KUPILIŚMY DOM W LUBLINIE!

W końcu jest! Nasz nowy adres i nowy dom. Po 1,5 rocznych przygodach związanych ze sprzedażą naszego poprzedniego domu i długich poszukiwaniach kolejnego w końcu jest. Dom, w którym z całego serca pragnę się już zakotwiczyć, stworzyć w nim swoją bazę i nigdzie się z niego nie ruszać przez najbliższe kilkanaście lat (conajmniej!).

Wiem, że niemal każdego dnia przybywa na moim Instagramie i blogu nowych czytelników, którzy nie znają całej historii, dlatego specjalnie dla nich kilka linków, które rozjaśnią co nieco temat dzisiejszego wpisu.

W 2015 roku wprowadziliśmy się do domu, który zbudowaliśmy na wsi, 30 km pod Warszawą. Mega się cieszyliśmy, że idziemy na swoje, i że zamieszkamy w wymarzonym wnętrzu.

Miesiąc po miesiącu, rok po roku, pokój po pokoju wykańczaliśmy dosyć powoli nasze wnętrza, czym chętnie dzieliłam się ze swoimi czytelnikami. Wszystkie posty znajdziesz na blogu w zakładce MÓJ DOM.

Czy można jednocześnie kochać swój dom, włożyć w niego ogrom pracy, pieniędzy i serca, a jednocześnie nieustannie zastanawiać się nad tym, że to jednak nie jest nasze miejsce? Można.
Po kolejnej, smutnej jesieni na naszej wsi i setkach godzin spędzonych na dojazdach dosłownie wszędzie, wystawiliśmy nasz, niewykończony jeszcze wtedy dom na sprzedaż. Potencjalni kupcy się pojawiali, ale każdy kręcił nosem na czekający go po zakupie remont. Nic dziwnego, ludzie w większości lubią przychodzić na gotowe. Cały proces sprzedaży został zatrzymany, bo nam trafił się półroczny wyjazd na Karaiby. Dlaczego o tym piszę? Bo pobyt tam, z jedną walizką ubrań, z dala od tego domu, w który tyle włożyliśmy uświadomił nam kilka bardzo ważnych rzeczy.

Że ten dom, to przecież tylko budynek.
Że życie jest tylko jedno i wcale nie trwa całą wieczność. Nie mamy zbyt wiele czasu na to, by wciąż odkładać decyzje na potem.
Że szkoda by było nie pójść za głosem serca, a ono wyraźnie mówi nam, że coś w tym naszym miejscu zamieszkania nas uwiera.
Że zmiany bolą, ale zazwyczaj prowadzą do czegoś dobrego.

Wróciliśmy do Polski i … wróciliśmy do dalszego urządzania domu, a to słodko – gorzkie uczucie wracało jak boomerang i muszę powiedzieć, że to naprawdę nie jest nic przyjemnego. Bo cały czas masz poczucie jakbyś za mało doceniała to, co masz. Jakbyś szukała problemów, tam gdzie ich nie ma. Dopiero dziś, z perspektywy czasu mogę śmiało powiedzieć, że problem był i to istotny – mimo całej miłości do domu, który zbudowaliśmy, to po prostu nie było nasze miejsce.

Napisałam o tym wpis O TYM DLACZEGO POSTANOWILIŚMY SPRZEDAĆ NASZ DOM.

Po dwóch tygodniach od wystawienia domu na sprzedaż, w listopadzie 2019 mieliśmy kupców! Podpisaliśmy umowę przedwstępną i …czekaliśmy 10 miesięcy na 2 pieczątki z sądu i urzędu, dzięki którym mogliśmy sfinalizować sprzedaż. Przez te 10 miesięcy oglądaliśmy dziesiątki mieszkań w różnych miastach Polski i mieliśmy naprawdę duuużo czasu na to, by sobie wszystko dokładnie przemyśleć, ale i by się powkurzać, że to tyle czasu trwa. Zakładaliśmy, że w styczniu będziemy się już pakować, a tu w tak zwanym międzyczasie zdążyła wybuchnąć pandemia, która jasno i klarownie pokazała nam, że szukanie mieszkania bez balkonu to nie jest dobry kierunek.

Na początku września 2020 w końcu sprzedaliśmy dom, spakowaliśmy nasz dobytek i przeprowadziliśmy się tymczasowo do Tomka mamy, na wieś pod Lublinem. Mieliśmy zamiar zabrać się ostro za poszukiwania mieszkania, ale pandemia znowu pokrzyżowała nam plany i byliśmy zmuszeni, by wyjechać na 2 miesiące. Tym razem do Norwegii. Znowu długie tygodnie na to, by sobie wszystko przemyśleć, na spokojnie. A mnie od tego myślenia i tego spokoju powoli trafiał szlag. Serio.

Przez ten cały czas, kiedy czekaliśmy na sądowe pieczątki obejrzeliśmy sporo nieruchomości. Jakich mieszkań nie kupiliśmy, choć dzielił nas od tego maleńki krok?

