestawaj oglądać instagrama.
Wszak nic tak bardzo nie inspiruje.
Sarkazm.