Mieszkania, których nie kupiliśmy:

• mieszkanie w kamienicy w Lublinie
  
  Piękne, 120 metrowe mieszkanie w centrum Lublina, od którego wszystko się zaczęło. Było przepiękne, wymarzone. Obejrzeliśmy je sobie ot tak o, a gdy tylko wróciliśmy do domu na wsi zaczęliśmy remontować go pod sprzedaż. Decyzja zapadła. Plan był taki, że szybko sprzedajemy dom i kupujemy to mieszkanie, choćby nie wiem co. Niestety, jak już wiesz, nam ze sprzedażą trochę zeszło, a to mieszkanie ktoś kupił
  
• mieszkanie w kamienicy w Gdańsku, mieszkanie w kamienicy w Sopocie, dom w Gdyni.
  
  Jak szaleć to szaleć. Na początku roku 2020 byliśmy przekonani, że zamieszkamy nad polskim morzem. Och jakże nas tam ciągnęło. Przepiękna architektura, jeszcze znośne ceny, bliskość morza, lotnisko i loty do Norwegii, do Tomka pracy kilka razy dziennie… Wada? 6-7 godzin do rodziny. Nie kupiliśmy mieszkania nad morzem, bo ostatecznie stwierdziliśmy, że to za daleko od bliskich. Chcieliśmy, żeby chłopcy wychowywali się z dziadkami.
  
• mieszkanie w kamienicy na Powiślu (po Irenie Santor!).
  
  Tutaj daliśmy prawie zadatek. To mieszkanie i ta kamienica to był jakiś obłęd! Do dziś się śmiejemy, że jednak ktoś na górze nad nami czuwa. Mimo mojej ogromnej miłości i do Warszawy, i do Powiśla, to nie byłaby dobra decyzja. Mieszkanie, o którym mówię to prawie to, w które rzucono koktajlem Mołotowa podczas ostatnich pochodów z okazji Dnia Niepodległości. Balkon obok. No cóż… Samo mieszkanie przepiękne, przedwojenne, sztukaterie, parkiety i nawet mosiężny mini zsyp na obierki obok kuchenki, ale to również nie było nasze miejsce.
  
• jakieś 6 mieszkań w Warszawie w różnych dzielnicach.
  
  Warszawa była w czołówce, od zawsze. Ale problemy z Warszawą mamy dwa: po pierwsze chore ceny nieruchomości, po drugie nasze dzieci, ku naszemu zdziwieniu, jej nie cierpią. Zawsze z Tomkiem powtarzamy, że gdyby nie nasze dzieciaki – zamieszkalibyśmy w Warszawie, pewnie na przeciwko Dworca Centralnego. Do ostatniej chwili utrzymywaliśmy, że szukamy mieszkania w Warszawie.

Jaki jest finał tej historii i dlaczego zdecydowaliśmy się na Lublin?

Pewnego dnia, gdy byliśmy po niedzielnym obiedzie u moich rodziców, a dzieci zajęły się zabawą z dziadkami, mój mąż powiedział: „A może byśmy pojechali zobaczyć ten dom, o którym CI opowiadałem. Ten facet może nam go teraz pokazać i w sumie to umówiłem się z nim za pół godziny. No chodź, najwyżej Ci się nie spodoba.”

Na co ja, niczym Judyta z „Nigdy w życiu”, odpowiedziałam: „Ale nie ma takiej opcji, never Tomek, nigdy w życiu!”

Ale pojechałam. Co mam nie jechać. To przecież tylko chwila.

Weszłam do tego domu, zaczęłam chodzić po pokojach i kurka wodna, spodobało mi się. Poczułam to przyjemne ukłucie, gdzieś między sercem, a żołądkiem i tę niezawodną intuicję, która każe w tej chwili, natychmiast powiedzieć „tak”. Pan oprowadzający coś do nas mówił, coś opowiadał, ale mnie już z nimi nie było, bo moja wyobraźnia wyrabiała 300 % normy. W myślach przestawiałam już ściany, przenosiłam zlew, meblowałam pokoje i cyklinowałam parkiety. Ten dom będzie nasz. Wiedziałam o tym pierwsza 🙂

Dlaczego Lublin?

• Bo to nasze rodzinne miasto, które uwielbiamy.
• Bo nasze dzieci czują się tutaj najlepiej, przy dziadkach, ciociach, wujkach, kuzynach
• Bo w Lublinie mamy mnóstwo pomocy, dzięki której możemy mieć więcej czasu dla siebie
• Bo możemy być bliżej rodziców
• Bo z Lublina do Warszawy jedzie się nową ekspresówką przy dobrych wiatrach 1h20min
• Bo możemy kupić dom na fajnym osiedlu bezpiecznym dla dzieci w rozsądnej cenie
• Bo dobrze się tu żyje
• Bo mamy blisko nad jeziora i do ulubionych Parków Narodowych

Oto nasz nowy dom. Prawie 30 letni.

Ten dom to nasz wypracowany kompromis z dziećmi i między sobą. Każdy jest zadowolony z wyboru, a ten wybór spełnia choć częściowo oczekiwania każdego z domowników. Tomek marzył o domu z ogrodem, ja o klimacie kamienicy, a dzieci o Lublinie.

Mamy już tak z moim mężem, że dużo bardziej niż nowe osiedla, kręcą nas klimatyczne wnętrza, które już mogą opowiedzieć nam jakąś historię. Gdy tylko zobaczyłam te parkiety, drewniane drzwi, schody i przede wszystkim 30 letnie drzewa, wiedziałam, że to dom z ogromnym potencjałem. I choć większość osób tego potencjału jeszcze nie widzi, wciąż mówiąc, że przed nami taki ogrom pracy, my wiemy swoje 🙂

No dobrze, żeby nie przedłużać kilka kadrów z naszego nowego domu, który czeka spory remont.

Wejście do domu.

• Chcemy zachować piękne, dębowe drzwi, odnowić je i pomalować na biało.
• Chcemy podnieść poziom podłogi, a zamiast płytek położyć piękne deski

Salon i jadalnia.

• chcemy zamienić balkony na przesuwne drzwi tarasowe zarówno w jadalni i salonie.
• chcemy zlikwidować łuki i wstawić drewniane, przeszklone, dwuskrzydłowe drzwi
• chcemy zachować piękne parkiety, wycyklinować je i pokryć bezbarwnym lakierem matowym. Podłoga stanie się jaśniejsza.
• wciąż zastanawiamy się czy zamurować to małe okienko z salonu do korytarza – szał w latach 90 – tych 🙂
• komin, który jest na środku pociągniemy do ściany

Kuchnia

• chcemy usunąć tę „półściankę”
• chcemy położyć nowe płytki
• chcemy przenieść kuchenkę
• chcemy przenieść zlew pod okno, a tym samym musimy wymienić okna, bo są za nisko
• meble, choć piękne, nowe, dębowe to nie zostaną tutaj, bo mamy na kuchnię inny plan, ale zostawiamy je do siedliska
• likwidujemy grzejnik i kładziemy ogrzewanie podłogowe
• wycinamy kilka tuj spod okna, żeby wpuścić więcej światła
• likwidujemy łuk i robimy z niego prostokąt, a następnie wstawiamy między kuchnią, a jadalnią dwuskrzydłowe, przeszklone, białe drzwi

Schody, klatka schodowa, sypialnie na górze i łazienki

• chcemy je wycyklinować i zostawić dębowe stopnie w naturalnym kolorze, a poręcze pomalować na biało
• parkiety, futryny zostają
• chcemy wymienić drzwi do pokoi
• łuk na piętrze zostawiamy 🙂
• pokoje są w dobrym stanie, wystarczy wycyklinować parkiety i położyć gładzie
• łazienki są do remontu, mimo że te płytki są położone w 98 roku i nie były używane. Zastanawiamy się czy części płytek nie pomalować.

Strych

• jest i strych! Miejsce z ogromnym potencjałem
• chcemy zrobić tu otwartą przestrzeń, która będzie salą kinową, miejscem noclegu dla gości, miejscem do ćwiczeń
• chcemy tu zrobić niewielka łazienkę

Ogród

Ogród jest totalnie zarośnięty. Są 2 albo 3 ogromne brzozy, kilka świerków, a reszta to żywotniki, zwane tujami. Jest totalnie dziko, dom dosłownie tonie w zieleni, co mnie cieszy, bo poprzedni dom budowaliśmy, na łysej działce. Z wycinką drzew będziemy ostrożni, każde jest na wagę złota, ale jednak trochę światła do domu musimy wpuścić.

Tu wyjście na ogród z jadalni. Niewielki taras ze schodkami w dół.

Te tuje musimy wyciąć. Zasłaniają całe okna w kuchni i nie wpuszczają światła. Za nimi są brzozy i to je wolałabym widzieć z kuchennego okna.

I to by było narazie tyle. Jesteśmy mega szczęśliwi. Przed nami znowu ogrom pracy, ale pracy którą oboje lubimy, więc tak naprawdę nie możemy się doczekać. W przyszłym tygodniu widzimy się z hydraulikiem, elektrykiem, panem od wykończeniówki, stolarzem i … uff! Będzie się działo.

Wróciliśmy do naszego miasta, wszędzie mamy blisko. Dzieciaki mają podwórko, plac zabaw, boiska, szkołę, ścieżki rowerowe i park pod nosem. Mogą się swobodnie bawić i szaleć na rowerze bez naszego nadzoru. O to nam właśnie chodziło. Wciąż mamy dużo spokoju, ale jednak 20 minut do Śródmieścia.

I nie było ani jednego dnia, w którym zatęskniłabym za starym domem, i w którym żałowałabym decyzji, którą podjęliśmy.

Zmiany nie są wygodne, wymagają ogromu pracy, cierpliwości, wyrzeczeń, ale z mojego doświadczenia wynika, że zawsze prowadzą do czegoś dobrego. Że warto ryzykować i słuchać swojej intuicji, choćby podpowiadała nam najbardziej niedorzeczne rozwiązania. Życie jest za krótkie, by wciąż odkładać różne decyzje na potem.